Η ΔΟΞΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ(Sylvain Gouguenheim)

 Ένα βιβλίο κόλαφος του Γάλλου καθηγητή της Μεσαιωνικής Ιστορίας Sylvain Gouguenheim, που αμφισβητεί τη λανθασμένη αντίληψη ότι η Δύση ανακάλυψε την ελληνική γνώση κατά τον Μεσαίωνα χάρη στις αραβικές μεταφράσεις.
Το συγκεκριμένο βιβλίο μαζί με το προηγούμενό του «Ο Αριστοτέλης στο Μον Σαίν Μισέλ» αποτελούν φωτεινό φάρο απέναντι στον ιστορικό αναλφαβητισμό και προκάλεσαν αναταραχή και αντιδράσεις στη γαλλική ακαδημαϊκή κοινότητα, η οποία σε μεγάλο βαθμό κυριαρχείται από ένα πνεύμα «πολιτικής ορθότητας» απέναντι στο Ισλάμ.

  
Το έργο του Gouguenheim μας εξηγεί ( 700 παραπομπές, 400 έργα βιβλιογραφία, συχνά με αποσπάσματα ) τι έκανε το ξεχασμένο έκτοτε "Βυζάντιο" για εμάς, υπογραμμίζοντας πως η δόξα των Ελλήνων του Μεσαίωνα είναι ότι μας έχουν μεταδώσει την ουσία όλων όσων αποτελούν το θεμέλιο του σημερινού δυτικού πολιτισμού. 

Αυτό δεν ακυρώνει καθόλου το έργο του Αβερρόη, αλλά επανατοποθετεί στη σωστή του θέση αυτόν που, μη ξέροντας ελληνικά, είχε πρόσβαση στον Αριστοτέλη μόνο από αραβικές μεταφράσεις από τη Βαγδάτη και εργαζόταν κάτω από πολιτική πίεση. Ο Aβερρόης άλλωστε θα εξοριστεί από τον Aμπού Γιουσούφ Γιακούμπ και τα βιβλία του θα καούν, καθιστώντας το έργο του ένα φευγαλέο φως στην Ανδαλουσία, που γρήγορα έσβησε και παρέμεινε χωρίς διαδόχους ( εκτός από το Σουφισμό και αυτόν διωκόμενο ).

Ο μουσουλμανικός κόσμος εν γένει δεν έδειξε ποτέ κανένα ενδιαφέρον για τον Ομηρο, το Θουκυδίδη, τον Ξενοφώντα, τον Σοφοκλή, τον Ευριπίδη. Η επιρροή του Αβερρόη ήταν βέβαια σημαντική, αλλά πίσω του υπήρχε πάντα ο Αριστοτέλης. Επίσης, το βυζαντινό δίκαιο ( Ιουστινιάνειος Κώδικας, τα Βασιλικά ), διάδοχος του ρωμαϊκού δικαίου, συνδέεται άμεσα με το σημερινό γαλλικό δίκαιο, έχοντας τις ίδιες καταβολές.

Το βιβλίο αποκτά μεγαλύτερη αξία όσον αφορά την αντικειμενικότητά του μιας και γράφτηκε από ένα συγγραφέα μη-Έλληνα και μη-Χριστιανό Ορθόδοξο, ουδέτερο παρατηρητή και βάθυ γνωστή της αρχαίας ελληνικής γραμματείας και της Ανατολικής Ρωμαϊκής ιστορίας.

Στυλιανός Καβάζης