Σίγουρα όλοι θυμόμαστε τη πιο διάσημη φάλαινα του κόσμου, τον Γουίλι, που έγινε γνωστή από τη ταινία του Χόλιγουντ «Ελευθερώστε τον Γουίλι» (Free Willy).Αν και το τέλος της ταινίας ήταν χαρούμενο, με τον Γουίλι να ανακτά την ελευθερία του και να χάνεται στον απέραντο ωκεανό, η πραγματικότητα ήταν τελείως διαφορετική.
Ο Γουίλι, το πραγματικό όνομα του οποίου ήταν Κέικο, πέθανε μόνος από πνευμονία, μη μπορώντας να αναπτύξει, όλα αυτά τα χρόνια, τις κοινωνικές ικανότητες προσέγγισης των άλλων ζώων του είδους του.
Ομάδα επιστημόνων,υπό την Μαλέν Σιμόν του Ινστιτούτου Φυσικών Πόρων της Γροιλανδίας, υποστηρίζουν βάσει μια νέας επιστημονικής τους μελέτης, ότι ήταν λάθος η απελευθέρωση της συγκεκριμένης φάλαινας και οι απόπειρες των ζωολόγων να την κάνουν να ξαναζήσει στο φυσικό της περιβάλλον.
Όπως αναφέρει η ομάδα της Μαλέν Σιμόν, η φάλαινα ποτέ δεν μπόρεσε να απεξαρτηθεί από τη φροντίδα των ανθρώπων και ποτέ δεν κατάφερε πραγματικά να επανενταχθεί στην κοινωνία των άγριων φαλαινών.
Η συγκεκριμένη μελέτη δημοσιεύθηκε στο περιοδικό "Marine Mammal Science" και σύμφωνα με το New Scientist, πιστεύεται πλέον ότι η καλύτερη λύση θα ήταν η φάλαινα να είχε μείνει την υπόλοιπη ζωή της στο περιφραγμένο καταφύγιό της σε ένα φιορδ της Νορβηγίας.
Ο «Γουίλι», πέθανε το Δεκέμβριο του 2003 σε ηλικία 26 ετών. Η κάθε προσπάθεια, που κατέβαλαν οι εκπαιδευτές του σε συνεργασία με ομάδα επιστημόνων, να τον επανεντάξουν με τις άλλες φάλαινες στην Ισλανδία, αποδείχθηκαν ότι δεν απέδιδαν.
Δυστυχώς, όπως οι ίδιοι λένε, ποτέ δεν μπόρεσε να αποκτήσει σχέσεις μαζί τους ή να βρει τροφή. Τελικά οι μόνες φάλαινες, που έχει αποδειχτεί ότι μπορούν να επιστρέψουν επιτυχώς στην άγρια ζωή μετά την παραμονή τους σε κάποιο ενυδρείο ή άλλο περιορισμένο χώρο, είναι νεαρής ηλικίας, που έχουν κρατηθεί σε αιχμαλωσία για μικρό μόνο χρονικό διάστημα.
Ο "Γουίλι", λένε σήμερα, έζησε μια μίζερη ζωή, καταρρίπτοντας τις αισιόδοξες προβλέψεις, αποδεικνύοντας για άλλη μια φορά πως άλλο πράγμα η ζωή και άλλο ο μαγικός κόσμος του κινηματογράφου, του Ιδρύματος "Ελευθερώστε το Γουίλι-Κέικο", το οποίο συστάθηκε το 2003, έπειτα από την προβολή της ταινίας.
Το ίδρυμα "Ελευθερώστε το Γουίλι-Κέικο, είχε ανακοινώσει τότε, ότι η περίπτωσή του καταρρίπτει την πεποίθηση ότι οι μεγάλης ηλικίας φάλαινες δεν μπορούν να επανενσωματωθούν στην κοινωνία τους. Όμως τελικά, η νέα επιστημονική αξιολόγηση αναφέρει ότι, αν και «οι άνθρωποι μπορεί να το βρίσκουν ελκυστικό να ελευθερώνουν ένα επί χρόνια αιχμάλωτο ζώο, η επιβίωση και η ευημερία του μπορεί να επηρεαστούν σοβαρά από αυτή την πράξη», η οποία στην περίπτωση του Γουίλι-Κέικο αποδείχτηκε αποτυχημένη.
Ο Κέικο γεννήθηκε στα ισλανδικά νερά, σε μια άγρια οικογένεια φαλαινών, και πιάστηκε από τους ανθρώπους το 1979 σε ηλικία δύο ετών. Για μια δεκαετία έζησε σε μια μικρή δεξαμενή νερού σε ένα μεξικανικό πάρκο ψυχαγωγίας, απομονωμένος από άλλες φάλαινες, ώσπου το 1993 έγινε «σταρ», όταν πρωταγωνίστησε στο φιλμ «Ελευθερώστε το Γουίλι», όπου ένα αγόρι συνδέεται με τη φάλαινα και τελικά την ελευθερώνει. Η επιτυχία της ταινίας προκάλεσε μια διεθνή καμπάνια διαμαρτυρίας με στόχο την απελευθέρωσή του. Υποχωρώντας στη διεθνή πίεση, οι ιδιοκτήτες του Κέικο τον μετέφεραν στην Ισλανδία και τον άφησαν ελεύθερο μαζί με τις άλλες άγριες όρκες.
Ωστόσο το 2002 οι επιστήμονες τού τοποθέτησαν συσκευές εντοπισμού,για να παρακολουθούν την εξέλιξη της φάλαινας. Δυστυχώς όμως αποδείχτηκε ότι ο Κέικο την περισσότερη ώρα βρισκόταν ακίνητος στην επιφάνεια της θάλασσας και απλώς κοιτούσε τις άλλες φάλαινες από απόσταση εκατοντάδων μέτρων.
Αυτό οφείλονταν στο γεγονός ότι του έλλειπαν οι αναγκαίες «κοινωνικές» ικανότητες προσέγγισης των άλλων ζώων του είδους του, λένε σήμερα οι επιστήμονες, που παρακολουθούσαν την πορεία του "Γουίλι". Έπειτα από λίγες ημέρες, αναφέρουν, ο "Γουίλι" με τη θέλησή του επέστρεψε σε ένα καταφύγιο που είχαν στήσει οι επιστήμονες σε ένα κοντινό κόλπο. Από τον έλεγχο που έκαναν στο στομάχι του διαπιστώθηκε ότι η ταλαίπωρη φάλαινα, καθ΄όλο το διάστημα της ελευθερίας της δεν είχε τραφεί καθώς δεν μπορούσε να κυνηγήσει τη λεία της.
Αν και οδηγήθηκε ξανά στα ανοικτά νερά, η κατάσταση δεν βελτιώθηκε. Μολονότι άρχισε να κάνει βουτιές σιγά-σιγά, οι συσκευές εντοπισμού έδειξαν ότι ενώ οι άλλες όρκες κινούνταν σε βάθος 50 έως 75 μέτρων, ο Κέικο ποτέ δεν βούτηξε κάτω από τα 25 μέτρα και συνήθως κινείτο σε βάθος μόλις τεσσάρων μέτρων. Πολύ συχνά προτιμούσε να πλησιάζει το σκάφος των επιστημόνων που τον παρακολουθούσαν, παρά να κάνει παρέα με τις άλλες όρκες.
Ο Γουίλι-Κέικο, μετανάστευσε από την Ισλανδία στη Νορβηγία. Η μόνη του συντροφιά ήταν αυτή των ανθρώπων, συχνά κολυμπούσε ανάμεσα σε σκάφη και ανθρώπους. Δημοφιλής καθώς ήταν, παιδιά και μεγάλοι ήθελαν να τον αγγίξουν, να κολυμπούν και να φωτογραφίζονται μαζί του.
Κάποια στιγμή, ο "Γουίλι" περιέπεσε σε ακινησία πάνω στο νερό. Οι εκπαιδευτές του, φοβούμενοι ότι κόλλησε κάποια μόλυνση από την συχνή ανθρώπινη επαφή, τον μετέφεραν σε ένα προστατευμένο καταφύγιο στη Νορβηγία, όπου και πέθανε μετά από ένα χρόνο, μάλλον από πνευμονία.
(Πληροφορίες ΑΠΕ-ΜΠΕ)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου