Η μέρα που γεννήθηκες
αναπαρίσταται, Θεάνθρωπέ μου
κάποιο άστρο θαμπό
από το άθεον όζον
σε ψάχνει
οι μάγοι δε θυμούνται
αν γέρασαν ή έχουν πεθάνει
τα ξυλιασμένα δάχτυλα
του θαύματος
ρωτούν πού είναι η φάτνη
κι εγώ εκεί σκυμμένη
μεσ στο προσκύνημα
της αναζήτησής σου
σε μια συμμετοχή απαρατήρητη
μοναχική
δεν το αρνούμαι νιώθω
να διαπερνά
και του δικού μου σώματος
την ξυλιασμένη δυσπιστία
η σεβαστή, ασύλληπτη
του θαύματος
θερμαντική ανάγκη...
.
.
| Κική Δημουλά |
[Από την ποιητική συλλογή "Τα εύρετρα", απόσπασμα]
1 σχόλιο:
... ο Αγιος Ιωσήφ ο μνήστωρ,
κάπου σε σε μίαν άκρη,
να πειράζεται
από τον λογισμό...
από την φαντασία...
(πεδίον δοξης τού εχθρού...)
κι ετούτο ξεπεράστηκε
και δεν ακύρωσε την αγιασμένη του πορεία στο αεί τής σιωνιότητος
μα πρέπει να δειχθεί,
να απεικονιστεί
έτσι όπως περιγράφεται
εις την υμνογραφίαν
τής εκκλησίας μας...
Δημοσίευση σχολίου