Ο ΦΑΥΛΟΣ ΚΥΚΛΟΣ ΤΗΣ ΠΑΡΑΚΜΗΣ

 

Εἶναι πασιφανὲς ὅτι γιὰ νὰ μπορέσει νὰ σταθεῖ ἡ χώρα χρειάζονται μεγάλες ἀνατροπές, ποὺ θὰ τὴν ἀνασύρουν ἀπὸ τὴν κινούμενη ἄμμο τῆς καθολικῆς παρακμῆς, στὴν ὁποία βυθίζεται ταχύτατα, καὶ ἡ ὁποία τὴν ἀπειλεῖ, στὸ προβλεπτὸ μέλλον, μὲ βιολογικὴ συρρίκνωση.

Ἡ δημογραφικὴ κατάσταση στὴν Ἑλλάδα εἶναι ἁπλῶς τραγική. Ἡ χώρα βιώνει μία πραγματικὴ δημογραφικὴ κατάρρευση. Οἱ θάνατοι εἶναι πλέον περισσότεροι ἀπὸ τὶς γεννήσεις (γιὰ νὰ μὴν μιλήσουμε γιὰ τὶς χιλιάδες ἀμβλώσεις ποὺ γίνονται κάθε χρόνο). Πιὸ συγκεκριμένα, τὴν περίοδο 2015-2022 οἱ θάνατοι ἦταν 355.315 περισσότεροι ἀπὸ τὶς γεννήσεις, πρᾶγμα ποὺ ἰσοδυναμεῖ σχηματικὰ μὲ τὴν ἀπώλεια τοῦ πληθυσμοῦ μεγάλων νομῶν, ὅπως ἡ Λάρισα ἤ ἡ Ἀχαΐα. Ὁ δείκτης γονιμότητας ἔχει πέσει στὸ 1,38 (σημειώνουμε ὅτι ὁ δείκτης ἀντικατάστασης πληθυσμοῦ εἶναι 2,1) καὶ εἶναι ἀπὸ τοὺς χαμηλότερους τοῦ εὐρωπαϊκοῦ γηροκομείου (ἡ Εὐρώπη εἶναι ἡ πιὸ γηρασμένη ἤπειρος). Ἡ μέση ἡλικία βρίσκεται στὰ 45,6 ἔτη! Ἄν ἀναλογισθοῦμε τὸν συνδυασμὸ θάνατοι-γεννήσεις-μετανάστευση στὸ ἐξωτερικό (τοὺς τρεῖς παράγοντες ποὺ καθορίζουν τὸν πληθυσμὸ μιᾶς χώρας), τότε ἡ κατάσταση εἶναι χειρότερη.

Οἱ προοπτικὲς εἶναι ἀκόμη πιὸ δυσοίωνες, καθὼς προβλέπεται ὅτι στὸ τέλος τοῦ αἰῶνα ὁ πληθυσμὸς θὰ εἶναι στὰ 6,38 ἑκατομμύρια ἀπὸ τὰ σημερινὰ 10,384, σὲ μία χώρα μὲ ἀκόμη μεγαλύτερο ποσοστὸ ἡλικιωμένων. Εἶναι φανερὸ ὅτι ἡ Ἑλλάδα βρίσκεται ἤδη μὲ τὸ ἕνα πόδι στὸν τάφο.

Καὶ ἐδῶ ὑπεισέρχεται ὁ «φαῦλος κύκλος» τῆς σύγχρονης νεοελληνικῆς παρακμῆς. Πάντοτε οἱ μεγάλες ἀνατροπὲς πραγματοποιοῦνται σὲ δυναμικὲς κοινωνίες, τουτέστιν σὲ κοινωνίες νεανικές, σὲ κοινωνίες μὲ νεανικὴ διάμεση ἡλικία, ποὺ προϋποθέτουν ὑψηλὸ δείκτη γονιμότητας ἤτοι μία κατάσταση γενικῆς πολυτεκνίας.

Ἡ ἱστορικὴ πείρα μᾶς δείχνει ὅτι κοινωνίες ποὺ πραγματοποίησαν μεγάλες ἀλλαγὲς στὶς δομές, τοὺς θεσμοὺς καὶ τὶς νοοτροπίες τους ἦταν κοινωνίες νέων. Ἄν ρίξουμε μία ματιὰ σὲ ὅλη τὴν ποικιλία τῶν μεγάλων ἐπαναστατικῶν κινημάτων, θὰ διαπιστώσουμε ὅτι ὅλα ἦταν κινήματα νέων σὲ κοινωνίες νέων. Αὐτὸ εἶναι πολὺ φυσικό, διότι εἶναι πολὺ δύσκολο νὰ ἀναμένει κανεὶς ἀπὸ γηράσκουσες κοινωνίες νὰ ἀναλάβουν μεγάλα καὶ ριψοκίνδυνα διακυβεύματα.

Ὁπότε τίθεται τὸ ἐρώτημα: πῶς μποροῦν νὰ πραγματοποιηθοῦν οἱ ἀπαιτούμενες μεγάλες ἀνατροπές, ποὺ ἡ χώρα τὶς ἔχει ἀπόλυτη ἀνάγκη γιὰ νὰ μπορέσει νὰ ἐπιβιώσει, σὲ μία κοινωνία μεσηλίκων καὶ ἡλικιωμένων; Κι αὐτό, ἀκόμη κι ἄν παραβλέψουμε τὶς παντοειδεῖς παθογένειες τῆς νεοελληνικῆς κοινωνίας, ποὺ ἀποτελοῦν ἀνασταλτικὸ παράγοντα γιὰ ἱστορικὲς ἀλλαγές, πολλὲς ἀπὸ τὶς ὁποῖες ἐνισχύονται ἀπὸ τὴν γήρανση τοῦ πληθυσμοῦ. Ἐγκλωβισμένη μέσα σὲ αὐτὸν τὸν φαῦλο κύκλο, τὸ μέλλον τῆς χώρας φαίνεται ὅτι εἶναι ἡ ἀργόσυρτη παρακμή. Ἡ ἀτεκνία εἶναι ὁ ἐγγυητὴς τῆς θανατηφόρας κυριαρχίας τοῦ φαύλου κατεστημένου.

 

 Ἔνζυμο