Πρό ετών Νομομαθής φίλος, αναφερόμενος στίς σχέσεις Εκκλησίας καί Πολιτείας, διετύπωσεν (εισήγαγε κυριολεκτικά) τον όρο
«Διακριτοί ρόλοι», χωρίς να δώσει περισσότερες εξηγήσεις περί αυτού.
Έκτοτε, διάφοροι παράγοντες, ιδίως οι λεγόμενοι «προοδευτικοί», άπιστοι και άθεοι, άρχισαν να κάνουν άγρια εκμετάλλευση του όρου αυτού, καλύπτοντας πίσω από αυτόν τις προθέσεις τους για τον χωρισμό Εκκλησίας καί Πολιτείας και την εξώθηση τής Εκκλησίας στο περιθώριο της ζωής του λαού και του Έθνους.
Ως εκ τούτου και εν όψει νέας εκλογικής αναμετρήσεως καί νέων κομματικών εξαγγελιών είναι χρήσιμο να γίνει μιά περαιτέρω ανάλυσις του όρου «διακριτοί ρόλοι».
Ασφαλώς τόσο η Εκκλησία όσο και η Πολιτεία έχουν να ασκούν διαφορετικούς ρόλους στή ζωή του λαου καί του Κράτους. Παράδειγμα τα διάφορα όργανα του σώματος.
Υπάρχουν στο σώμα όχι μόνο δύο, αλλά πολ λά και διάφορα όργανα και μέλη. Τό καθένα από αυτά έχει διαφορετικό (διακριτό) ρόλο. Ωστόσο, όλα τα μέλη καί τα όργανα ανήκουν καί υπηρετούν τα ένα σώμα.
Το κάθε σώμα δεν λειτουργεί αποκλειστικά για τον εαυτό του, αλλά για όλο το σώμα, όπως λέγει χαρακτηριστικά και ό απόστολος Παϋλος. «Το σώμα έχει πολλά μέλη, πάντα δέ τά μέλη του σώματος πολλά όντα έν έστι σώμα... Εάν είπη, ο πους ότι ούκ ειμι χειρ, ούκ είμι έκ του σώματος - ου παρά τούτο ούκ έσται έκ του σώμα τος;... Ού δύναται οφθαλμός ειπείν τη χειρί, χρείαν σου ούκ έχω ή πάλιν η κεφαλή τοις ποσί, χρείαν υμών ούκ έχω... ίνα μη ή σχίσμα έν τώ σώματι, αλλά τό αυτό υπέρ αλλήλων μεριμνώσι τά μέλη». (Α' Κορ. ιβ' 14-25).
Όπερ σημαίνει, ότι η Εκκλησία καί η Πολιτεία είναι μεν διακριτά μέλη, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι το κα θένα από αυτά δουλεύει μόνο γιά τόν εαυτό του ή ότι αποτελούν δύο ξεχωριστούς κόσμους. Όχι, σαφώς όχι !
Καί η Εκκλησία και η Πολιτεία είναι μεν δύο σαφώς διακριτά μέλη, ανήκουν όμως στο ένα και κοινό σώμα του ελληνικού Έθνους και λειτουργούν αμφότερα για το ένα κοινό σώμα της Πατρίδος μας.
Προς μαρτυρίαν τούτου, επικαλούμαι τη μαρτυρία της σημαίας του Βυ ζαντινού Ελληνισμού: το έμβλημα της αποτελούν δύο αετοί, οι όποιοι όμως είναι ενωμένοι (κυριολεκτικά κολλημένοι!) καί αποτελούν ένα σώμα, τα δύο δε μέλη του σώματος τα ενώνει ένα στέμμα, σύμβολο της θε ϊκής ευλογίας και στους δύο.
Όσοι, επομένως, πρεσβεύουν τον χωρισμό της Εκκλησίας από την Πολιτεία, ας μή επικαλούνται τους «διακριτούς λόγους» και ας μή κρύβονται πίσω από την ορολογία αυτή.
Η διάκριση των ρόλων Εκκλησίας και Πολιτείας υφίσταται ήδη και προβλέπεται σαφώς από το Σύνταγμα της Ελλάδος.
Η προσπάθεια των «προοδευ τικών» και άλλων κομματικών δυνάμεων προς άλλο απο βλέπουν: προς την απώθηση τής Εκκλησίας στό κοινωνι κό περιθώριο, ώστε να μη επιδρά και να μη σχετίζεται με τη ζωή του Λαού και του Έθνους.
Άλλωστε, όπως είναι γνωστόν, τό σχέδιο αυτό ετέθη· σε εφαρμογή ήδη από ετών καί επιχειρείται διά της με θόδου του «σαλαμιού», όπως συνήθως λέγεται. Πρώτη ενέργεια ήταν ή αποποινικοποίηση τής μοιχείας, τό δεύ τερο ή καθιέρωση του λεγομένου «αυτομάτου διαζυγίου».
Ακολούθησε η επιβολή της λεγομένης «μαλλιαρής» γλώσσας και η κατάργηση των σημείων στήξεως. Κατόπιν άρχισε η κάθαρση της ιστορίας του ελληνικού Έθνους, η κατάργηση της πρωινής Προσευχής, της ανάρτησης της εικόνας του Χριστού και της απαγόρευσης εισόδου των Ιερέων στα Σχολεία.
Η μή συμμετοχή βουλευτών στον αγιασμό από την Ι. Σύνοδο, κατά την Ορκωμοσία τής Περιόδου νέων εργασιών της Βουλής κ.λπ., κ.λπ.
Ο στρατηγός και θυμόσοφος Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, καθώς καθόταν κάτω από τον ίσκιο μεγάλων καρυ διών, έλεγε στά παλληκάρια του: «Ξέρετε, γιατί τά παιδιά πετροβολούν τις καρυδιές; ...Γιατί έχουν πολλά καρύδια»!
Έτσι συμβαίνει καί μέ την Ορθόδοξη "Ελληνική Πατρίδα. Εϊναι μεγάλη και έχει «πολλά καρύδια», Γλώσσα, ένδοξη Ιστορία και Πολιτισμό χιλιάδων χρόνων, καθώς και τό κορυφαίο στάδιο ανέλιξης του θρησκευτικού φαι νομένου, την Ορθοδοξία και τόσα τόσα άλλα. Γι' αυτό καί οι πολλές «πετριές» έσωθεν καί έξωθεν.
Ας τους αποθαρρύνουμε όλους αυτούς που κρατούν «σφενδόνες» στα ακάθαρτα χέρια τους: Κάτω τα χέρια από τήν Ελλάδα, από τήν ελληνική Γλώσσα, τήν Ιστορία, τήν Ορθο δοξία, την Εκκλησία. «Σκληρόν πρός κέντρα λακτίζειν».
«Διακριτοί ρόλοι», χωρίς να δώσει περισσότερες εξηγήσεις περί αυτού.
Έκτοτε, διάφοροι παράγοντες, ιδίως οι λεγόμενοι «προοδευτικοί», άπιστοι και άθεοι, άρχισαν να κάνουν άγρια εκμετάλλευση του όρου αυτού, καλύπτοντας πίσω από αυτόν τις προθέσεις τους για τον χωρισμό Εκκλησίας καί Πολιτείας και την εξώθηση τής Εκκλησίας στο περιθώριο της ζωής του λαού και του Έθνους.
Ως εκ τούτου και εν όψει νέας εκλογικής αναμετρήσεως καί νέων κομματικών εξαγγελιών είναι χρήσιμο να γίνει μιά περαιτέρω ανάλυσις του όρου «διακριτοί ρόλοι».
Ασφαλώς τόσο η Εκκλησία όσο και η Πολιτεία έχουν να ασκούν διαφορετικούς ρόλους στή ζωή του λαου καί του Κράτους. Παράδειγμα τα διάφορα όργανα του σώματος.
Υπάρχουν στο σώμα όχι μόνο δύο, αλλά πολ λά και διάφορα όργανα και μέλη. Τό καθένα από αυτά έχει διαφορετικό (διακριτό) ρόλο. Ωστόσο, όλα τα μέλη καί τα όργανα ανήκουν καί υπηρετούν τα ένα σώμα.
Το κάθε σώμα δεν λειτουργεί αποκλειστικά για τον εαυτό του, αλλά για όλο το σώμα, όπως λέγει χαρακτηριστικά και ό απόστολος Παϋλος. «Το σώμα έχει πολλά μέλη, πάντα δέ τά μέλη του σώματος πολλά όντα έν έστι σώμα... Εάν είπη, ο πους ότι ούκ ειμι χειρ, ούκ είμι έκ του σώματος - ου παρά τούτο ούκ έσται έκ του σώμα τος;... Ού δύναται οφθαλμός ειπείν τη χειρί, χρείαν σου ούκ έχω ή πάλιν η κεφαλή τοις ποσί, χρείαν υμών ούκ έχω... ίνα μη ή σχίσμα έν τώ σώματι, αλλά τό αυτό υπέρ αλλήλων μεριμνώσι τά μέλη». (Α' Κορ. ιβ' 14-25).
Όπερ σημαίνει, ότι η Εκκλησία καί η Πολιτεία είναι μεν διακριτά μέλη, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι το κα θένα από αυτά δουλεύει μόνο γιά τόν εαυτό του ή ότι αποτελούν δύο ξεχωριστούς κόσμους. Όχι, σαφώς όχι !
Καί η Εκκλησία και η Πολιτεία είναι μεν δύο σαφώς διακριτά μέλη, ανήκουν όμως στο ένα και κοινό σώμα του ελληνικού Έθνους και λειτουργούν αμφότερα για το ένα κοινό σώμα της Πατρίδος μας.
Προς μαρτυρίαν τούτου, επικαλούμαι τη μαρτυρία της σημαίας του Βυ ζαντινού Ελληνισμού: το έμβλημα της αποτελούν δύο αετοί, οι όποιοι όμως είναι ενωμένοι (κυριολεκτικά κολλημένοι!) καί αποτελούν ένα σώμα, τα δύο δε μέλη του σώματος τα ενώνει ένα στέμμα, σύμβολο της θε ϊκής ευλογίας και στους δύο.
Όσοι, επομένως, πρεσβεύουν τον χωρισμό της Εκκλησίας από την Πολιτεία, ας μή επικαλούνται τους «διακριτούς λόγους» και ας μή κρύβονται πίσω από την ορολογία αυτή.
Η διάκριση των ρόλων Εκκλησίας και Πολιτείας υφίσταται ήδη και προβλέπεται σαφώς από το Σύνταγμα της Ελλάδος.
Η προσπάθεια των «προοδευ τικών» και άλλων κομματικών δυνάμεων προς άλλο απο βλέπουν: προς την απώθηση τής Εκκλησίας στό κοινωνι κό περιθώριο, ώστε να μη επιδρά και να μη σχετίζεται με τη ζωή του Λαού και του Έθνους.
Άλλωστε, όπως είναι γνωστόν, τό σχέδιο αυτό ετέθη· σε εφαρμογή ήδη από ετών καί επιχειρείται διά της με θόδου του «σαλαμιού», όπως συνήθως λέγεται. Πρώτη ενέργεια ήταν ή αποποινικοποίηση τής μοιχείας, τό δεύ τερο ή καθιέρωση του λεγομένου «αυτομάτου διαζυγίου».
Ακολούθησε η επιβολή της λεγομένης «μαλλιαρής» γλώσσας και η κατάργηση των σημείων στήξεως. Κατόπιν άρχισε η κάθαρση της ιστορίας του ελληνικού Έθνους, η κατάργηση της πρωινής Προσευχής, της ανάρτησης της εικόνας του Χριστού και της απαγόρευσης εισόδου των Ιερέων στα Σχολεία.
Η μή συμμετοχή βουλευτών στον αγιασμό από την Ι. Σύνοδο, κατά την Ορκωμοσία τής Περιόδου νέων εργασιών της Βουλής κ.λπ., κ.λπ.
Ο στρατηγός και θυμόσοφος Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, καθώς καθόταν κάτω από τον ίσκιο μεγάλων καρυ διών, έλεγε στά παλληκάρια του: «Ξέρετε, γιατί τά παιδιά πετροβολούν τις καρυδιές; ...Γιατί έχουν πολλά καρύδια»!
Έτσι συμβαίνει καί μέ την Ορθόδοξη "Ελληνική Πατρίδα. Εϊναι μεγάλη και έχει «πολλά καρύδια», Γλώσσα, ένδοξη Ιστορία και Πολιτισμό χιλιάδων χρόνων, καθώς και τό κορυφαίο στάδιο ανέλιξης του θρησκευτικού φαι νομένου, την Ορθοδοξία και τόσα τόσα άλλα. Γι' αυτό καί οι πολλές «πετριές» έσωθεν καί έξωθεν.
Ας τους αποθαρρύνουμε όλους αυτούς που κρατούν «σφενδόνες» στα ακάθαρτα χέρια τους: Κάτω τα χέρια από τήν Ελλάδα, από τήν ελληνική Γλώσσα, τήν Ιστορία, τήν Ορθο δοξία, την Εκκλησία. «Σκληρόν πρός κέντρα λακτίζειν».
Μητροπολίτης Αχελώου π.Ευθύμιος
πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου