Παρακμή;

Την εποχή που πρωτογνώρισα τις αρχαίες θάλασσες, η στεφάνη των κυμάτων έμοιαζε κομμένη στα μέτρα μου. Περπατούσα και άκουγα τον Ποσειδώνα πως θύμωνε και πως χτυπούσε την τρίαινα. Οι αυλόπορτες με τον βαρύ χαλκά διαμιάς άνοιγαν κι έβλεπες το κορίτσι με το σχισμένο φουστάνι να χάνεται στο βάθος από τις ασβεστωμένες καμάρες.

Οι γλάστρες μιλούσαν. Στην περίοδο της ανθοφορίας γέμιζαν τον αέρα με φθόγγους που ανέβαιναν ολοένα, σχημάτιζαν επωδούς του Αρχίλοχου κι ύστερα διαλύοντσν αφήνοντας μια μικρή σπίθα στην καρδιά μου. Την ίδια που κάθε τόσο τινάζεται ίσαμε σήμερα, φεψάλυξ που την λέει κι ο ποιητής.Α, είναι σκληρό πράγμα να ζεις με το αίσθημα ότι συνεχώς γυρίζεις στην πατρίδα σου και δεν σε αναγνωρίζει κανένας. Μιλάς και τίποτα.

Μιλάν και τίποτα.

Βαβίζουν.

Υλακούν.

Μια συνεννόηση σκύλων μείον τη νοημοσύνη τους…

Από την Ιδιωτική Οδό του Οδυσσέα Ελύτη, εκδόσεις Υψιλον, Αθήνα 1990