Κι απόψε βρέχει - κι η πόλη, μ' όλα τα φώτα της κυλάει.
Απ' τις υδρορροές της χύνεται και χάνεται στους υπονόμους.
Το άπειρο και το παράθυρό μου, δυο στόματα που χάσκουν
κι ανάμεσά τους ήχος άλλος απ' της βροχής κανένας.
Στιγμή, όπως όταν μες στο πηχτό σκοτάδι
ανοίγεις τα μάτια διάπλατα να δεις περισσότερο.
Τα χέρια απλωμένα εμπρός, αιωρούμενα.
Δεν αγγίζουν τίποτα. Μουσκεμμένα.
Έπειτα, γυρνώντας προς τα μέσα
όνειρο με θάλασσα, ποίημα με ήλιο.
Ποίημα με βροχή - δίχτυ από στίχους.
Ποίημα με ποίημα.
Εελ Αλαμέιν
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου