Οντως υπάρχει και μία ομοιότης μεταξύ Ομπάμα και Γιωργάκη: είναι και οι δύο εκλεκτοί μεν του συστήματος
με λαϊκή δε επιδοκιμασία.
Μετά αρχίζουν οι διαφορές: ο Ομπάμα είναι στην πολιτική κονίστρα ένας «νέος άνθρωπος» (χωρίς δηλαδή οικογενειακό πολιτικό προηγούμενο). Αντιθέτως στη δική μας κληρονομική δημοκρατία ο κ. Παπανδρέου είναι ο τρίτος επίγονος της Ιουλίας γενεάς των Παπανδρέου που ανεβαίνει ηγεμών στον θρόνο, ενώ
ταυτοχρόνως τρέχει το ενδεχόμενο απέναντί του ως (όχι και τόσον) αντίπαλο δέος να σταθεί μια ακόμα κληρονόμος, η κυρία Ντόρα Μπακογιάννη του Οίκου των Μητσοτάκηδων. Ο «πόλεμος των Ρόδων» που
πόλεμος δεν θα 'ναι (διότι εκτός απ' την εξουσία ουδέν άλλο έχουν να μοιράσουν τα δύο κόμματα των Δυνατών), αλλά απλώς η διαμάχη του τέντζερη με το καπάκι του.
Κατά τούτο, αν δύσκολα θα μπορεί να αντέξει κανείς τον Γιωργάκη (και τις στυλ Καραχασάν - Ματσούκα καινοτομίες και κενοτομίες που φέρεται να φέρνει), ακόμα δυσκολότερα θα αντέξει η χώρα το δίδυμο Γιωργάκης - Ντόρα
όπως και το ενδεχόμενο δράμα που κυοφορεί αυτή η σχέση -όχι το δράμα δύο μόνον οικογενειών, των Μοντέγων και των Καπουλέτων, αλλά μιας ολόκληρης χώρας, μικρής μεν, που εύκολα όμως μπορεί να γίνει μικρότερη.
Τα δείγματα γραφής που έχει δώσει ο κ. Παπανδρέου για τον τρόπο που αντιλαμβάνεται την πολιτική (ως μια υπόθεση ειδικών, μάλιστα εξωθεσμική) και το πολίτευμα (ως μια υπόθεση περιβάλλοντος, κομισάριων, φίλων και οικογένειας) είναι άκρως ανησυχητικά
και ουδόλως διασκεδάζονται από γελοιογραφικές μιμήσεις (όπως όταν ο Γιωργάκης λέει «πάμε» μιμούμενος το «ναι, μπορούμε» του Ομπάμα) -τι κακόγουστη κοινοτοπία!
πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου