Παπισμός και Τουρκοκρατία. (Η ολέθρια και διαβρωτική δράση του Παπισμού στην τουρκοκρατούμενη Ορθόδοξη Ανατολή)

        

Θα εορτάσουμε και εφέτος με την δέουσα λαμπρότητα την επέτειο της Εθνικής μας παλιγγενεσίας, αποδίδοντας την τιμή τους οφείλουμε στους ηρωικούς αγωνιστές της Μεγάλης Επανάστασης του 1821, διότι, χάρις στη δική τους αποφασιστικότητα, την φιλοπατρία, την ελευθεροφροσύνη, το ηρωικό φρόνιμα και πάνω απ’ όλα τη βαθειά πίστη τους στο Θεό, αποκτήσαμε την ελευθερία μας, η οποία είναι ποτισμένη με το αίμα των 800.000 πεσόντων στον αγώνα για ελευθερία και ανθρώπινη αξιοπρέπεια, δίνοντας τα πάντα, ακόμα και τη ζωή τους, για του «Χριστού την Πίστη την Αγία και της Πατρίδος της Ελευθερία»! 

      Στον εορτασμό της Εθνικής μας Επετείου, η έξαρση πατριωτικών μας αισθημάτων, θα πρέπει  να συνοδεύεται και με τους απαραίτητους προβληματισμούς. Κυρίως με την  αναμόχλευση της ιστορικής μνήμης, καθότι η ιστορία είναι μεγάλος δάσκαλος, διότι μας διδάσκει τα λάθη του παρελθόντος, για να μην τα επαναλάβουμε στο μέλλον. Εν προκειμένω, δεν θα πρέπει να λησμονήσουμε την φρικώδη οθωμανική δουλεία των τεσσάρων και πλέον αιώνων από τους αλλοθρήσκους Οθωμανούς, αλλά και ούτε τις «πισώπλατες μαχαιριές», που υφίστατο το υπόδουλο Γένος μας από «χριστιανούς» της αιρετικής Δύσης, οι οποίοι, μετά την έκπτωσή τους από την ορθόδοξη πίστη, είχαν εντάξει την Ορθόδοξη Ανατολή στα επεκτατικά και κοσμοκρατορικά τους σχέδια.

     Το μίσος των αιρετικών δυτικών κατά του Ορθοδόξου Γένους μας είναι παλιό και εκφράστηκε με μια πλειάδα επεκτατικών εξορμήσεών τους, τις οποίες «βάπτισαν» «σταυροφορίες», ως δήθεν εκστρατείες για την απελευθέρωση των Αγίων Τόπων από τους μουσουλμάνους. Στην ουσία ήθελαν την υποταγή της Ορθόδοξης Ανατολής, την οποία τελικά πέτυχαν με την Δ΄ Σταυροφορία το 1204, διαλύοντας το Ανατολικό Ρωμαϊκό Κράτος και διευκολύνοντας την σταδιακή κατάκτησή του από τους Οθωμανούς. Είναι επίσης γνωστό ότι, παρά τις απεγνωσμένες εκκλήσεις των «βυζαντινών» για βοήθεια και τις ντροπιαστικές υποχωρήσεις ακόμα και σε θέματα πίστεως (Ψευδοσύνοδος Φεράρας – Φλωρεντίας 1439), οι δυτικοί, με επικεφαλής το Βατικανό, ουδεμία βοήθεια προσέφεραν, εκτός από ελάχιστες ιδιωτικές περιπτώσεις (π.χ. Γενουατών).  

       Τη στιγμή που τα οιστρηλατημένα οθωμανικά στρατεύματα ήταν έξω από τα τείχη της Βασιλεύουσας, ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος Παλαιολόγος έστειλε δραματική επιστολή στον ο «πάπα» Νικόλαο Ε΄ (1447-1455), ζητώντας του να μεσολαβήσει στους δυτικούς «χριστιανούς» ηγεμόνες να συνδράμουν την υπεράσπιση της απειλούμενης Κων/πολης. Εκείνος, βλέποντας την απροθυμία των Ανατολικών να εφαρμόσουν την ένωση, σύμφωνα με την Σύνοδο Φεράρας – Φλωρεντίας, του απάντησε: «Όποιος ευρίσκεται έξω από την εκκλησιαστική ενότητα με τον Πάπα τιμωρείται σκληρά […] Το λαμπρό αυτό έθνος [ενν. των Ελλήνων], έγινε το πλέον αξιοθρήνητο απ’ όλα. Ολόκληρη σχεδόν η Ελλάδα ευρίσκεται στα χέρια των εχθρών του Σταυρού […] Θα περιμένουμε μέχρις ότου η επιστολή μας αυτή ληφθή πραγματικά υπ’ όψιν. Εάν μαζί με τους μεγιστάνες Σου και το λαό Σου σκεφθής καλύτερα και πραγματοποιήσης τον “ένωτικό όρο” της Φλωρεντίας, θα μας εύρης […] πρόθυμους να βοηθήσουμε»[1]!

     Τελικά η βασιλίδα των Πόλεων έπεσε στα χέρια των βαρβάρων μουσουλμάνων ασιατών, κλείνοντας έτσι ένα λαμπρό κεφάλαιο της παγκόσμιας ιστορίας και του πολιτισμού, χιλίων ετών, στις 29 Μαΐου 1453. Η Ρωμανία, στην οποία επέζησε και μεγαλούργησε ο μεσαιωνικός Ελληνισμός, εισήλθε σε μια φρικώδη περίοδο δουλείας, την οποία σπάνια συναντούμε στην ιστορία της ανθρωπότητας!

      Και ενώ θα έπρεπε να θρηνεί όλος ο πολιτισμένος κόσμος για την άλωση και την καταστροφή, η «χριστιανική» Δύση, όχι απλά απαθής, αλλά μάλλον ικανοποιημένη!  Είναι ιστορικά βεβαιωμένο πως η είδηση της πτώσης της Βασιλεύουσας χαιρετίστηκε με ανακούφιση και χαιρεκακία από τους παπικούς! Λέγεται ότι, όταν έφτασε η θλιβερή είδηση ση Ρώμη, στο ναό του Αγίου Πέτρου τελέστηκε «δοξολογία», για την «θεόσταλτη τιμωρία» των «αιρετικών» Ανατολικών! Ουδεμία συμπάθια, στους αιώνες που ακολούθησαν, δεν ακούστηκαν από επίσημα παπικά χείλη, πολλώ δε μάλλον συμπαράσταση και βοήθεια!

      Το αποκορύφωμα της χαιρεκακίας και του μίσους των παπικών κατά των Ανατολικών είναι αποτυπωμένο στην κατάπτυστη επιστολή του «Πάπα» Πίου Β΄ (1458-1461), κατά κόσμο Aeneas Sylvius Piccolomini, προς τον Μωάμεθ τον Πορθητή, με τον βαρύγδουπο τίτλο «Pii Secundi Pontificis Maximi: Ad Illustrem Mahumetem, Turcorum Imperatorem, Epistula (Πίος ο B΄, Mέγας Ποντίφικας, προς τον Eκλαμπρότατον Mωάμεθ, αυτοκράτορα των Τούρκων, Eπιστολή)»[2]!

     Αφού εκφράζει την χαρά του για την «μεγαλειώδη νίκη» του και την κατάληψη της Πόλης, βεβαιώνοντάς τον ότι στο εξής «θα σε ονομάζουμε αυτοκράτορα των Ελλήνων και της Ανατολής» («Nos te Graecorum et Orientis imperatorem appellabimus»)» και του υπόσχεται ότι  «δεν θα προσφέρουμε πλέον τη βοήθειά μας σε όλους εκείνους τους χριστιανούς που φεύγουν από το κράτος σου και έρχονται σε μας»[3]! Ναι καλά διαβάσατε: του υποσχέθηκε ότι δεν θα δέχεται προστατεύει τους καταφεύγοντες στο «αγιωτικό» κράτος του και θα τους επαναπροωθεί για τα περαιτέρω! Επί πλέον τον καλούσε να γίνει …παπικός, που σημαίνει ότι θα ήταν υποτελείς του, αφού στον ρωμαίο ποντίφικα ανήκουν όλες οι εξουσίες του κόσμου! «O πρώτος όρος που έθετε ο επικεφαλής της Kαθολικής Εκκλησίας ήταν ο Πορθητής να γίνει χριστιανός, το δεύτερο που έπρεπε να υποσχεθεί ήταν ότι θα προσέφερε τον ισχυρό βραχίονά του, προκειμένου να τιμωρηθούν όλοι εκείνοι που πλήττουν τα δικαιώματα της Kαθολικής Εκκλησίας και επαναστατούν εναντίον της μητέρας Εκκλησίας τους. Σαφής νομίζω αναφορά στους ανθενωτικούς που δεν ήθελαν να εφαρμόσουν όσα αποφασίστηκαν στη Σύνοδο της Φλωρεντίας και τώρα συνεργάζονταν μαζί του! “Oι Έλληνες είχαν εγκαταλείψει την Ένωση με την Εκκλησία της Ρώμης, όταν εσύ κατέκτησες την Κωνσταντινούπολη”, γράφει επί λέξει ο πάπας στον Πορθητή, “δεν αποδέχονταν πλέον τις αποφάσεις της Συνόδου της Φλωρεντίας και έμεναν μέσα στην πλάνη”»[4]. Είναι ολοφάνερο πως βρήκε την «λύση» για την υποταγή της «ανυπόταχτης» Ορθοδοξίας στην εξουσία του, στην στήριξη και συμμαχία με τον αλλόθρησκο Σουλτάνο!

       Στη συνέχεια του παραθέτει τα δέλεαρ, αν δέχονταν να γίνει παπικός: «Όλοι οι Χριστιανοί θα σε τιμούν και θα σε βάζουν κριτή στις διενέξεις τους… Πολλοί θα υποταχθούν σε σένα οικειοθελώς, θα έρχονται σε σένα για να απονείμεις δικαιοσύνη και θα σου καταβάλλουν φόρους. Θα... Θα έχεις τη δυνατότητα να εξολοθρεύεις τυράννους, να υποστηρίζεις τους καλούς και να πολεμάς τους κακούς. Και η Ρωμαϊκή (σημείωση: ρωμαιοκαθολική) Εκκλησία δεν θα σας εναντιωθεί. Η πρώτη πνευματική θέση (σημείωση: ο Πάπας) θα σε αγκαλιάσει με την ίδια αγάπη με τους άλλους βασιλείς, και πολύ περισσότερο καθώς η θέση σου είναι υψηλότερη. Υπό αυτές τις συνθήκες θα μπορείς εύκολα, χωρίς πόλεμο ή αιματοχυσία, να αποκτήσεις πολλά βασίλεια. Εμείς (σημείωση: ο Πάπας) δεν θα βοηθήσουμε ποτέ τους εχθρούς σου, αλλά αντιθέτως θα καλούμε να στέλνεις στρατεύματα εναντίον όσων σφετερίζονται μερικές φορές τα δικαιώματα της Ρωμαϊκής (σημείωση: ρωμαιοκαθολικής) Εκκλησίας και υψώνουν τα κέρατά τους ενάντια στη μητέρα τους».[5] Του υποσχέθηκε «ότι θα προσέφερε τον ισχυρό βραχίονά του, προκειμένου να τιμωρηθούν όλοι εκείνοι που πλήττουν τα δικαιώματα της Kαθολικής Εκκλησίας και επαναστατούν εναντίον της μητέρας Εκκλησίας τους»[6], διότι αυτός ήταν ο πραγματικός του στόχος! Όμως, απ’ ότι φαίνεται ο Μωάμεθ ο Πορθητής κατάλαβε προφανώς την παπική δολιότητα και, όχι μόνο δεν δέχτηκε τις δελεαστικές προτάσεις, αλλά μάλλον τις αγνόησε και δεν απάντησε καν στον υπερφίαλο «Πάπα».   

        Αλλά, αποδεικνύεται ότι, με αυτή την κατάπτυστη επιστολή, ο «Πάπας» είναι ο πρώτος ηγέτης την εποχή εκείνη, ο οποίος νομιμοποίησε την κατάκτηση της Κωνσταντινουπόλεως και την οθωμανική εξουσία επί των κατακτημένων χριστιανών! Για να δείξει την δήθεν «ευαισθησία» του για τους κατακτημένους «αιρετικούς» Ανατολικούς, καμώθηκε ότι επιχείρησε μια νέα σταυροφορία, αλλά σκόνταψε στην απροθυμία των ευρωπαίων ηγεμόνων, οι οποίοι είχαν αρχίσει να αποστασιοποιούνται από την «ιερή» εξουσία του και να αυτονομούνται. Όμως είναι ιστορικά αποδεδειγμένο πως οι εκκλήσεις του για μια νέα «σταυροφορία» δεν γινόταν για να βοηθηθούν και να απελευθερωθούν οι «αιρετικοί» Ανατολικοί, αλλά για να μην κατακτηθεί το κράτος του και η Ευρώπη από την κατακτητική ορμή των Οθωμανών! Κατά τη διάρκεια της μακραίωνης οθωμανικής δουλείας όσες φορές οι δυτικοί ήρθαν σε σύγκρουση με τους Οθωμανούς, (π.χ. ναυμαχία της Ναυπάκτου) δεν το έκαναν για να απελευθερώσουν τους κατακτημένους ορθοδόξους λαούς, αλλά για να αναχαιτίσουν την επεκτατικότητά  τους προς την Ευρώπη.

       Μάλιστα σε αυτό το κατάπτυστο κείμενο απουσιάζει το παραμικρό ανθρωπιστικό στοιχείο, δεν γίνεται η παραμικρή νύξη για την προστασία των χριστιανών! Και στη συνέχεια, ουδεμία βοήθεια δόθηκε! Ουδεμία διπλωματική παρέμβαση στην «Υψηλή Πύλη» έγινε για την στοιχειώδη προστασία των υπόδουλων ορθοδόξων λαών! Για τους μόνους κατοίκους του οθωμανικού κράτους που ενδιαφέρθηκε ήταν οι παπικοί, οι οποίοι είχαν τόσα δικαιώματα και αυτονομίες, ώστε δεν γνώρισαν στην ουσία σκλαβιά, προστατευόμενοι από τις δυτικούς (Γάλλους).   

      Την κατάκτηση της Ορθόδοξης Ανατολής από τους αλλοθρήσκους και βαρβάρους Οθωμανούς το Βατικανό τη θεώρησε ως μεγάλη ευκαιρία για την υποταγή της Ορθοδόξου Ανατολικής Εκκλησίας στον «Πάπα». Όταν δεν κατόρθωσε να υποτάξει τον Σουλτάνο, σκέφτηκε την εκ των έσω διάβρωση των υπόδουλων Ορθοδόξων. Τη σκυτάλη του Πίου Β΄ πήρε ο «Πάπας» Γρηγόριος ΙΓ΄ (1572-1585), για να θέσει σε λειτουργία το σχέδιο κατάληψης, μέσω των «ιεραποστόλων» του. Όπως τόνισε ο αείμνηστος μεγάλος ιστορικός Απόστολος Βακαλόπουλος, ο «Πάπας» Γρηγόριος,  «Παίρνοντας αφορμή από παράκληση των Καθολικών κατοίκων του Γαλατά. Στέλνει λοιπόν τα 1583 στην Κωνσταντινούπολη Ιησουίτες με επικεφαλής τον Ιούλιο Mancinelli και τους συστήνει στους πρεσβευτές της Γαλλίας και Βενετίας»[7] 

 

η συνέχεια....