«Μόλις μίλησα με ένα λυπημένο αστέρι.
Σου στέλνει χαιρετισμούς.
Με ρώτησε τι κάνεις, του είπα πως είσαι καλά και γράφεις.
Μου εξομολογήθηκε γι' άλλη μια φορά πως είναι δύσκολη η "ακινησία" που ζει, είναι βάσανο όσες ζωγραφιές και να έχει εμπνεύσει, όσα μεθυσμένα βλέμματα και να έχει κλέψει, θέλει να ξεγλιστρήσει από το βάθρο του και να βουτήξει στο κενό, η μόνη πτήση που μπορεί να κάνει είναι η πτώση του, να καεί, να σβήσει, να γίνει στάχτη πριν συντριβεί.
Θυμάμαι τα λυπημένα λόγια που μου είπε ένα βράδυ στην Μπαΐα:"Οταν ένα αστέρι πέφτει, μην το λυπάσαι, απλώς κάνε μια ευχή...
". Εγώ το παρακάλεσα να μείνει εκεί, να συνεχίζει να ομορφαίνει τον νυχτερινό (μας) ουρανό και να κρυφακούει τις συνομιλίες των ανθρώπων που ζουν τη νύχτα.
Του είπα πως η ομορφιά του είναι ανεκτίμητη ακόμη και αν το φως του είναι δανεικό, ακόμη και αν είναι καταδικασμένο στην ακινησία.
Το ενημέρωσα πως οι ζωγραφιές που ενέπνευσε άλλαξαν ζωές ανθρώπων και τα μεθυσμένα βλέμματα που έκλεψε μοιράστηκαν στους φτωχούς (από βλέμματα).
Μου χαμογέλασε και μου έκλεισε το μάτι. Παρηγορητικά μού είπε "Μη φοβάσαι!"».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου