Μαντινάδα αγάπης

Με ‘ένα μπιστόλι παίξε μου, μη λυπηθείς τις σφαίρες,

έτσι κι αλλιώς χωρίς εσέ είναι νεκρές οι μέρες

Ρίξε μου χίλιες μπαλωθιές μα πόνο δε θα νιώσω

τόσο πολύ που σ' αγαπώ δε θα το μετανιώσω

Πάρτη την καρδιά μου, πάρτηνε, με το δεξί σου χέρι

και σφάξε την αλύπητα με δίκοπο μαχαίρι.
Και να μαχαιρωθεί το σώμα μου το αίμα που θα χύσει,

κάθε σταγόνα θα γενεί καρδιά να σ’ αγαπήσει.
Κομμάτια μού ‘κανες την καρδιά, μα δεν παραπονούμε

και τα κομμάτια θα γενούν καρδιές κι αυτές να σ’ αγαπούνε

Θα σου την δώσω την καρδιά

για να ‘χεις δυο, κερά μου,

όταν θα στενοχωρηθείς,

να κλαις με την δικιά μου.
Δεν τηνε κάνω την καρδιά κουμάντο μπλιό, μικρή μου,

γιατί την κυβερνάς εσύ μαζί με τη ζωή μου.
Δότης θα γίνω της καρδιάς να μη ταφεί στο χώμα

να ζει αυτή να σ’ αγαπά κι ας είναι σε άλλο σώμα

Δώρο ζητώ απ' το Θεό, μικρή μου, την καρδιά σου, για δεν μπορώ ούτε στιγμή να ζήσω χωριστά σου.
Έχεις καρδιά που ο Θεός

δεν έχει πλάσει άλλη,

να τα' χει τοσανά πολλά

τα πλούτη και τα κάλλη.
Να κάψω θέλει το κορμί, μα την καρδιά θ' αφήσω, γιατί 'σαι μέσα και μπορεί ζωή να σου στερήσω.

Είναι μεγάλος θησαυρός,

μικρή μου, η καρδιά σου,

χαρά σ' αυτό που η μοίρα του

γράφει να ζει κοντά σου
Δε φτάνει μόνο μια καρδιά ήθελα να' χω κι άλλη

και με τσι δυο να σ' αγαπώ και λίγο θα 'ναι πάλι.
Άκουσε ένα γλυκό σκοπό απού στη νύχτ' απλώνει, είν' από κείνη την καρδιά απού για σένα λιώνει.

Μες στην καρδιά μου φύτρωσες κι είσαι δικός μου κλώνος και στην καρδιά μου σαν πονείς, βαθιά γροικάται πόνος
Ήρθε καιρός οι δυο καρδιές

να ζήσουνε ομάδι

κι η μια τσ'άλλης να δώσουνε

τσ' αγάπης το σημάδι.
Αν μ’ αγαπάς με την καρδιά δείξε μου σημαδάκι

όταν κρατούμε στο χορό σφίξε μου το χεράκι