Ομιχλώδες τοπίο

Πυκνή ομίχλη απλώνεται από άκρη σε άκρη. Το σταματημένο ρολόι του σταθμού δείχνει πέντε και σαράντα επτά. Το τρένο απομακρύνεται, αφήνοντας πίσω του σύννεφα καπνού.
Βαδίζεις παράλληλα στις γραμμές με το βλέμμα καρφωμένο στα βαγόνια. Τα μαντίλια ανεμίζουν από τα παράθυρα.
Πώς να είναι άραγε η ζωή που απέρριψα;
Παρελθόν μουτζουρωμένο, παρόν στο χείλος του γκρεμού και ζωή στο μέλλον.
«Θέλω» που σκοντάφτουν σε χιλιάδες «πρέπει» . Ο θάνατος ντύνεται τα ρούχα της ζωής.
Μια λάθος στροφή και το ταξίδι αλλάζει προορισμό. Περνάει μέσα από άγνωστα τοπία, μπερδεύεται σε όνειρα ξένα. Ατέλειωτη περιπλάνηση μέσα στην ομίχλη. Πέρασμα από αλκυονίδες μέρες που φώτισαν το καμένο δάσος.
Ο δρόμος της επιστροφής χάνει το νόημα του. Χάθηκες από τη θύμηση όλων. Άγνωστος μεταξύ γνωστών.
Το σταματημένο ρολόι δείχνει δύο φορές την ημέρα την πραγματική ώρα .
Τι ειρωνεία!


Στεριανή Ζάλη