Φθινοπωρινό σχόλιο

Το ουσιώδες στη μικρή ιστορία μου ήταν μια μαύρη κουνιστή

πολυθρόνα –αλλά πού είναι τώρα το σπίτι, πού είναι η φρουτιέραμε τα παλιά επισκεπτήρια, οι πετσέτες που πνίγαμε τα γέλια–μόνον η λάμπα καίει ακόμα στην άδεια κάμαρα, σαν κάποιον που

συνομιλεί με τον εαυτό του αγνοώντας τους κινδύνους ή όπως μια

γυναίκα που δεν τη γνώρισες ποτέ κι όμως θα πρέπει κάποτε να’χατε αγαπηθεί πολύμες στην ατέλειωτη ερήμωση μιας μέρας του φθινοπώρου.
-Τάσος Λειβαδίτης-