αυτές οι προεξοχές στα σπίτια...

Το απέναντι μπαλκόνι
το συντηρεί
ένας από αυτούς που μένουν
συνήθως
στα απέναντι σπίτια.
Ζουπιέται για να χωρέσει
στο κενό
που του διαθέτουν.
Ξεβράζει κάθε βράδυ
σένα μπαλκόνι με θέα
ένα κομμάτι τηλεοπτικό χρόνο.
Μπουρδουκλώνει τις λέξεις.
Ξεπαστρεύει τα νοήματα.
Κουτσουρεύει το εαυτό του
μέχρι να φτάσει να γίνει
όπως όλοι.
Συνεχίζει να τρεκλίζει
ανάμεσα στον κόσμο
μα πάει καιρός από τότε
που λέρωνε το παντελόνι του
με ανθρώπινο ιδρώτα
και αστρόσκονη.

Κόβεται το ρεύμα...
η οθόνη μαυρίζει
και μέσα στο καθρέπτισμά της
βλέπει πίσω από την πλάτη του
μια παλιά του γκόμενα
να κάθεται πάνω στο κάγκελο
σαν περιστέρι
να ανοίγει τα χέρια της
και να χύνεται μακριά.
Κρύβει το πρόσωπό του με το χέρι
και γελάει.
Πέφτει κάτω από τα γέλια.
Γυρνάει ανάσκελα
και νιώθει ότι κουβαλάει
όλο τον πλανήτη στην πλάτη του.

Τα φώτα ξανά ανάβουν
σηκώνεται
γυρνάει το βλέμμα του
σε εμένα.
Με κοιτάζει επίμονα,
σηκώνει το ποτήρι του
εις υγείαν...
και μου χαμογελάει συνωμοτικά.

Γεια μας...
ανταποδίδω
πίνω ακόμα μια γουλιά ρακί
γίνομαι χυλός
απλώνομαι στα πλακάκια
και έρχονται και με γλύφουν
οι γάτες της διπλανής