Μνημονικός εμβολιασμός / Αριθμός αναμνηστικής δόσης 4.0/25.05.1986
«Εμβολιάζει» ο Κωνσταντίνος Ι. Βαθιώτης
 |
Ι. ENIAIOΣ ΚΩΔΙΚΟΣ ΑΡΙΘΜΟΣ ΜΗΤΡΩΟΥ
Με αφορμή την νομοθετική πρωτοβουλία του 1986 για την θέσπιση του Ενιαίου Κωδικού Αριθμού Μητρώου (Ε.Κ.Α.Μ.), δηλ. του προκατόχου του σημερινού Προσωπικού Αριθμού, ο Μάριος Πλωρίτης είχε γράψει στην εφημερίδα «Τo Βήμα» της 25ης Μαΐου 1986¹ ένα άρθρο με τίτλο «Ο γυμνός πολίτης» και υπότιτλο «Όταν ο “Άργος” της Πληροφορικής “ακτινογραφεί” την προσωπική ζωή μας» (στην ελληνική μυθολογία, ο Άργος ήταν ένας γίγαντας πανόπτης με εκατό μάτια).
 |
Ήδη από τις πρώτες γραμμές του κειμένου του, ο Πλωρίτης στηλίτευσε τον Ε.Κ.Α.Μ., επισημαίνοντας ότι ο αριθμός αυτός:
«θα “μαρκάρει” κάθε πολίτη απ’ τη γέννα του ώς τη θανή του», με άλλα λόγια: «κάθε δραστηριότητα του κάθε πολίτη θα “σφραγίζεται” μ’ αυτό τον αριθμό».
Φυσικά κανείς δεν είχε διανοηθεί να ειρωνευθεί τότε τον Πλωρίτη, αλλά μαζί με αυτόν κραύγαζαν κατά του Ε.Κ.Α.Μ. και δεκάδες άλλοι διανοούμενοι. Σήμερα, αντιθέτως, ο Προσωπικός Αριθμός λατρεύεται από τους πονηρούς και πλανεμένους ως «μαγικός»².
Ειρωνευόμενος το πνεύμα της προόδου, ο επίκαιρος όσο ποτέ άλλοτε Πλωρίτης έκανε το εξής δηκτικό σχόλιο:
«Πρόοδος, είπαμε, κι αυτό, αφού έτσι απλοποιούνται κι ευκολύνονται οι συναλλαγές των πολιτών με το κράτος και καταργείται ένα σμήνος από πιστοποιητικά, βεβαιώσεις, διατυπώσεις, που ταλανίζουν διοικούντες και διοικούμενους. Ναι, αλλά ταυτόχρονα απλοποιείται κι ευκολύνεται “ιδανικά” και η παρακολούθηση του πολίτη απ’ το κράτος – που θα γνωρίζει με ηλεκτρονική σβελτάδα, πληρότητα κι ακρίβεια, όλα τα “σουσούμια” κι όλα τα “κουσούρια” των υπηκόων του, απ’ την οικονομική τους “επιφάνεια” ώς τις φορές που ψήφισαν (ίσως και τι ψηφίζουν και ποιον;)».
ΙΙ. ΑΡΙΘΜΟΠΟΙΗΣΗ
Εν συνεχεία, ο Πλωρίτης αναδεικνύει έναν κίνδυνο που στις μέρες μας, δηλ. 39 χρόνια μετά την δημοσίευση εκείνου του άρθρου του, είναι πλέον άμεσα ορατός. Πρόκειται για τον κίνδυνο αριθμοποίησης του ανθρώπου.
«Ο πολίτης», σημείωνε ο Πλωρίτης, «μεταβάλλεται σε αριθμό (“αριθμοποιείται”) και σε καταδότη του εαυτού του, αφού ο ίδιος γίνεται άθελά του πηγή πληροφοριών για τον εαυτό του».
Βεβαίως, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η διαδικασία αριθμοποίησης του πολίτη έχει ξεκινήσει εδώ και πολλά χρόνια με την μέθοδο που λατρεύει ο εωσφόρος: ολίγον κατ’ ολίγον:
Αν θελήσουμε να πληρώσουμε τον λογαριασμό του κινητού μας με φυσική παρουσία, δεν θα μας ζητήσουν το ονοματεπώνυμό μας, αλλά τον αριθμό του τηλεφώνου μας ή τον αριθμό του φορολογικού μητρώου μας. Ακόμη και στο καθαριστήριο να πάμε για να παραλάβουμε τα ρούχα μας, τον αριθμό του τηλεφώνου θα μας ζητήσουν και όχι το επίθετό μας. Στο βίντεο κλαμπ ή στην δανειστική βιβλιοθήκη δεν θα πληκτρολογήσουν το ονοματεπώνυμό μας, αλλά τον μοναδικό-Προσωπικό Αριθμό που λάβαμε, όταν κάναμε την σχετική εγγραφή. Κι αν πάμε στον γιατρό για να μας γράψει φάρμακα μέσω άυλης συνταγογράφησης, η γραμματέας του θα μας ζητήσει τον ΑΜΚΑ μας.
Βλέπουμε, λοιπόν, ότι φθάσαμε στην σημερινή εποχή της επικείμενης υποχρεωτικής λήψης του Προσωπικού Αριθμού και της κάρτας του πολίτη (μία ακόμη υποχρεωτικότητα, που πιστοποιεί τον αυταρχικό τρόπο διακυβέρνησης των πολιτών) μετά από μια μακροχρόνια εξοικείωση με την αριθμοποίηση και, αντιστοίχως, την ανωνυμοποίηση του πολίτη.
Μάλιστα, για να επιβληθεί ευκολότερα η σταδιακή αποποσωποποίησή μας, οι υλοποιητές της προσπαθούν να την εμφανίσουν ανάποδα ως μια θετική εξέλιξη, αφού προστατεύει τάχα τον πολίτη που, κατά την διεκπεραίωση των συναλλαγών του, παραμένει ανώνυμος.
ΙΙΙ. ΞΕΓΥΜΝΩΜΑ
Στην πραγματικότητα, όμως, η αριθμοποίηση οδηγεί εν τέλει στο ξεγύμνωμα του πολίτη, αφού κάτω από την ομπρέλα του ενός και μοναδικού αριθμού θα στεγασθούν τα πιο προσωπικά του δεδομένα, που η συμπαγής πλειοψηφία των εξοικειωμένων με την αριθμοποίησή του πολίτες δεν θα έχουν καμία δυσκολία να απεμπολήσουν.
Διότι στην εποχή των «μέσων κοινωνικής δικτύωσης» και των «έξυπνων κινητών» (η «εξυπνάδα» με την οποία συνδέονται τα νεοταξίτικα προϊόντα σημαίνει «πονηρία»!), οι πολίτες βιώνουν την εξής σχιζοφρένεια:
Από την μια πλευρά έχουν συνηθίσει να ακούν με ανακούφιση ότι το κράτος νοιάζεται για την προστασία των προσωπικών δεδομένων τους (ο κωδικός GDPR –δηλαδή ο Γενικός Κανονισμός για την Προστασία των Δεδομένων που θεσπίσθηκε από την Ευρωπαϊκή Ένωση με τον κανονισμό 2016/679– ενσαρκώνει με τον πιο χαρακτηριστικό τρόπο αυτό το αίσθημα ανακούφισης), από την άλλη πλευρά, όμως, στην πράξη αδιαφορούν πλήρως για την ιδιωτικότητα του βίου τους και για την ασφάλεια των προσωπικών δεδομένων τους, όντας εκπαιδευμένοι να αναμασούν το επικίνδυνο επιχείρημα:
«δεν με νοιάζει αν με παρακολουθούν, αφού δεν έχω κάτι να κρύψω»³.
Ορθότερο θα ήταν να συμφωνήσουμε ότι οι πολίτες δεν αδιαφορούν απλώς για την κοινολόγηση των προσωπικών πτυχών του βίου τους, αλλά πολύ περισσότερο ηδονίζονται να τις αποκαλύπτουν! Έτσι, η κατά τον Πλωρίτη μετατροπή του πολίτη σε καταδότη του εαυτού του δεν είναι αθέλητη αλλά αντιθέτως ηθελημένη!
Το πρόβλημα είναι ότι η θέλησή του αυτή είναι προϊόν πλάνης, αφού ουδείς τον έχει επακριβώς ενημερώσει ποιοι, με ποιον τρόπο και με ποιον απώτερο σκοπό έχουν πρόσβαση στα προσωπικά του δεδομένα, τα οποία, όλως προσχηματικώς, οι ιδιωτικές εταιρείες και το κράτος διαλαλούν ότι σέβονται ευλαβικά.
Ο Πλωρίτης εφιστούσε την προσοχή του αναγνώστη στο γεγονός ότι «η διασύνδεση των ηλεκτρονικών υπολογιστών (η ταχύτατη ανταλλαγή πληροφοριών από διάφορα “αρχεία” διαφόρων “Αρχών”) θα οπλίζει ακόμα πιο πολύ την κρατική παντογνωσία», συνέδεε δε τον κίνδυνο διάτρησης του προσωπικού βίου μας με την πρακτική που ακολουθούν τα ολοκληρωτικά καθεστώτα τύπου οργουελικής Ωκεανίας, της χώρας δηλαδή εκείνης, στην οποία ζούσε ο αντικαθεστωτικός-αρνητής Ουίνστον Σμίθ, ο ήρωας του δυστοπικού μυθιστορήματος «1984» του Τζωρτζ Όργουελ.
 |
IV. ΟΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΕΣ ΑΥΤΟΚΤΟΝΟΥΝ
Στο άρθρο του ο Πλωρίτης παραθέτει ένα απόσπασμα από το περιοδικό Time της 16ης Φεβρουαρίου 1970 που υπάρχει στο βιβλίο του Κλωντ Ζουλιέν (Claude Julien) «Οι δημοκρατίες αυτοκτονούν»⁴.
 |
Στην ενότητα που τιτλοφορείται «Η ελευθερία βρίσκεται σε κίνδυνο», ο Γάλλος δημοσιογράφος της “Le Monde” αναδεικνύει το χωρίο του βρετανικού περιοδικού, στο οποίο σημειώνεται ότι η συγκέντρωση σε ένα μοναδικό ηλεκτρονικό κέντρο όλων των πληροφοριών προσωπικού χαρακτήρα που κατέχουν τα σχολεία, τα νοσοκομεία, τα δικαστήρια, οι ασφαλιστικές εταιρείες, οι τράπεζες κ.λπ. θα ήταν αποτελεσματική για τις φορολογικές υπηρεσίες, αλλά, ταυτοχρόνως, θα αποτελούσε «και την πιο μεγάλη απειλή που εκτοξεύτηκε ποτέ εναντίον των ατομικών δικαιωμάτων», διότι:
«η σύγχρονη τεχνολογία προμηθεύει στην κυβέρνηση μέσα επιτήρησης πολύ πιο λεπτά και πολύ πιο πανούργα» (απ’ τα γνωστά “παραδοσιακά”, συμπληρώνει ο Πλωρίτης).
Στο ίδιο δημοσίευμα του 1970 είναι γραμμένη μια μεγάλη αλήθεια που δείχνει την κερκόπορτα από την οποία είναι πολύ πιθανό να εισέλθει η ολιγάριθμη κάστα των παγκόσμιων δικτατόρων που θα αλώσουν την ανθρωπότητα:
«Οι πολίτες δεν φαίνεται να νοιάζονται και τόσο να κρατήσουν μυστικά τα γεγονότα που αφορούν αυτούς και μόνο […]. Οι Αμερικανοί [τείνουν] με ελαφρότητα να αποδεχτούν το αναπόφευκτο των τεχνολογικών εξελίξεων, αλλά δεν κάνουν καθόλου καλά να μην ανησυχούν για τις αμέτρητες συνέπειες αυτής της αποδοχής τους, αφήνοντας έτσι εύκολα να συσσωρεύονται πληροφορίες που τους αφορούν».
Λίγες σελίδες παρακάτω, ο Ζουλιέν τονίζει ότι:
«μια ελευθερία που βρίσκεται σε ύφεση σε τομείς που θεωρούνται δευτερεύοντες ή που την αρνούνται σε άτομα που θεωρούνται “περιθωριακά”, μια ελευθερία που προπάντων λιμνάζει αντί να προχωρή και να ενισχύη τα θεμέλιά της είναι κιόλας μια ελευθερία εκτεθειμένη σε έναν “εκούσιο βιασμό”».
 |
Ορμώμενος, ακολούθως, από το κλασικό βιβλίο του Σίνγκλαιρ Λιούις (Singlaire Lewis) «Δεν γίνονται αυτά εδώ» (γραμμένο το 1935)⁵, ο Γάλλος συγγραφέας σημειώνει ότι ο φασισμός δεν πρόκειται να εγκατασταθεί στην Ευρώπη ή στην Βόρεια Αμερική στην μορφή που τον υλοποίησαν οι Μουσολίνι και Χίτλερ, δηλαδή με στολές, σημαίες, τερατώδεις παρελάσεις, στρατόπεδα συγκεντρώσεως, μυστηριώδεις εξαφανίσεις, δημόσιες εκτελέσεις.
Αντιθέτως, η πόρτα μένει ανοιχτή στον λεγόμενο «φιλικό ολοκληρωτισμό» (“friendly fascism”), όπως τον αποκάλεσε ο κοινωνιολόγος Μπέρτραμ Γκρος, ο οποίος περιέγραφε «μια κοινωνία που διοικείται επιστημονικά από μια γραφειοκρατία απρόσωπη, απορρίπτοντας κάθε ιδεολογία για να μπορή καλύτερα να επιβάλη μια “τεχνοκρατική ιδεολογία” που θα αναπτύξη όλους τους παράγοντες της αλλοτριώσεως του ανθρώπου των σύγχρονων κοινωνιών, και που θα πολλαπλασιάση τα δίκτυα ελέγχου θέτοντάς τα σε συναγωνισμό».
Ο Ζουλιέν προέβλεψε ότι «στο μέλλον» (δηλαδή στο δικό μας παρόν):
«το νεοφασιστικό κράτος θα φορά βελούδινα γάντια αντί για δερμάτινες μπότες και θα διατηρεί την εξουσία κάνοντας τους ανθρώπους μαλθακούς και άβουλους μέσω της κατανάλωσης και της αναζήτησης της ευχαρίστησης, σε αντίθεση με ό,τι συνέβαινε στο παρελθόν, που αυτό το επετύγχανε διά πυρός και σιδήρου».
Ο Πλωρίτης επικαλέσθηκε και μια πολύ ωραία ρήση του Πιέρ Βιανσόν Ποντέ (Pierre Viansson Ponté) για την Πληροφορική, δηλ. ότι αυτή:
μπορεί να μετατρέψει την κοινωνία σε ένα «τεράστιο δίχτυ με ανοιχτούς βρόχους, όπου θα παγιδευόμαστε όπως η μύγα στον ιστό της αράχνης».
Την φράση αυτή δανείστηκε ο Πλωρίτης από τον Σύμβουλο της Επικρατείας Τάσο Μ. Μαρίνο, ο οποίος στην εφημερίδα «Το Βήμα» της 11ης Ιανουαρίου 1980⁶ είχε δημοσιεύσει ένα άρθρο με τίτλο «Οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές απειλή για τη Δημοκρατία και τις ατομικές ελευθερίες».
 |
Ο Μαρίνος μετέφερε, εκτός των άλλων, και τα λόγια του οικονομολόγου Ζωρζ Ελγκοζύ (Georges Elgozy), ο οποίος παρατηρούσε:
«Το μεγάλο αμάρτημα των ηλεκτρονικών υπολογιστών είναι ότι εισβάλλουν στην προσωπική ζωή του ανθρώπου, την πολιορκούν και την κυριεύουν. Αυτό ακριβώς είναι μια βεβήλωση, αν όχι ένας βιασμός της προσωπικότητας». Και αληθεύει μεν «ότι ο ηλεκτρονικός υπολογιστής είναι μέσο με την βοήθεια του οποίου απαλλάσσεται ο άνθρωπος από το ανιαρό και ενοχλητικό χαρτοβασίλειο, πλην όμως είναι δυνατό να μεταβληθεί σε όργανο καταπιέσεως, εάν περιέλθει στα χέρια ενός αδίστακτου ανθρώπου».
Τούτο, διότι «η ιδιωτική ζωή παραδίδεται γυμνή και ανυπεράσπιστη στο αδιάκριτο και διαβολικό κομπιούτερ, που ενισχύει τους δυνατούς και εξασθενίζει τους αδύνατους, το Κράτος έναντι του ατόμου, τη μικρή επιχείρηση έναντι της πολυεθνικής, το Κοινοβούλιο έναντι της Εκτελεστικής Εξουσίας και τείνει να μεταβληθεί σε μια τεράστια μηχανή κοινωνικής επιλογής, της οποίας ουδείς θα έχει πλήρη συνείδηση».
V. ΤΟ ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΤΙΚΟ ΚΛΕΙΣΙΜΟ ΤΟΥ ΑΡΘΡΟΥ ΤΟΥ ΠΛΩΡΙΤΗ
Ο Πλωρίτης έκλεινε το άρθρο του με τις εξής δύο προειδοποιητικές παραγράφους:
«Έτσι, όμως, θα είμαστε όλοι στη διάθεση των ηλεκτρονικών μυριόφθαλμων “Άργων”… ενώ οι πληροφορίες τους ελάχιστα θα είναι στη δική τους διάθεση… θα είναι, όμως, στη διάθεση των υπηρεσιών που φροντίζουν για την άμυνα, την τάξη, την ιδεολογία μας κ.λπ. …, οπότε θα είμαστε κι εμείς στην απόλυτη διάθεση αυτών των φρόνιμων “φροντιστών”».
«Κατά τα άλλα, το νομοσχέδιο [ενν.: για τον Ε.Κ.Α.Μ.] έχει “αρχή και κατεύθυνσή” του τη “διαφάνεια στη διοικητική δράση” και τη “συμμετοχή του πολίτη σ’ αυτήν”. Μόνο που, με τους κανόνες και τις εξαιρέσεις του, κινδυνεύει “διαφάνεια” να σημαίνει τη “διαφάνεια του πολίτη κάτω απ’ το κρατικό μικροσκόπιο”… και “συμμετοχή”, την αναγκαστική αποχή του από “απόρρητα” που μπορεί να γίνουν απόχη για την ελευθερία του».
VΙ. ΤΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΑΝΤΙΣΩΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΗΜΕΡΙΝΗ 4Η ΔΟΣΗ ΜΝΗΜΟΝΙΚΟΥ ΕΜΒΟΛΙΑΣΜΟΥ
39 χρόνια μετά την δημοσίευση του άρθρου του Πλωρίτη, ο πολίτης έχει καταντήσει τόσο πολύπλευρα διάφανος, που είναι σαν να κυκλοφορεί συνεχώς γυμνός μέσα και έξω από το ηλεκτρονικό σπίτι του, μοιάζοντας με έναν «ψηφιακό επιδειξιομανή».
Δεν είναι τυχαίο ότι τον τελευταίο καιρό έχει καταστεί ιδιαιτέρως δημοφιλής στην γερμανική βιβλιογραφία ο όρος «γυάλινος πολίτης» (gläserner Bürger), με τον οποίο υποδηλώνεται η απόλυτη έκθεσή του στα βλέμματα των κρατικών ή ιδιωτικών επιτηρητών του.
 |
 |
Ανάλογα, μάλιστα, με τον τομέα της επιτήρησης, ο «γυάλινος πολίτης» διακρίνεται περαιτέρω σε «γυάλινο ασθενή», σε «γυάλινο συνεργάτη» ή σε «γυάλινο πελάτη». Πάντως, ο ανατριχιαστικός αυτός όρος έχει τις ρίζες του στο έτος 1920, όταν το γερμανικό μουσείο υγείας της Δρέσδης δημιούργησε ανατομικά μοντέλα ανθρώπινης μορφής αποτελούμενα από διάφανο υλικό. Τότε χρησιμοποιήθηκε ο όρος «γυάλινος άνθρωπος».
Τον όρο αυτό χρησιμοποιεί και ο Γερμανός εθνολόγος Φλόριαν Μύλφριντ (Florian Mühlfried) στο δοκίμιό του «Δυσπιστία. Η αξία μιας μη αξίας»⁷, με αφορμή την αρνητική στάση που κράτησε ο γερμανικός λαός απέναντι στη συλλογή και επεξεργασία των στοιχείων του. Ο συγγραφέας σημειώνει ότι:
«το κράτος δεν είναι ανάγκη να γνωρίζει τα πάντα».
 |
Το 1987, όταν στην Γερμανία είχαν κλιμακωθεί οι αντιδράσεις για την απογραφή του πληθυσμού, πολλοί αρνήθηκαν την ιδέα του «γυάλινου πολίτη», και η δυσπιστία τους ενσωματώθηκε στην φράση «τα στοιχεία μου να τα μαντέψετε μόνοι σας!» (“Meine Daten müsst ihr raten”), η οποία έγινε σύνθημα μιας ολόκληρης γενιάς.
Δυστυχώς, εν έτει 2025, ο μέσος πολίτης, ο οποίος αφ’ ενός έχει ερωτευθεί την τεχνολογία, αφ’ ετέρου δεν ανατρέχει στα αρχεία των εφημερίδων ώστε να μπορέσει να συνειδητοποιήσει ότι η δαιμονική ιστορία με την επιχείρηση αριθμοποίησής του επαναλαμβάνεται με την μέθοδο του διαβολικού καρμπόν, αδυνατεί να αντιληφθεί την παγίδα του ηλεκτρονικού φακελώματος και της άοκνης ψηφιακής επιτήρησης που του έχει στήσει ο πολυμήχανος κυβερνητικός Λεβιάθαν.
Γι’ αυτό ακριβώς, η σημερινή 4η αναμνηστική δόση με το άρθρο του Μάριου Πλωρίτη είναι καίριας σημασίας, αφού οι επισημάνσεις και οι προειδοποιήσεις του πρέπει να μεταφερθούν αυτούσιες από το 1986 στο 2025, δεδομένου ότι ο Δημήτρης Παπαστεργίου έγινε το alter ego του Μένιου Κουτσόγιωργα:
Ό,τι δεν κατάφερε ο δεύτερος, φαίνεται ότι είναι έτοιμος να το καταφέρει ο πρώτος, εκτός κι αν συμβεί ένα απρόβλεπτο γεγονός που θα σαμποτάρει (πάλι) την νέα προσπάθεια αριθμοποίησης του πολίτη (μετά την ψήφιση του Ε.Κ.Α.Μ., ξέσπασε το σκάνδαλο Κοσκωτά και η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ έπεσε, ενώ ο Κουτσόγιωργας απεβίωσε το 1991 μετά την κατάρρευσή του κατά τη διάρκεια της συνεδρίασης της 11ης Απριλίου του Ειδικού Δικαστηρίου).
Τέλος, ο Μάριος Πλωρίτης (1919-2006) ήταν μια πολυσχιδής προσωπικότητα που δεν χρειάζεται συστάσεις. Το πλούσιο βιογραφικό του αποδεικνύει ότι ήταν ένας πολυτάλαντος διανοούμενος με απαράμιλλη ευρυγνωσία. Ήταν καθηγητής θεατρολογίας στο πανεπιστήμιο των Αθηνών, δημοσιογράφος, ξακουστός για τις επιφυλλίδες του στο «Βήμα της Κυριακής», κριτικός, μεταφραστής, λογοτέχνης και θεατρικός σκηνοθέτης, ενώ υπήρξε και πτυχιούχος της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Πραγματοποίησε θεατρικές σπουδές στην Αγγλία, την Γαλλία και τις ΗΠΑ. Διετέλεσε κριτικός του θεάτρου και του κινηματογράφου στην εφημερίδα Ελευθερία (1945-1965), διευθυντής του θεατρικού τμήματος του ΕΙΡ (1950-1952), καθηγητής της Ιστορίας Θεάτρου στη Δραματική Σχολή του Θεάτρου Τέχνης (1956-1967) και καθηγητής του πανεπιστημίου του Βενσέν στο Παρίσι. Συγκαταλέγεται ανάμεσα στους πρωτεργάτες του Θεάτρου Τέχνης μαζί με τον Κάρολο Κουν. Συνολικά σκηνοθέτησε σε διάφορους αθηναϊκούς θιάσους περί τα 20 θεατρικά έργα, κυρίως την περίοδο 1952-1962.
Ένα τέτοιο μυαλό τόλμησε το 1986 να γράψει, μεταξύ των άλλων, ότι ο Προσωπικός Αριθμός της εποχής Κουτσόγιωργα, δηλ. ο Ε.Κ.Α.Μ., «θα “μαρκάρει” κάθε πολίτη απ’ τη γέννα του ώς τη θανή του» κι έτσι «κάθε δραστηριότητα του κάθε πολίτη θα “σφραγίζεται” μ’ αυτό τον αριθμό».
Η φράση «θα “σφραγίζεται” μ’ αυτό τον αριθμό» είναι προφανές ότι παραπέμπει στο «σφράγισμα» του Αντιχρίστου. Αν ζούσε σήμερα ο Μάριος Πλωρίτης και έγραφε την ίδια φράση, ποιος θα τολμούσε να τον αποκαλέσει «συνωμοσιολόγο» και «ψεκασμένο»; Ίσως όλοι εκείνοι που θα έπρεπε να τον βγάλουν από την μέση, ακυρώνοντάς τον ως προσωπικότητα διά της πασίγνωστης μεθόδου της ψυχιατρικοποίησης!
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Το σκίτσο με τον γυμνό πολίτη που έχει προταχθεί στην αρχή του παρόντος κειμένου είναι ειλημμένο από το γερμανικό περιοδικό Der Spiegel, το οποίο είχε κυκλοφορήσει στις 10 Φεβρουαρίου 1986⁸. Το ίδιο σκίτσο είχε επιλέξει και ο Πλωρίτης για το εδώ παρουσιασθέν άρθρο του, που αξιοποιήθηκε για την τρίτη αναμνηστική δόση του αναγκαίου πνευματικού εμβολιασμού μας.
 |
VII. ΤΟ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΕΜΒΟΛΙΟ ΜΕ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΟΥ ΠΛΩΡΙΤΗ
Στην συνέχεια παρατίθενται οι σελίδες από το βιβλίο του Πλωρίτη «ΝΕΑ ΠΟΛΙΤΙΚΑ», στον δεύτερο τόμο του οποίου αναδημοσιεύθηκε η επιφυλλίδα του «ΒΗΜΑΤΟΣ» για τον «ΓΥΜΝΟ ΠΟΛΙΤΗ», που παρουσιάσθηκε αμέσως παραπάνω.
 |
 |
 |
 |
 |
 |
Σελ. 17. Δημοσιευμένο και εις: Νέα Πολιτικά [1985-1988], Β΄, σελ. 195 επ.
Πρβλ. τον όρο «μαγεία του Προσωπικού Αριθμού» που χρησιμοποίησε ο Δ. Παπαστεργίου σε τηλεοπτική εκπομπή του 2023. Επ’ αυτού βλ. το ακόλουθο βίντεο, λεπτό 07.35:
Πάντως, «μαγικός» χαρκατηριζόταν σε δημοισεύματα εφημερίδων της εποχής και ο ΕΚΑΜ. Βλ. π.χ. εδώ:
Μτφ.: Α. Ι. Λιβέρης, εκδ. Αλκαίος, Αθήνα 1974, σελ. 279 επ.
Μτφ.: Ν. Μάντης, εκδ. Καστανιώτη, Αθήνα 2016.
Σελ. 7.
Μτφ.: Ιωάννα Μεϊτάνη, εκδ. Νήσος, Αθήνα 2022, σελ. 33.
Σελ. 28.
1 σχόλιο:
... ὁ ὁλοκληρωτισμός
τῆς διπλανῆς πόρτας
ὡς... ἕνας ἀπό ἐμᾶς...
μὲ ἐλευθερία...
τόση ὁση γιὰ νὰ δικαιολογεῖ καὶ τὴν δική του ἀσυδοσία,
"δικαιώματα"...
τέτοια, ποὺ νὰ διευκολύνεται ἡ ἀποχαλίνωση
ποὺ κάνει μαλθακή κι εὔχρηστη
μ ά ζ α τὸν πολίτη
(καὶ νὰ ὑπάρχει δ ι χ α σ μ ό ς, γιὰ νὰ δουλεύει τὸ "διαίρει καὶ βασίλευε")
ἰσότητα...
ὅσο γιὰ νὰ ὑπάρχει ἡ... καθ'ἡμέραν ϕαγωμάρα... μὲ τὴν διάλυση νὰ μοιάζει...
μάνα ἐξ οὐρανοῦ καὶ λ ύ σ η ...
ἔχει διαποτίσει τὸ μεδούλι μας,
ἐνῶ μᾶς ἔχει γίνει, δεύτερη ϕύση
ἤ... μήπως... πρώτη... ;
Δημοσίευση σχολίου