ΠΡΟΣ ΦΙΛΙΠΠΗΣΙΟΥΣ

…ἄφνω δὲ σεισμὸς ἐγένετο μέγας, ὥστε σαλευθῆναι τὰ θεμέλια τοῦ δεσμωτηρίου, ἀνεῴχθησάν τε παραχρῆμααἱ θύραι πᾶσαι καὶ πάντων τὰ δεσμὰ ἀνέθη.

ΠΡΑΞΕΙΣ ΤΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ
Κάποιος σεισμός θα πέρασε από δω.

Κάποιος σεισμός – και ποιοςκαι πώς, και πόσο να περιμένει

τους φύλακες με το μαχαίρι ν’ ανανήψουν– φύγανε όλοι, δες

ερμιά μονάχα ο κάμπος πνιγμένος στην ομίχλη και τούτο το γυμνό τ’ αλώνι όρθιο

κι εμείς–θεατές της Απουσίας–πατώντας από πέτρα σε πέτρα–πώς περπατάει κανείς στο δρόμο–και μη γνωρίζοντας ποιοι θεατρίνοι το ανάστησαν.

Πόσο κρατάει ένας σεισμός κανείς δεν ξέρει πότε οι Κρηνίδες ντύνονται ονόματα βασιλικά και πλάθουν ένδοξα νομίσματα και πότε βουλιάζουν μες στην πρωινήν ομίχλη του χειμώνα προσεχτικά ακούγοντας τη φωνή του Ρωμαίου κότσυφα που ψάχνει άσημους σπόρους διαλαλώντας μάχες μεγάλες που χαθήκαν μαζί τραβώντας νικητές και νικημένους.
Πολλοί σεισμοί περάσαν από δωμα στοίχειωσαν και δε σαλεύουν μονάχα τα δεσμά μας

Το λοιπόν, αδελφοίπάλιν ερώ, χαίρετε– πέτρινοι αδελφοί μου,

απρόσβλητες σκιές του κάμπου

πάλιν ερώ

αφήστε μας

να περπατάμε–πέτρα την πέτρα– όπως πολλοί

περιπατούσικαι ων το τέλος απώλεια.

(Οψόμεθα, αδελφοί μου,θεοί παλιοί, θεοί καινούργοι και δεσμοφύλακες και στρατηγοί κι απόστολοι,σ’ αυτούς εδώ τους πέτρινους σωρούς

πνιγμένοι στην ομίχλη του πιο σίγουρου σεισμού που δρασκελάει ατάραγος τον κάμπο οψόμεθα).

(Το δέρας, 1994)
Σωτήρης Σαράκης