H ΔΟΓΜΑΤΙΚΗ ΤΟΥ ΖΗΖΙΟΥΛΑ (16)-Η ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑ- Η ΝΕΑ ΑΙΡΕΣΗ

 Συνέχεια από εδω

Η ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΑΛΛΟΥ,ΤΟΥ ΑΛΛΟΤΡΙΟΥ.

«Απο τη στιγμή που κάθε εξουσία στην Εκκλησία πηγάζει από την ευχαριστία, επικεφαλής του ενοριακού συμβουλίου μπορεί να είναι μόνο ένας πρεσβύτερος, όχι ένας λαϊκός. Αλλά όπως στην ευχαριστία έτσι και στην διοίκηση της ενορίας – που δεν είναι τίποτε άλλο από την προέκταση της ευχαριστίας στην καθημερινή ζωή της Εκκλησίας – οι λαϊκοί δεν είναι ποιμένες, αλλά ποίμνιο».

Γιατί δεν δοκίμασε ποτέ του να κάνει τον ποιμένα τού Σωφρόνιου;

Η ευχαριστιακή εκκλησιολογία είναι το όπλο με το οποίο θα ενωθεί η ορθοδοξία με τον πάπα και θα χαθεί. Διότι η παλιά καλή Κοινωνία δεν ήταν ευχαριστιακή όπως την εννοεί ο άθεος Ζηζιούλας, ο οποίος παρακάμπτει τον Κύριο και από την Λειτουργία, μεταμορφώνοντάς την σε πηγή εξουσίας. Δηλ. εκμηδενίζοντας το έργο Τού Κυρίου.
«Φθάνοντας στον Μεσαίωνα, η ευχαριστιακή εκκλησιολoγία στην ορθόδοξη παράδοση, βρίσκεται αντιμέτωπη με δυο ‘εχθρούς’ ταυτόχρονα. Με τον σχολαστικισμό και με τον ησυχασμό όπου φαίνεται να δίνεται έμφαση περισσότερο στην άσκηση και στην νοερά προσευχή από την συμμετοχή στην κοινωνία τής κοινότητος τής Εκκλησίας. 

Και η απάντηση δόθηκε από τον Καβάσιλα: Σημαίνεται δε η Εκκλησία εν τοίς Μυστηρίοις ουχ ως εν συμβόλοις. Ου γαρ ονόματος ενταύθα κοινωνία μόνον η αναλογίας ομοιότης, αλλά πράγματος ταυτότης. Την Του Χριστού Εκκλησίαν ει τίς ιδείν δυνηθείη ουδέν έτερον ή αυτο μόνον το Κυριακον όψεται Σωμα. 

ΕΔΩ ΒΡΙΣΚΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑ ΣΤΗΝ ΠΙΟ ΞΕΚΑΘΑΡΗ ΔΙΑΤΥΠΩΣΗ ΤΗΣ. Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΣΥΝΙΣΤΑ ΤΗΝ ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑ ΚΑΙ Η ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑ ΣΥΝΙΣΤΑ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ».

Και ο επίσκοπος συνιστά τα πάντα διότι το Κυριακό Σώμα τού ανήκει. Ο Καβάσιλας είναι ο πρόγονός του μόνον εφόσον διαβάσουμε από την ερμηνεία της Θείας Λειτουργίας του, τα αποσπάσματα που επέλεξε ο Ζηζιούλας. Διότι ο Καβάσιλας λέει άλλα πράγματα.

Ας τα δούμε:

Τα Μυστήρια δεν συμβολίζουν Τον Κύριο, δεν έχουμε κοινωνία μαζί Του με κάποια αναλογική ομοιότητα, αλλά έχουμε Αυτόν Τον Ίδιο Τον Κύριο. Τον Οποίο προσπαθεί να εκπαραθυρώσει ο Ζηζιούλας για να μείνει ο επίσκοπος στη θέση Του σαν εικόνα Του. Γι’ αυτο το λόγο, για να παίξει τον ρόλο της η εκκλησιολογία τού Ζηζιούλα είναι υποχρεωμένη να αφαιρέσει από την Λειτουργία την Θυσία, την ανάμνηση Τού Κυρίου και την ικετευτική πλευρά της Κοινωνίας η οποία ζητά την άφεση των αμαρτιών.

 Στην εκκλησιολογία τού Ζηζιούλα όλα είναι τετελεσμένα. Τετέλεσται είπε ο Κυριος. Το έργο Του ολοκληρώθηκε. Εάν ταυτιστούμε με Τον Κύριο τότε δεν έχουμε και εμείς να κάνουμε κάτι παραπάνω, να περπατήσουμε τον δρόμο Του. Είμαστε σωσμένοι. Σε αυτήν την περίπτωση όμως στην θέση που υπήρχε στην πατερική Θεολογία ο Κύριος πρέπει να μπεί ο Πατήρ. Όπως καί γίνεται. Και γι’ αυτό το μόνο που μας απομένει είναι να ευχαριστούμε Τον Πατέρα που έστειλε Τον Υιό Του να κάνει τα πάντα για την σωτηρία μας, χωρίς να μας κουράσει εμάς τα αδέλφια Του. ΤΙ ΑΓΑΠΗ!!! Η συνέργεια δεν υπάρχει. Γι’ αυτό και ο ησυχασμός, η συνέργεια, είναι εχθρός τής εκκλησίας τού Ζηζιούλα. 

Και η Λειτουργία είναι απλώς μια ευχαριστία για τα συντελεσμένα και η σύναξη εικών της Αγίας Τριάδος και ο επίσκοπος εικών της δόξης του εσχατολογικού Χριστού.

Και όμως ο Καβάσιλας, στο τέλος του Βυζαντίου, ορθώνεται σα γίγαντας και μας προστατεύει από τις κακοδοξίες του οικουμενισμού και την προδοσία τής Αλήθειας.

Κεφ. 2,4. Για τον λόγο αυτό τα προσφερόμενα τώρα στοιχεία δια των οποίων σημαίνεται το σώμα εκείνο, πριν την Θυσία, αφιερώνονται στο Θεό και γίνονται και καλούνται Τίμια Δώρα. Έτσι έκαμε και ο Χριστός τον άρτο και τον οίνο και τα παρουσίαζε στον Θεό και Πατέρα προσφέροντάς τα σαν δώρα, διότι ο Χριστός εθυσιάσθη για την δόξα Του Πατρός (δηλ. Του Θεού, δηλ. της Θεοτητός Του).

Στο κεφ. 3,1 εξηγεί καθαρά τι εννοεί με τον όρο ‘σημαίνεται’.

«Η ζωή δεν συντηρείται μόνο με την τροφή αλλά και δηλώνεται, σημαίνεται (σχεδόν ταυτίζεται) δια αυτής (της τροφής)».

Θα δούμε σε λίγο για ποιον λόγο και με ποιόν τρόπο ο Ζηζιουλας χρησιμοποιεί παραπλανητικά τον όρο ‘σημαίνεται’ για να πετάξει Τον Κύριο έξω απ’ την Εκκλησία μαζί με τους πιστούς Του, και να κατορθώσει να την αυτονομήσει και να την παραδώσει στο πνεύμα της εποχής, δηλ. του κοσμικού φρονήματος, της βουλήσεως για δύναμη και στα χέρια της επιστημονικής θεολογίας.

Η ΘΕΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΙΚΕΣΙΑ.

10,6: Ποια λέγονται στη προσκομιδή μετά την ανάμνηση και δηλώνουν πως η παρουσίαση των δώρων είναι συγχρόνως ευχαριστήριος και ικετευτική (ικεσιος); Ποια είναι τα αγαθά που μας εδόθηκαν ήδη; Ποια δε τα ζητούμενα; Οπωσδήποτε τα ίδια: Άφεσις αμαρτιών, κληρονομία Βασιλείας. Αυτά είναι εκείνα που παρέλαβε ήδη η Εκκλησία, αυτά είναι και εκείνα για τα οποία ικετεύει. Γι’ αυτό το λόγο μνημονεύει τον θάνατο Του Κυρίου, αλλά μνημονεύει και τους τελειωμενους Αγίους, μνημονεύει δε επίσης και τους μη τέλειους ακόμα, ευχαριστώντας για τους πρώτους, ικετεύοντας για τους δεύτερους.

17,1: Η σημασία της ιερουργίας είναι το Μυστήριο της οικονομίας Του Χριστού. Σημαίνεται μεν δια της Θυσίας, σημαίνεται δε και δια των προ της Θυσιας, και των μετα την Θυσιαν τελουμένων και λεγομένων.

35,4. Η Χάρις λεγεται ότι ενεργεί διπλά στα Τιμια Δωρα. Πρωτα με το τροπο που τα αγιάζει, επειτα με τον τροπο που αγιαζει εμας δια αυτών.

Και τώρα το σημαντικότερο σημείο. Ο ΤΑΦΟΣ ΤΟΥ ΖΗΖΙΟΥΛΑ. Αυτό που έκλεψε για να οικοδομήσει την κακοδοξία του και να παρουσιάσει την Εκκλησία σαν ίδρυμα με θεσμούς και ιερούς κανόνες οι οποίοι ταυτίζονται με το δόγμα. Έτσι ακριβώς όπως η σύγχρονη επιστημη δεν μπορεί να συμπεριλαβει τον άνθρωπο και ο επίσκοπος και η εκκλησία του Ζηζιούλα δεν μπορούν να συμπεριλάβουν τον πιστό.

39,1. Σημαίνεται δε η Εκκλησια στα Μυστήρια οχι σαν σε σύμβολα, αλλα σαν τα μέλη απεναντι στη καρδιά και σαν τους κλαδους απεναντι στη ριζα του φυτού, σαν τα κληματα στην άμπελο. Για την Εκκλησια τα αγιασμένα Τίμια Δώρα είναι τροφή αληθινή και ποτό αληθινό, και μετέχοντας σε αυτά δεν τα μεταβάλλει σε ανθρώπινο σωμα, σαν οποιαδήποτε άλλη τροφή, αλλά αυτή (η Εκκλησια) μεταβάλλεται σε Εκείνα καθώς τα ανώτερα νικούν τα κατώτερα.

Αυτή είναι η Εκκλησία. Οι πιστοί. Ανάμεσά τους και ο επισκοπος και ο ιερεύς, διότι και αυτοί ικετεύουν για την άφεση των αμαρτιών τους και κοινωνούν των Αχράντων Μυστηρίων.

Διότι, 13,5, ο ιερεύς είναι του λαού ο προβεβλημένος ως πρεσβευτής αυτών και μεσίτης.

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Ο ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ, Ο ΜΕΤΑΦΟΡΕΑΣ ΤΗΣ ΧΑΡΗΣ.

44,1: Ου γαρ παντες οίς διδωσιν ο ιερευς αληθώς μεταλαμβάνουσιν, αλλ’ εκεινος μονος παντως οίς αυτός διδωσιν ο Χριστός. Ο ιερευς διδει γενικα σε ολους τους προσερχομένους, ο δε Χριστός στους αξίους να μετασχουν.

ΔΙΟΤΙ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΓΙΑΖΕΙ ΚΑΙ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΔΙΝΕΙ ΤΟΝ ΑΓΙΑΣΜΟ.

50,13: Το εργον της Μυσταγωγιας και το τελος, δηλ. τον αγιασμο των Δωρων και την αγιαση των πιστών, Αυτος μονος τα τελεί. Οι δε ευχες και οι δεησεις και οι ικεσιες που συνοδευουν την τελετή ειναι του ιερεως. Εκείνα ειναι έργα Κυρίου, αυτα δουλου, αυτός ευχεται, Εκείνος τελειώνει τις ευχες, ο Σωτηρ διδει, ο ιερεύς ευχαριστεί για τα δοθέντα.

Και τελος η μεγαλη ασυγχώρητη αμαρτια, στην οποια γλιστρησαν, λόγω κληρικαλισμού, ο πατριαρχης και οι ανθρωποί του και ο ιδιος ο Ζηζιουλας, κατηγορώντας τους πατερες τού σχισματος σαν δαιμονισμένους και διαβεβαιώνοντας μας πώς εύχονται για την σωτηρια τους.

50,15. Μερικοι εχουν απατηθει νομιζοντας οτι η μνεία των Αγιων δεν ειναι ευχαριστία αλλα ικεσία υπερ των Αγίων.

Οσοι αναπέμπουν τις ευχες με την ιδεα οτι ωφελουν με αυτες τους Αγίους, αρνούνται την δοξα τους, πραγμα που σημαινει οτι βλασφημούν οχι μονο αυτούς αλλά και τον Θεό σαν να μην ετήρησε τις υποσχέσεις που έδωσε οτι θα τους δοξάσει και θα τους προσφέρει θέση στην Βασιλεία Του.

Οποιος εχει νού και πίστη, καταλαβαίνει.

Αμέθυστος