ΤΡΕΛΟ-ΓΙΑΝΝΗΣ

Απειροελάχιστες διαφορές.Αποστάσεις.Βία.

Η ιστορία σε καλοδέχτηκε, εγώ σε στρίμωξα.

Ο τοίχος, το καρφί στο κεφάλι σου.

Τα μάτια σου κρεμάσανε απ’ την άγνοια.Καλύτεραμισός και ξεπλυμένοςπαρά αδιάφορος, αιώνια σκουριασμένος.
Κολλάς, σκοντάφτουν σε κόμματαοι λέξεις.

Σκαλώνουν στα μαλλιά σουμπερδεύονται αφήνουν ίχνη πάλης, φόνου στο διάβα σου.
Η πόλη ένας λαιμός γεμάτος διαμάντια και πολύτιμα πετράδια. Την νύχτα δεν φαίνονται οι ρυτίδες στο πρόσωπό μου. Οι δρόμοι μπλοκαρισμένες αρτηρίες οδηγούν σταθερά στο έμφραγμα.

Ζούμε στα χρόνια της προφάνειας (χωρίς καμιά περηφάνια), καμία διαφάνεια στα δόντια μας, σκαλώνουν τα κόκαλα σας. Ο άγριος ελέφαντας έχασε.

Οι χαυλιόδοντες του τώρα στολίζουν τον ψευτομαυρισμένο σου λαιμό.

Με βαριά με σταθερά βήματα πήρε τον δρόμο.. Ξέρει που γέρασε.. ξέρει πού να πεθάνει.
Τούτος ο θησαυρός που φυλάω για κείνον που αργεί να φανεί

όσο περνάει ο καιρός κουράζομαι και δεν αντέχω να τον κουβαλάωστην πλάτη μου.. δυσκολεύει το πρόσωπό μου.Το σκάβει η παλάμη που εκλιπαρεί, το ακονισμένο νύχι του γερακιούκρατά ρυάκια, την πλημμύρα μακριά,να μην πνιγεί κανείς, να μην χαθεί κανείς

που δεν ξέρει στα μάτια μου.
Τούτος ο θησαυρός που μαζεύω χρόνια θλίψη για κείνον που δεν έρχεται.δεν ξέρω που να τον φυλάξω να χωρέσει όλη. Αυτή η μοναξιά, χωρίς εκείνον.Τσακίζει τα δάχτυλά μου. Εκείνα με την σειρά τουςτα δόντια μου.Τα δόντια μου τρώνε με λαίμαργα πικρόχολα αισθήματαγράμματα.

Για σένα, από μένα, φωνάζοντας. Απελπισία.

Μπουρουλίτη Δήμητρα