Είμαι ο διαβάτης...

Είμαι ο διαβάτης,
Που γράφω
με πηλό και με φλόγα.

Ζητωκραύγαζαν!
Κάποιον θέλανε να σκοτώσουν.

Πολυέλαιοι,
χρυσοποίκιλτες μίτρες,
φορέματα Ντιόρ...
Πώς να κατέβεις ανάμεσα μας ανυπόδητος;

Πολυκατοικίες...
Φάμπρικες...
Όλο και πιο μεγάλες Πολιτείες.
Όλο και πιο μεγάλα Νεκροταφεία...
Έχουμε να θάψουμε τόσους ζωντανούς!

Οι βάρβαροι
δεν θα ξανάρθουν απ' τα σύνορα.
Ορμούν απ' τις τηλεοράσεις
στα παιδικά δωμάτια.

Θ' αναζητούμε το θάνατο
δίχως κλάματα.
Όταν θα 'χουν στερέψει
τα μάτια των παιδιών
- από την Ποίηση!

Το παιδί,
που στέκεται μπροστά
στον Ηλεκτρονικό Εγκέφαλο,
δεν ξέρει
πως ξέρει περισσότερα απ' αυτόν.

Σπάστε τους καθρέφτες!...
Μας δείχνουν
όπως ακριβώς είμαστε...

Ωραιοι
που φαινόμαστε στους καθρέφτες!
Γιατί να τους σπάσουμε;
Δεν μπορούν
να καθρεφτίσουν την ψυχή μας.

Κατάστηθα μπορείς πια να χτυπάς
τις πέτρινες καρδιές.
Πρόσεξε, όμως:
με καλέμι σφυρηλατημένο
στη φωτιά της Αγάπης...

Λέω να κρεμάσουμε
μια επιγραφή στον Πλανήτη μας:
«Προσοχή, χρώματα!»

Άδολο παιδικό χαμόγελο...
Μια παραίσθηση
στη σκληρή πραγματικότητα

Δεν είχε νόημα
να φυτεύω λουλούδια
στην άσφαλτο...
Έμπηξα ένα σταυρό
και κάθισα στον ίσκιο του.

Προ Χριστού... Μετά Χριστόν...
Εκτός από Εσένα,
ποιος μπορούσε να χωρίσει
το Χρόνο...

Θεε μου,
τι θα γινόμαστε
δίχως εχθρούς και αναξιοπαθούντες;

Σπέρνουμε
σίδερα, μηχανές
και πολυκατοικίες.
Πού χρόνος να σκεφτούμε,
πως υποχθόνιες κακίες
μπορεί να κούφωσαν το έδαφος.

Κάθε κραυγή στην έρημο
δεν είναι ο ρόγχος
του μελλοθάνατου.
Μπορεί να 'ναι και το ξέσπασμα
στ' αντίκρισμα μιας όασης.

«Απόλλων 11»,
«Απόλλων 12»,
«Απόλλων 13»...
Πόσους αριθμούς θα χρειαστούμε
για όλα τ' αστέρια;

Να καθαρίσουμε, είπαμε, τον τόπο:
κόκαλα των προγόνων
κι άλλα συναφή.
Μαζί πετάξαμε και
την Ελευθερία.

Θανάσης Παυλάκης