Τα χίλια πρόσωπα της γνώσης: Η παγανιστική θρησκεία του Γιουνγκ

του Φραντσέσκο Λαμεντόλα

Επαναλαμβάνοντας ότι η γνώση (και η Καμπάλα) εξακολουθούν να υπάρχουν, με διάφορες -και συγκαλυμμένες- μορφές στη σύγχρονη σκέψη και στα σύγχρονα συστήματα ζωής, μπορεί κάποιος να σκεφτεί ότι είμαστε συγκρίσιμοι με ένα σπασμένο δίσκο και ότι έχουμε εμμονή με κάτι που «βλέπουμε». παντού, ακόμα κι εκεί που δεν υπάρχει. Λοιπόν, ανάμεσα στα χίλια παραδείγματα που θα μπορούσαμε να δώσουμε για να απαντήσουμε σε μια τέτοια ένσταση, υπάρχει η ψυχανάλυση του Γιουνγκ, γιά τήν οποία η πλειοψηφία του κοινού πιστεύει ότι είναι μόνο μια ψυχιατρική θεωρία και πρακτική για τη θεραπεία νευρώσεων και την επίτευξη εσωτερικής ισορροπίας, βασισμένη στις έννοιες κλειδί στο συλλογικό ασυνείδητο και την αρχή της εξατομίκευσης, ενώ είναι ένα πραγματικό σύστημα σκέψης, γνωστικό στην πραγματικότητα, σχεδόν μια θρησκεία, αν και δεν είναι ξεκάθαρο αν ο θεός του είναι το μοναδικό άτομο που ανακαλύπτει μέσα του τον εσωτερικό ήλιο ή είναι ο ίδιος ο κύριος της σωτηρίας, ο Carl Gustav Jung. Μια υποθρησκεία, λοιπόν, ή ψευδοθρησκεία, θεμελιωδώς παγανιστική, που προκύπτει από ένα πολιτιστικό χούμο τόσο ανοιχτά νεοπαγανιστικό όσο είναι σήμερα η λεγόμενη Νέα Εποχή, και σκόπιμα αντιχριστιανική, αφού βλέπει τον Χριστιανισμό (όπως τόσο ο Νίτσε όσο και ο η ναζιστική ιδεολογία το είδε ) μια έκφραση της σημιτικής νοοτροπίας και μια εισβολή της στην άρια πολιτισμική σφαίρα.

Είμαστε βαθιά πεπεισμένοι ότι το φαινόμενο της διάχυσης των Γνωστικών θρησκευτικών φιλοσοφιών και συμπεριφορών στον ευρωπαϊκό πολιτισμό, ιδιαίτερα στον σύγχρονο (ακόμη περισσότερο από ό,τι στον αρχαίο και μεσαιωνικό, ακόμα κι αν μιλάμε πάνω απ' όλα για μεσαιωνικές γνωστικές αιρέσεις, σαν να είναι ήταν μόνο ένα φαινόμενο εσωτερικό της Εκκλησίας) υποτιμάται σε μεγάλο βαθμό από την πλειοψηφία των μελετητών και, κατά συνέπεια, πρακτικά αγνοείται από το ευρύ κοινό. Ήταν ο οξυδερκής Αργεντινός Julio Meinvielle (1905-73) που σήκωσε το καπάκι στό καζάνι και έδειξε, φυσικά σε όποιον θέλει να το δει, τον βαθμό στον οποίο ο σύγχρονος πολιτισμός είναι βουτηγμένος στον Γνωστικισμό και τον Καμπαλισμό: πολύ πιο ύπουλο γιατί δεν αναγνωρίζονται ως τέτοιες, αλλά περιοριζόμαστε στο να μιλάμε, το πολύ, για περίεργες συμπτώσεις και υπαινικτικές ηχώ της αρχαίας Γνωστικής σκέψης που φαίνεται να επανεμφανίζονται, σαν τυχαία, στο περίπλοκο πανόραμα της νεωτερικότητας. Πολυπλοκότητα που είναι περισσότερο φαινομενική παρά πραγματική, στην πραγματικότητα: γιατί πίσω από το πλήθος και την πολλαπλότητα των συστημάτων και κατευθύνσεων δεν είναι δύσκολο να αναγνωρίσουμε μόνο δύο μεγάλα σκέλη: τη χριστιανική, που βασίζεται στη μεταφυσική της ύπαρξης και στην Αποκάλυψη, η οποία δίνει νόημα και πληρότητα για την ύπαρξη των πλασμάτων? και το γνωστικό-καββαλιστικό, που βασίζεται στη μεταφυσική του γίγνεσθαι και στην αυτοεπιβεβαίωση του ανθρώπου που βρίσκει μέσα του τα μέσα να κατανοήσει, να εξελιχθεί και να λυτρωθεί, φθάνοντας σε πλήρη επίγνωση της θεϊκής του φύσης και πραγματοποιώντας την αλχημική μεταμόρφωση ή Μεγάλο Έργο: η μαγεία που μπορεί να μεταμορφώσει το καλό σε κακό, το ψεύτικο σε αληθινό, το μη ον σε ύπαρξη.

Θα έχει παρατηρηθεί ότι υπάρχει μια συγγένεια με την ιδέα του Νίτσε για την μετεκτίμηση(επανεκτίμηση) όλων των αξιών, καθώς και την αιώνια επιστροφή των ίδιων, που δίνει στο όραμά του μια χροιά ριζοσπαστικού εμμανεντισμού. και τέλος του Υπερανθρώπου, το τελικό αποτέλεσμα της επέμβασης που ο (σημερινός) άνθρωπος κάνει στον εαυτό του και πάνω στον εαυτό του, καθιστώντας τον εαυτό του εξ ολοκλήρου κύριο του πεπρωμένου του, γιατί δεν υπάρχει πλέον Θεός στον οποίο μπορεί να στραφεί για τη δική του σωτηρία . Και μάλιστα η σκέψη του Νίτσε, όχι με τις πιο έξυπνες και προληπτικές πλευρές και ιδέες της, αλλά την πιο θολά μηδενιστική και προμηθεϊκή ή, αν προτιμάτε, εωσφορική, δηλαδή αυτή της αμφισβήτησης προς τον Θεό και της συνειδητοποίησης ενός ανθρώπου που διεκδικεί Το να κάνεις τον εαυτό σου θεό διαπερνά πολλά ρεύματα της σύγχρονης σκέψης και μολύνει ακόμη και τις φαινομενικά πιο απομακρυσμένες περιοχές, όπως η αναλυτική ψυχολογία του CG Jung, και όπως, εν προκειμένω, πολλά άλλα γνωστικά και εσωτερικά ρεύματα του εικοστού αιώνα, συμπεριλαμβανομένων αυτών που «ήταν συνυφασμένα με τον ναζιστικό εσωτερισμό και συνέβαλαν στην τροφοδότηση των «μαγικών» και, φυσικά, νεοπαγανιστικών του τάσεων, όπως το Thule Gesellschaft , με τη σειρά του αόριστα σχετιζόμενες τόσο με τη θεοσοφία όσο και με τη Χρυσή Αυγή (καί επομένως, πάντα έμμεσα, με την μαύρη μαγεία του Aleister Crowley και ορισμένες μορφές σατανισμού).

Από αυτή την άποψη, είναι σκόπιμο να αναφέρουμε μερικά αποσπάσματα από τη μελέτη του Richard Noll: Jung, Άριος προφήτης (αλλά ο αρχικός τίτλος είναι λιγότερο απαιτητικός: Η λατρεία του Jung , Princeton University Press, 1994· μετάφραση M. Parizzi, Milan, Mondadori, 1999, σελ. 128-227):

Η μέθοδος και οι αρχικές ψυχολογικές θεωρίες του Γιουνγκ μπορούν ίσως να ερμηνευθούν ως τίποτα περισσότερο από μια αντιχριστιανική επιστροφή στην ηλιακή μυθολογία και τη λατρεία του ήλιου βασισμένη στις ρομαντικές αντιλήψεις της φυσικής θρησκείας των αρχαίων Αρίων λαών. Αυτό που πρόσφερε ο ψυχίατρος γύρω στο 1916 στους «völkisch» οπαδούς της ηλιακής λατρείας ήταν, τελικά, μια πρακτική μέθοδος, ενεργή φαντασία, για να έρθουν σε επαφή με τους προγόνους και, επιπλέον, να έχουν άμεση εμπειρία του Θεού ως αστέρι ή ήλιο μέσα στόν ίδιο, στόν εαυτό. Στόχος του Γιουνγκ, με τη μια ή την άλλη μορφή, ήταν πάντα η θρησκεία. Το 1921, αφού καθιέρωσε τη λατρεία του και δημοσίευσε τις θεωρίες του για το συλλογικό ασυνείδητο και τα αρχέτυπα, θα μπορούσε κάλλιστα να είχε συμπεριλάβει τον εαυτό του στην παράδοση της «γερμανικής ιδιοφυΐας» γράφοντας: «Η λύση του προβλήματος όπως βρέθηκε στον «Φάουστ» στο «Parsifal» του Βάγκνερ, στον Σοπενχάουερ και επίσης στον «Ζαρατούστρα» του Νίτσε είναι μια ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗ λύση [Jung, "Ψυχολογικοί τύποι"]. Η λύση του στο πρόβλημα ήταν επίσης θρησκευτική, και αυτή που προτιμούσαν πολλές άλλες νεοπαγανιστικές ομάδες στην Κεντρική Ευρώπη της εποχής, που δεν αναζητούσαν πολιτικές απαντήσεις στα προβλήματα της ύπαρξης. Ο ψυχίατρος γνώριζε τους ηγέτες πολλών νεοπαγανιστικών κινημάτων του κατεστημένου, όπως το Κίνημα Γερμανικής Πίστεως του Χάουερ, με το οποίο ο Γιουνγκ διεξήγαγε σεμινάρια τη δεκαετία του 1930. Ήταν σε τέτοια θρησκευτικά σεμινάρια του κόσμου «wölkisch» που βρήκε αδελφές ψυχές. (...)

Τώρα ο προφήτης μιας νέας εποχής, ο Γιουνγκ, υπόσχεται μια άμεση εμπειρία του Θεού. Ήδη από το 1911, όπως είναι καλά τεκμηριωμένο, ο ψυχίατρος πίστευε, και ίσως είχε ήδη βιώσει,  ενός ήλιου ή ενός φλεγόμενου άστρου. Αυτή η αρχέγονη εικόνα από το φυλογενετικό ασυνείδητο συζητείται εκτενώς στο "Wandlungen und Symbole der Libido".
Ήταν μια έννοια «völkisch» που αντιπροσώπευε τον θεό των αρχαίων Αρίων καί το 1916 μια ιδέα σίγουρα οικεία στην μορφωμένη αστική τάξη της γερμανικής κεντρικής τάξης τής Ευρώπης. Οι μυστικιστικές λατρείες "völkisch" δίδαξαν τους μυημένους τους να έρθουν σε επαφή με αυτόν τον εσωτερικό θεό του ήλιου. Και ο Γιουνγκ έκανε το ίδιο με τους μαθητές του. Η πρώτη απόδειξη, από αυτή την άποψη, είναι το έχρωμο σχέδιο μιας μάνταλας, υπογεγραμμένο και χρονολογημένο, που τον ψυχίατρο το 1916. η λέξη "μάνταλα", που σημαίνει "κύκλος" στα σανσκριτικά, προέρχεται από τα αρχαία εδάφη τών Αρίων τής Ινδίας. Με τη μορφή θρησκευτικών εικόνων, οι μαντάλες χρησίμευαν για διάφορους σκοπούς, αλλά πιστεύεται ότι αρχικά αντιπροσώπευαν τον ήλιο. Το πρώτο που σχεδίασε ο Jung αναπαράγεται έγχρωμο στο: "C. G: Jung: Word and Image" τής Jaffé. Μέσα στη σειρά των ολοένα μικρότερων ομόκεντρων κύκλων του, ο πυρήνας, όπως τον περιγράφει ο ψυχίατρος, είναι «μια μεγαλύτερη σφαίρα που χαρακτηρίζεται από γραμμές ή ακτίνες ζιγκ-ζαγκ» και «αντιπροσωπεύει έναν εσωτερικό ήλιο».Μια δεύτερη πειστική μαρτυρία προέρχεται από τα «Septem Sermones ad Mortuos», ή «Επτά κηρύγματα στους νεκρούς», που γράφτηκε από τον ψυχίατρο το ίδιο το 1916 σε υποτιθέμενες παραφυσικές συνθήκες που αφορούν την οικογένειά του. . (...) Το "septem sermones ad mortuuos" είναι ένα πνευματιστικό έργο στο στυλ των Γνωστικών, στο οποίο ο Γιουνγκ, με το ψευδώνυμό του [Βασιλίδης της Αλεξάνδρειας], προσφέρει στους νεκρούς συμβουλές για το πώς να επιτύχουν την οριστική λύτρωση.(...) Ο Jung (μέσω τής μαθήτριάς του Jaffé) αναγνωρίζει στο "Memories, Dreams, Reflections" ότι είχε γράψει αυτό το έργο υπό την επιρροή του πνευματικού του γκουρού Φιλήμονα, ο οποίος είχε γίνει τότε αναπόσπαστο μέρος της ζωής του. Υπό αυτή την έννοια, ο Φιλήμων ήταν για αυτόν το αντίστοιχο της αδελφότητας Αρμάνεν του Λιστ ή των μαχάτμα και της πνευματικής αδελφότητας τής Μπλαβάτσκυ. Στα «Όνειρα, αναμνήσεις, προβληματισμοί» ο ψυχίατρος δηλώνει: «Με παρότρυναν από μέσα μου να διατυπώσω και να εκφράσω αυτό που με έναν ορισμένο τρόπο θα μπορούσε να είχε πει ο Φιλήμων. Έτσι γεννήθηκαν οι «Septem Sermones ad Mortuos», με την ιδιόμορφη γλώσσα τους».

Τα «Επτά Κηρύγματα» μπορούν να συνοψιστούν ως εξής: οι νεκροί φτάνουν στο σπίτι του Γιουνγκ ισχυριζόμενοι ότι πήγαν στην Ιερουσαλήμ, «όπου δεν είχαν βρει αυτό που έψαχναν». « για την ουτοπική γη της επαγγελίας και, ως εκ τούτου, έχει μακρά ιστορία στον ιουδαιοχριστιανικό πολιτισμό. Αυτοί οι νεκροί είναι χριστιανοί σταυροφόροι που, ακόμη και μετά θάνατον, δεν έχουν βρει τη λύτρωση που τους είχε υποσχεθεί. Με άλλα λόγια, ένιωθαν εξαπατημένοι από την αθανασία, θύματα μιας απάτης που διέπραξαν οι εκπρόσωποι του Χριστού. Αφού σκιαγράφησε μια νέα Γνωστική κοσμολογία για τους απογοητευμένους χριστιανούς νεκρούς στα πρώτα έξι κηρύγματα, και αφού μίλησε για τον Άβραξα, στο έβδομο κήρυγμα ο Jung-Basilides αποκαλύπτει το μυστικό κλειδί για το μυστήριο της λύτρωσης. Δεν πρέπει να αναζητούν τη σωτηρία έξω από τον εαυτό τους (για παράδειγμα, πηγαίνοντας στην Ιερουσαλήμ): το μυστικό της αναγέννησης πρέπει μάλλον να αναζητηθεί «στο μικρότερο ή πιο οικείο άπειρο». Κοιτάζοντας προς τα μέσα, είναι δυνατό να δούμε «σε αμέτρητη απόσταση» στο ζενίθ αυτού του εσωτερικού κόσμου, «ένα μοναδικό αστέρι», έναν πλατωνικό υπερκοσμικό ήλιο: «Αυτό το αστέρι είναι ο στόχος του Θεού και του ανθρώπου», «τον μοναδικό του Θεό που τον καθοδηγεί », και προς αυτόν «προχωρεί το μακρύ ταξίδι της ψυχής μετά θάνατον». Το να φτάσει κανείς πιο κοντά στο αστέρι, στο ζενίθ του εσωτερικού του κόσμου, του επιτρέπει να καταλάβει ότι είναι ήλιος. Το αστέρι και ο Θεός, με λίγα λόγια, είναι ήλιος, και είναι ένα. Έχοντας λάβει αυτή τη γνώση του παγανιστικού δρόμου προς τη λύτρωση, οι νεκροί, γεμάτοι ευγνωμοσύνη, σιωπούν και εξαφανίζονται στον νυχτερινό ουρανό καθώς αναζητούν τα εσωτερικά τους αστέρια.

Κάποιος μπορει να εκπλαγεί, και φυσικά αυτή είναι μια πτυχή για την οποία δεν μιλιέται ποτέ στο ευρύ κοινό: ο Γιουνγκ ήταν πεπεισμένος ότι είχε βιώσει μια αστρική «επαφή» με σταυροφόρους απογοητευμένους από την αποτυχημένη υπόσχεση του Χριστιανικού Παραδείσου. και, με τη σειρά του εμπνευσμένος (ή κυριευμένος;) από μια μυστηριώδη οντότητα, που ονομάστηκε από αυτόν Φιλήμων, για να τους διδάξει τον τρόπο να φτάσουν στην αληθινή λύτρωση, δηλαδή στον Θεό που λάμπει μέσα στον άνθρωπο. Με άλλα λόγια, ο Γιουνγκ ένιωθε ικανός να λυτρώσει τους ανθρώπους, ακόμα και τους νεκρούς, όσο μπορεί ο Θεός.

Ένα άλλο πράγμα πρέπει να ληφθεί υπόψη. Εκτός από την άμεση πολιτιστική επιρροή μέσω της ψυχιατρικής και ψυχολογικής του σχολής, ο Γιουνγκ άσκησε μια άλλη, ακόμη ευρύτερη, αλλά έμμεση: με την έννοια ότι μια σειρά από ψυχιατρικές και ψυχαναλυτικές κατευθύνσεις έλαβαν σημαντικά ερεθίσματα και προσανατολισμούς σε μεσολαβητικό και έμμεσο επίπεδο. για παράδειγμα η υπαρξιακή ανάλυση και λογοθεραπεία του Viktor Frankl, στο επίκεντρο της οποίας βρίσκεται η ιδέα να οδηγήσει τον ασθενή να ανακαλύψει στον εαυτό του, και ακριβώς στο ασυνείδητο επίπεδο, αυτό που, σε ένα άλλο πλαίσιο, Ο Αυγουστίνος θα αποκαλούσε τον εσωτερικό δάσκαλο, αλλά αυτό εδώ, τόσο λόγω της απομάκρυνσης από την τροχιά του Χριστιανισμού όσο και της ίδιας της φύσης του ασυνειδήτου (το οποίο αυτοί οι αυτοαποκαλούμενοι επιστήμονες της ψυχής ισχυρίζονται ότι γνωρίζουν αρκετά για να το κάνουν τον άξονα των θεωριών τους ), δεν μπορεί να πάρει μόνο τη μορφή της θεότητας στο ασυνείδητο. Από εδώ μέχρι το επόμενο βήμα, αυτό της σύλληψης του Θεού ως ασυνειδήτου, η απόσταση είναι σχετικά μικρή και καλύπτεται εύκολα. Και αυτό γίνεται ευκολότερο από την πολλή συζήτηση που κάνουν αυτοί οι ψυχίατροι για τη θρησκεία ως θεραπευτική «δραστηριότητα». Μένει μόνο να δούμε τι είδους θρησκεία και θρησκευτικότητα έχουν στο μυαλό τους, αλλά σίγουρα κάτι που δεν έχει καμία σχέση με τη χριστιανική παράδοση, αλλά είναι μάλλον μια μορφή εξατομικευμένης «θρησκείας». Δείτε τι λέει ο ίδιος ο Βίκτορ Φράνκλ στο Θεό στο ασυνείδητο. Ψυχοθεραπεία και θρησκεία (πρωτότυπος τίτλος: Der Unberwußte Gott. Psychoterapie und Religion, München, 1973· ιταλική μετάφραση Morcelliana, 1990, σελ. 95-96):

Φυσικά, αυτός ο τρόπος θεώρησης της θρησκείας έχει πολύ λίγα κοινά με την εξομολογητική μικροπρέπεια και στενότητα, και με τη συνακόλουθη θρησκευτική μυωπία που βλέπει στον Θεό αποκλειστικά ένα ον που τελικά τείνει προς ένα μόνο πράγμα: ότι δηλαδή ο μεγαλύτερος δυνατός αριθμός ανθρώπων νά πιστέψει σε αυτόν, όχι μόνο, αλλά με τον τρόπο που ορίζει μια πολύ συγκεκριμένη ομολογία. Είναι εντελώς αδύνατο για μένα να φανταστώ έναν Θεό που είναι τόσο μικρός, όπως δεν μπορώ να δω πόσο λογικό είναι να ΖΗΤΩ μια Εκκλησία για να πιστεύω.

Τι μπορούμε να πούμε μπροστά στην επιπολαιότητα και τη σπανιότητα παρόμοιων συλλογισμών, που ακούει κανείς με ενόχληση αν μετά βίας κατέχει ένα ελάχιστο διανοητικό βάθος (ας μην πούμε πίστη) ακόμη και σε μια ταβέρνα; Και έτσι, αφού δεν μπορούν να φανταστούν έναν Θεό τόσο κακόβουλο ώστε να περιμένουν από τους ανθρώπους να πιστέψουν σε αυτόν, όλοι - είτε είναι Γιουνγκ είτε Φράνκλοι, είτε φυσικά Φρόιντ, που, ωστόσο, όλα τα λαμβανόμενα υπόψη, μετά από μια πιο προσεκτική εξέταση είναι ο πιο ειλικρινής πνευματικά - προσκαλούν τους ασθενείς τους και όλους τους ανθρώπους -αφού αυτοσχεδιάζουν επίσης θεολόγους, φιλοσόφους της θρησκείας και, με τον τρόπο τους, ιερείς- να φτιάξουν τη δική τους εξατομικευμένη θρησκεία και να ανακαλύψουν τον Θεό που περιέχεται στον καθένα ως το στρείδι στο κέλυφος , δηλαδή να ανακαλύψεις, χωρίς να χρειάζεται να παει ψάχνοντας ποιος ξέρει πού, ότι είσαι ήδη Θεός.

Ούτε πρέπει να εκπλαγούμε πολύ αν η γνώση, σε αμέτρητες μορφές, είναι τόσο παρούσα σε κάθε πτυχή του σύγχρονου πολιτισμού: από την ψυχολογία στην ψυχιατρική και από τη λογοτεχνία στον κινηματογράφο, καθώς και στη φιλοσοφία με την αυστηρή έννοια, καθώς και στην παιδαγωγική (βλ. το εκπαιδευτικό επάγγελμα της ανθρωποσοφίας του Ρούντολφ Στάινερ: μια ακόμη μορφή γνώσης, ούτε πολύ συγκαλυμμένη). Πράγματι, το αντίθετο θα ήταν περίεργο, δηλαδή αυτή η παρουσία να είναι πολύ πιο σεμνή και διακριτική. Ο σύγχρονος πολιτισμός είναι, στην ουσία του, βαθιά γνωστικός : βασίζεται στην ιδέα ότι ο άνθρωπος είναι ο εαυτός του. με τις δικές του δυνάμεις, μπορεί να έχει πρόσβαση στην υπέρτατη γνώση και μέσω αυτής θα μπορέσει να κάνει χωρίς τον Θεό, γιατί θα συνειδητοποιήσει ότι ο ίδιος είναι Θεός...

πηγή

σχολιο:ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΕΧΟΥΜΕ ΠΟΛΛΕΣ ΑΠΟΡΙΕΣ ΓΥΡΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΛΟΥΔΟΒΙΚΟΥ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΟΗΣΙΑ ΤΟΥ ΗΓΟΥΜΕΝΟΥ ΠΟΥ ΒΑΖΕΙ ΠΛΑΤΕΣ.