του Αναστάσιου Θεοφιλογιαννάκου
Δε συμφωνούμε με όσα γράφονται αυτές τις μέρες, ύστερα από την επίθεση στο αστυνομικό τμήμα Αγίας Παρασκευής, περί της δήθεν εμφάνισης μίας νέας μορφής τρομοκρατίας χωρίς ιδεολογικο-πολιτική επικάλυψη.
Αυτή ήταν ανέκαθεν η φύση της τρομοκρατίας. Η ωμή αλήθεια της!
Προχθές τα βόλια στόχευσαν αιφνιδιαστικά και ύπουλα νεανικά σώματα ενδεδυμένα τη σκούρα στολή του αστυνόμου. Πράγματι, τα αποτελέσματα αυτής της τρομοκρατικής επίθεσης χαρακτηρίστηκαν σωστά ως ημι-επιτυχή, γιατί όπως όλοι καταλαβαίνουμε ο σκοπός των δραστών εκείνων ήταν να σπείρουν το θάνατο.
Εχθές, στις συνοικίες της Αθήνας, όμορφες μαθήτριες επιδείκνυαν την αξιόμαχη ομορφιά τους, ενώ, στη Θεσσαλονίκη, όπως περιέγραψε δημοσιογράφος, παρέλαυναν καμαρωτές τσιγγανοπούλες με κλαρωτές φούστες, ραίνοντας με άνθη το φιλοθεάμον κοινό, υποκλινομένου του Προέδρου της Δημοκρατίας.
Σήμερα ή μάλλον εδώ και χρόνια, καταναλώνουμε αχόρταγα εκ του ασφαλούς παραισθησιογόνα τηλεοπτικά κλιπάκια, ψιμύθια σκηνοθετημένων ληθαργικών εορτών και αναβιώνουμε στα σπιτικά μας τη κτηνώδη κακία και λαγνεία των ρωμαϊκών ιπποδρομίων.
Συνειδητοποιούμε με ανομολόγητο πόνο αρχαίου κληρονομημένου αμαρτήματος – άλλος με μεγαλύτερη ενοχή, άλλος με θαυμαστή ελαφρότητα – αυτό που έχει ειπωθεί, ότι δηλαδή «ζούμε σε βάρος άλλων!» Μάθαμε να αξιοποιούμε τα πάντα, αναπτυσσόμαστε όλοι προς ένα απαρέγκλιτο κοινό στόχο: την κατανάλωση και την απόλαυση της ψευδαισθησιακής ευζωίας, η οποία καθίσταται εφικτή με την κυριαρχία μας πάνω στους άλλους και την εκμετάλλευσή τους. Σε αυτή την πορεία δε χωράει καμία αντίσταση. Η προσωπική ματαίωση ή αποτυχία μας είναι αιτία αντιδικίας, επανάστασης, φθόνου εναντίον εκείνων που πέτυχαν και υπερίσχυσαν εις βάρος μας. Αυτή είναι η βουβή μοίρα της κοινωνίας μας. Πορευόμαστε ανένδοτοι προς το θάνατο, αναπαράγουμε το κακό, εισπράττουμε τα επίχειρα της προσκόλλησής μας σε άδικα σχήματα. Οδοιπορούμε μόνοι χωρίς να μας ανταποκρίνεται κανένας από την αντίπερα όχθη και στρέφουμε τα όπλα μας απελπισμένα εναντίον του εαυτού μας, υποκύπτοντας με στομωμένες κραυγές, στις κωφές σφαίρες, στα βαθιά τραύματά μας, στην απορία της μοναξιάς μας.
Ποιος από εμάς μπορεί να επιχειρηματολογήσει πειστικά ενάντια στην πυρπόληση των περιουσιών, ενάντια στο ανατρεπτικό ξάφνιασμα της ναρκισσιστικής καθημερινής μας αυτάρκειας; Ποιος από εμάς έχει επιχειρήματα, μπορεί να πείσει ότι δεν αξίζει πρώτος να γίνει το παρανάλωμα πυρός, ο στόχος, το θύμα μιας κοινωνίας που είναι θεμελιωμένη στην αδικία;
Ο περιφρονημένος και άδοξος ενδιάθετος λόγος μας, δε βασιλεύει στα τεχνολογικά επιτεύγματά της εποχής μας, στις αποστειρωμένες εικόνες των υλιστικών προτύπων, στα λαμπρά έργα τέχνης, στη διατύπωση και νομική κατοχύρωση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Ο περιφρονημένος και άδοξος ενδιάθετος λόγος μας, ο μικρός, ο ελάχιστος, ο άκομψος και άτεχνος, ο σχεδόν άφωνος, πυροδοτεί το πολυβόλο, μεταφέρεται στον κοφτό και γρήγορο ανασασμό των θυμάτων γυρεύοντας έλεος.
Έλεος!
Συμφωνούμε μαζί σας αδέλφια μας τρομοκράτες.
Η ζωή δε μας αξίζει! Δεν την κατέχουμε δικαιωματικά!
Είναι χάρισμα η ζωή προς εμάς και έλεος! Είναι η αξία μας!
Αδέλφια μας τρομοκράτες, μην ξοδεύετε τα βόλια σας!
Αδέλφια μας τρομοκράτες έχετε πετύχει το στόχο σας!
Αδέλφια μας τρομοκράτες, έχετε το θύμα σας!
Μία καρδιά που σταμάτησε για εσάς εδώ και αιώνες να χτυπά
δεν ωφελεί να την καρφώνετε!
Πλησιάστε, πάλλεται μυστηριακά και χαρμόσυνα σε άλλη συχνότητα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου