Ρόδο αμάραντο

Το ρόδο είναι ένας σύντροφος στη ζωή που μας βοηθάει να αγαπήσουμε και να γνωρίσουμε τον κόσμο και εμάς.
Υπερβολλές; Καθόλου.Το άρωμα του ρόδου σε γιατρεύει από την θλίψη και την απογοήτευση.Σε γεμίζει όχι με την άγρια αισιοδοξία του περγαμόντου ή του λεμονιού, αλλά με την σιγουριά και την ωριμότητα μιας σκέψης σοφής και θετικής.
Μετά είναι και η ζωή του ρόδου που σε ταράζει και σου μαθαίνει πολλά.
Εφήμερο.Μπορεί να καεί από τον ήλιο γρήγορα και να πεθάνει μέσα σε μια νύχτα.
Στην Αγγλία υπάρχουν όμορφα τριαντάφυλλα.
Στην γειτονιά μου έχουμε από όλα τα χρώματα.
Γεννιούνται καθημερινά και απτόητα χαμογελούν με όλα τους τα ροδοπέταλα περιμένοντας το τίποτε.Το τίποτε για εμάς τους ανθρώπους.
Για αυτούς αυτό είναι όλη τους η ζωή.
Το ρόδο αμάραντο είναι επιθετικός προσδιορισμός που έδωσε ο ποιητής στην Παναγία.
Και υπάρχουν εικόνες με αυτό το όνομα.
Το τριαντάφυλλο έχει συνδεθεί με την γυναικεία ομορφιά,την θηλυκότητα και τον έρωτα.
Ας μην ξεχνάμε το Ροδο του Ισπαχάν.
Ο λαός συνδύασε το τριαντάφυλλο με το μήλο, λέγοντας: Μήλο μου κόκκινο ροδοβαμμένο.Αλλού έχει πει: Ρόδα θα ρίξω στο γυαλό...
Στην Λογοτεχνία έχουμε τα ρόδινα ακρογυάλια για να ξεκουραζόμαστε και την ροδοδακτυλη αυγή για να ελπίζουμε.
Ο Λόρκα έγραψε το ποίημα τριαντάφυλλο για την Δόνια Ροζίτα που έμεινε γεροντοκόρη και έρημη.Η Νταντωνάκη το έζησε σαν τραγούδι που φτιάχτηκε από τον Χατζιδάκι.
Ο Σεφέρης έγραψε για το τριαντάφυλλο σε ένα από τα πρώτα του ποιήματα.Αναρωτιέται πού πήγε η μέρα η δίκοπη που'χε τα πάντα αλλάξει.
Δεν θα βρεθεί ένας ποταμός να'ναι για μας πλωτός; Βλέπεις,προσμένουμε τον άγγελο σαν το πανάρχαιο δράμα,την ώρα που του δειλινού χανονται τα τριάνταφυλλα.
Ροδο άλικο του ανέμου και της μοίρας...
Το ροδόνερο κάνει καλό στο πρόσωπο και στα σπιτικά γλυκά: κουραμπιέδες,καλτσούνια,κλπ. Τα κάνει αεράτα,τα βάζεις στο στόμα σου και η μοσχοβολιά τους τα μετατρέπει σε κάτι πιο ωραίο από γλυκό-σαν να πετάνε δυο τρεις πόντους ψηλότερα από τα μελομακάρονα και τα παστέλια.Υπάρχει και το γλυκό τριαντάφυλλο που είναι πολύ ωραίο και αρκετα υπερρεαλιστικό- για όσους ζουν την ποίηση- τρως ροδοπεταλα !
Τα αρώματα από τριαντάφυλλο είναι πολλά.
Εμένα μου αρέσει το Δαμασκηνό Ρόδο αλλά δεν το έχω αγοράσει.
Είναι και κάπως παράδοξο να πουλιούνται τα τριαντάφυλλα.
Τα χρώματα των ρόδων είναι όλα μαλακά και σαρκώδη.Όλα μου αρέσουν.
Έχω και μια αδυναμία στα κίτρινα τριαντάφυλλα που από ανοησία κάποιοι λένε πως το κίτρινο είναι το χρώμα της ζήλιας.Της τελειότητας είναι, γιατί είναι το χρώμα του φωτός και επειδή το ζηλεύουμε το κακολογούμε.Τα κίτρινα τριαντάφυλλα είναι τέλεια.Υπάρχει κι ένα τραγουδάκι-μοιάζει με Αττίκ- που λέει :Μην μετανιώνεις αν έχεις κάνει λάθη
Αν πήρες λίγα κι αν έδωσες πολλά
Σε κάθε ρόδο υπάρχει κι ένα αγκάθι
Που κι αν πληγώνει πάντα μοσχοβολά.
Δηλαδή εμείς οι άνθρωποι μπλέκουμε το δούναι και λαβείν με τριαντάφυλλα.
Αν πήρες λίγα, λέει το ρομαντικό τραγουδάκι και έδωσες πολλά-κοίτα και τα τριαντάφυλλα που έχουν ρόδα και αγκάθια!
Μα η τριανταφυλλιά ζει ευτυχισμένη μακριά από την ηθική των ρομαντικών που μοιάζει με κυνικότητα ντυμένη σε μετάξι ατλαζί.
Βάζουμε την τιμωρία - την ενοχή- να μας κυβερνά και μετά μιλάμε για αγάπη!
Βλακεία.
Στην γειτονιά μου τα τριαντάφυλλα γεννιούνται όλο και πιο όμορφα και αμφιβάλλω εάν παίρνουν κάτι παραπάνω από τον κόσμο πέρα από το νερό και το οξυγόνο.
Και δίνουν πολλά περισσότερα.
Κι ούτε κουβέντα για αγάπη και θυσίες.

Αστραδενή