Η ΖΩΗ ΣΤΟ ΚΟΣΟΒΟ

Θεός βοηθός, αγαπητοί μου, λέγομαι Γιόβανα Ραντοβάνοβιτς, είμαι μαθήτρια στην έκτη τάξη και είμαι άριστη μαθήτρια. Είμαι 11 χρονών.Ζω στο Κόσσοβο με τους γονείς μου και άλλες δυο αδελφές μικρότερές μου. Το μέρος που ζω λέγεται Οράχοβατς και είναι ο μοναδικός θύλακας στα Μετόχια.
Το Οράχοβατς είναι μοιρασμένη πόλη, στο μεγαλύτερο μέρος της πόλης κατοικούν οι Αλβανοί και έχουν όλες τις προϋποθέσεις για μια φυσιολογική ζωή, ενώ εμείς οι Σέρβοι κατοικούμε σ’ ένα μικρό κομμάτι μόλις 300 μέτρων της ελεύθερης περιοχής.

Ναι, καλά διαβάσατε, μόλις 300 μέτρων της ελεύθερης περιοχής. Αυτό είναι αυτό το Σέρβικο κομμάτι και εμείς σ’ αυτό ζούμε.Συχνά κόβεται το ρεύμα και οι αδελφές μου κι εγώ αναγκαζόμαστε να κάνουμε σχολικές ασκήσεις με το κερί. Όταν το ρεύμα είναι κομμένο εγώ συχνά σκέφτομαι κάποιο καινούργιο παιχνίδι ή ιστορία και έτσι μας περνάει πιο γρήγορα ο χρόνος. Στο δρόμο δεν επιτρέπεται να βγαίνουμε επειδή υπάρχει κίνδυνος από τους κακούς ανθρώπους οι οποίοι περνάνε στο Σερβικό κομμάτι.

Στο κέντρο του Σέρβικου κομματιού υπάρχει η εκκλησία της Κοίμησης της Θεοτόκου. Εκεί εγώ με τις αδελφές μου και τους γονείς μας προσευχόμαστε να σώσει ο Κύριος όλο το Σέρβικο λαό στο Κόσσοβο και τα Μετόχια και παντού στο κόσμο.

Την Θεία Λειτουργία την λειτουργεί ο π. Βέλια Στόγικοβιτς. Μετά την Λειτουργία ο π. Βέλια πάντα καλεί τους ανθρώπους για καφέ και ένα ποτηράκι σπιτικού ρακί, έτσι όλοι μαζεύονται, μιλάνε και μοιράζονται τα προβλήματά τους.

Η εκκλησία είναι περιφραγμένη με το αγκαθωτό σύρμα, έτσι το έβαλε το KFOR λόγω ασφάλειας. Μπροστά από την εκκλησία έχει τοποθετηθεί μεγάλο τανκ, εκεί μερόνυχτα παραμένει το KFOR κι έτσι φυλάει την εκκλησία.Η ζωή στο Κόσσοβο είναι πολύ δύσκολη, αλλά και πάλι ζούμε με την βοήθεια του Θεού.

Το πιο δύσκολο είναι το ότι δεν έχουμε την ελευθερία των κινήσεων, εμείς τα παιδιά το αισθανόμαστε πιο πολύ. Η παιδική μου ηλικία έχει θεριστεί και μου έχει στερηθεί. Έτσι είναι σε κάθε παιδί στο Κόσσοβο, εμείς δεν σκεπτόμαστε εκείνα που τα παιδιά πρέπει να σκέπτονται, να παίζουμε και να ασχολούμαστε με παιδικές ανησυχίες. Αυτό τα παιδιά στο Κόσσοβο και ειδικά στο Οράχοβατς δεν κάνουν προ πολλού.

Εμείς σκεπτόμαστε άλλα πράγματα. Κάθε παιδί σκέπτεται σαν ενήλικες, έτσι μας έμαθε η ζωή. Συχνά όταν μας έρχονται οι επισκέπτες από την Σερβία, μιλάνε μαζί μας περί διαφόρων πραγμάτων και από μόνοι τους παρατηρούν την συμπεριφορά μας και μας θαυμάζουν. Εγώ τότε αισθάνομαι πολύ ωραία επειδή για μια στιγμή με κουβέντα και τραγούδια ξεχνάω πια είμαι εγώ και πού ζω, και τότε είμαι πολύ ευτυχισμένη, αλλά αυτό διαρκεί λίγο εφόσον οι επισκέπτες μας φεύγουν γρήγορα. Τότε στενοχωριέμαι πολύ και όταν το πούλμαν ξεκινάει σηκώνω και τα δυο μου χέρια και απ’ όλη μου την καρδιά και δύναμη τους χαιρετώ κι έτσι το πούλμαν φεύγει ενώ εμείς μένουμε με την ίδια θλίψη και πόνο και την ίδια επιθυμία για την ελευθερία. Κι έτσι όλα αυτά τα χρόνια …

Προς το παρόν τόσα για μένα, θα γράψω κάποια άλλη φορά περί άλλων πραγμάτων. Πολλά χαιρετίσματα από την Γιόβανα Ραντοβάνοβιτς από το Οράχοβατς.
Να μένετε με την ειρήνη του Θεού. Χαίρεται εν Κυρίω.
Γιόβανα

http://serbiangreek.forumwww.com/viewto … &t=313