Σε ένα μακρινό λιβάδι κάπου στην χώρα του πουθενά, ένας ποιητής τριγυρνούσε κοιτώντας τα σύννεφα. Μα φαίνεται πως παραπάτησε και του έπεσε το ανοιχτό του τετράδιο!
Ξέρετε! Είναι εκείνο το τετράδιο που κάθε ποιητής έχει. Εκείνο με τις καλλιτεχνικές μουτζούρες και τα διάφορα λόγια…
Σε εκείνο το λιβάδι λοιπόν, ζούσαν έντομα!!! Σκαθάρια, μυρμήγκια, μπάμπουρες, τζιτζίκια, πυγολαμπίδες, κάμπιες, αράχνες και φυσικά… πασχαλίτσες!
Ήταν λοιπόν μια πασχαλίτσα, η Πασχαλάιτσα, που γεννήθηκε μέσα σε μια παπαρούνα και διάβαζε τα σχέδια στους φλοιούς ων δέντρων. Μιλούσε με τις δροσοστάλες της αυγής και χόρευε τραγουδώντας δυνατά ανάμεσα στις μαργαρίτες.
Μια μέρα λοιπόν, έπεσε πάνω σε αυτό το τετράδιο… και περίεργη καθώς ήταν, άρχισε να διαβάζει:
“Η Μάγια σκεφτόταν κάθε βράδυ τον Δημήτριο! Έβγαινε στο μπαλκόνι του πύργου της και κοιτούσε το φεγγάρι τραγουδώντας στα αστέρια γι’ αυτόν. Και ο Δημήτριος ήρθε! Μα ήταν μες τις πληγές. Με πουκάμισο, που το λευκό του χρώμα κάλυπταν κόκκινες κηλίδες αίμα και χλωμός σαν το φεγγάρι.
…Όποιος δεν έχει ερωτευτεί, με τον έρωτα γελάει…
Μα αυτοί οι δύο, εμπόδια έχουν που υψώνονται ανάμεσα στα σώματά τους σαν αγκάθινα τείχη!
Άλλοτε ο γέρο- Χάροντας με το δρεπάνι, θα έσπευδε να τους ενώσει στο σκοτεινό του κάστρο. Μα μόνοι τους χτυπήσανε την μαύρη του βαριά πόρτα…”
Η Πασχαλάιτσα τότε, ένοιωσε κάτι που καμία πασχαλίτσα δεν είχε νοιώσει ποτέ στην ζωή της…
Υπήρχε κανείς εκεί έξω για να… -πώς το είπε ο ποιητής;-
…για να ερωτευτεί!...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου