Ἅγιος Σεβαστιανός, ο Πραιτωριανός Άγιος

Σεβαστιανὸς τῶν πλάνης σεβασμάτων,

Καταφρονήσας τύπτεται τὸ σαρκίον.

Ὀγδοάτῃ δεκάτῃ Σεβαστιανὸς ῥοπαλίσθη.

Ὁ Ἅγιος Σεβαστιανός γεννήθηκε στά Μεδιόλανα τῆς Ἰταλίας, τό 250 μέ 256 μ.Χ. Οἱ γονεῖς του τόν ἀνέθρεψαν μέ μεγάλη χριστιανική ἐπιμέλεια. Καθώς ἦταν καί ἀπό γένος διακεκριμένο, εἵλκυσε τήν εὔνοια τοῦ αὐτοκράτορα Καρίνου, πού γρήγορα τόν ἀνέδειξε σάν στρατιωτικό. Ἔπειτα, ὁ Διοκλητιανός τόν ἔκανε ἀρχηγό τοῦ πρώτου συντάγματος τῶν πραιτοριανῶν.

Φιλάνθρωπη ψυχή ὁ Σεβαστιανός, ἀπό τή θέση αὐτή πολλές φορές ὑπῆρξε προστάτης τῶν φτωχῶν καί τῶν πασχόντων χριστιανῶν. Πρόθυμα ἐπίσης, βοηθοῦσε στίς ἀνάγκες τῆς Ρωμαϊκῆς Ἐκκλησίας. Γι’ αὐτό καί ὁ πάπας Γάϊος τοῦ ἀπένειμε τόν τίτλο τοῦ ὑπερασπιστῆ τῆς Ἐκκλησίας.

Ὅταν ὅμως ἄρχισε ὁ διωγμός κατά τῶν χριστιανῶν, συνελήφθη μία ὁμάδα χριστιανῶν. Ὁ Σεβαστιανός, προκειμένου νά τούς ἐμψυχώσει τήν ὥρα πού αὐτοί δικάζονταν, πρός γενική κατάπληξη ὅλων δήλωσε ὅτι εἶναι χριστιανός. Ὁ Διοκλητιανός διέταξε τό θάνατό του. Καί ὁ Σεβαστιανός δέν ἄργησε νά πέσει κάτω, τρυπημένος στό στῆθος ἀπό βέλος.

Τό σῶμα του παρέλαβε κάποια εὐσεβής χήρα, ἡ Λουκίνα. Διαπίστωσε ὅμως, ὅτι ἀνέπνεε ἀκόμα. Ἀφοῦ τόν περιποιήθηκε, μετά ἀπό λίγες ἡμέρες ὁ Σεβαστιανός ἀνέκτησε τήν ὑγεία του. Ἀλλά καί πάλι ἐπεδίωξε καί συνάντησε τό Διοκλητιανό καί τόν ἤλεγξε γιά τή σκληρότητά του. Τότε αὐτός διέταξε καί τόν μαστίγωσαν μέχρι θανάτου. Ἔτσι, ὁ Σεβαστιανός ἔγινε παράδειγμα ἀγωνιστικό-τητας γιά τήν πίστη «ἄχρι θανάτου» (Ἀποκάλυψη Ἰωάννου, θ’ 10).

Ἀπολυτίκιον Ἦχος α’. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

 Συγκλήτου σφαλλομένης παριδῶν τὰ συνέδρια, Σεβαστιανὲ πανολβίαν, συναγείρεις συνέλευσιν, Μαρτύρων ἀληθῶς πανευκλεῶν, σὺν σοῖ καταβαλόντων τὸν ἐχθρόν, μεθ’ ὧν θείας συναυλίας ἀξιωθεῖς, φαιδρύνεις τοὺς βοώντας σοι, δόξα τῷ δεδωκότι σοι ἰσχύν, δόξα τῷ σὲ στεφανώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργούντι διὰ σοῦ, πάσιν ἰάματα.

 

σχολιο:

Ο Άγιος δέχτηκε, παρότι Χριστιανός, να γίνει αρχηγός συντάγματος των Πραιτωριανών, δηλαδή της προσωπικής φρουράς του Διοκλητιανού, του ειδωλολάτρου και φοβερού διώκτη των Χριστιανών, που τον ονόμαζαν Αντίχριστο, διότι όπως κάθε αυτοκράτορας «είχε πολλά κοινά γνωρίσματα με το δεκακέρατο θηρίο της Αποκαλύψεως, μάλιστα δε δύο, ότι ήτο α’) κοσμοκράτορας και β’) διώκτης των Χριστιανών» (εδώ). 

Οι Πραιτωριανοί συνόδευαν παντού τον αυτοκράτορα και λειτουργούσαν ως μυστική υπηρεσία για την προστασία του ρωμαϊκού κράτους. Πρέπει να τονιστεί, ότι δεν ήταν δυνατόν να γίνεις πραιτωριανός, αν δεν έφερες και δεν τιμούσες τα σύμβολα της Ρώμης και της λεγεώνας και κυρίως αν δεν ορκιζόσουν με ειδικό όρκο πίστη στον αυτοκράτορα. Εμπόδισε αυτό τον Άγιο όχι μόνο να ομολογήσει, αλλά και να μαρτυρήσει υπέρ Πίστεως; Ας τα βλέπουν αυτά οι «ειδικοί» περί ταυτοτήτων.

Α.Τ.

 πηγή