Σύλβια

Άσπρο χαρτί και βυσσινί μολύβι

ρίγμενα πάνω στο παλιό τραπέζι

και στα τασάκια ξεχασμένα αποτσίγαρα

στα γράμματά μου πια δεν απαντάς

Κείνο το καλοκαίρισεντόνια σαν άσπρο χαρτί

θυμάμαι μας σκεπάζανε τις νύχτες

Παρόλο που ο έρωτας μʼ αδειάζειδε μου γεμίζειτη μοναξιά μου

Ένα ποίημα πετιέται στα σκουπίδια

για μπάζωμα

στα θεμέλια

κάποιου καινούργιου

ποιήματος

Βαριά κοιμούνται οι πεθαμένοι

και δεν καταλαβαίνουν

πώς σιγά σίγα

καταντούν σκελετοί

Πολύ γλεντζέδες τούτοι οι χωριάτες

φίσκα τα πανηγύρια στα βουνά
ανθίζουν τα τραγούδια

μαζί με τα λουλούδια

Τώρα καινούργιοι στίχοιμου κάνουν συντροφιά

μέσα στο τραίνο
και δεν προσέχω πια

τα όμορφα κορίτσια

που κάθονται στο πλάι μου
Ξοφλημένη ντομάτα

δεν κάνεις για σαλάτα

τώρα μόνο στη σάλτσα

δείχνεις τη νοστιμιά σου

Κώστας Ριτσώνης