O Ναυπάκτου Ιερόθεος και ο «νέος- Ονήσιμος»

 

Γράφει ο Μέτοικος 

Ο Απόστολος των Εθνών, στον μαθητή του Τίτο, έθεσε πέντε προϋποθέσεις, προκειμένου αυτός να καταστήσει κάποιον πρεσβύτερο στην Εκκλησία της Κρήτης

Ο Όσκαρ Ουάιλντ στο ποίημά του η «Μπαλάντα της φυλακής του Ρήντιγγ» έγραφε: «τίποτα δεν αξίζει μια ανθρώπινη ζωή, μα και τίποτε δεν αξίζει όσο μια ανθρώπινη ζωή», ενώ, ο άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς είπε : «εγώ για τη διαφύλαξη των ιερών κανόνων είμαι πρόθυμος να θυσιάσω τη ζωή μου, αλλά παράλληλα για τη σωτηρία ενός ανθρώπου θυσιάζω όλους τους κανόνες». Ο Απόστολος Παύλος ρωτά: «τι έστιν άνθρωπος ότι μιμνήσκη αυτού, ή υιός ανθρώπου ότι επισκέπτη αυτού»; Για να απαντήσει ότι, ο άνθρωπός είναι τόσο σπουδαίος ώστε ο Θεός «ηλάττωσας αυτόν βραχύ τι παρ’ αγγέλους, δόξη και τιμή εστεφάνωσας αυτόν…» εάν βεβαίως, ο άνθρωπος, δεν είναι βδελυκτός, απειθής «και προς παν έργον αγαθόν αδόκιμος».

Ο Απόστολος των Εθνών, στον μαθητή του Τίτο, έθεσε πέντε προϋποθέσεις, προκειμένου αυτός να καταστήσει κάποιον πρεσβύτερο στην Εκκλησία της Κρήτης. Η ματαιοδοξία δεν συμπεριλαμβάνεται στα προαπαιτούμενα, απ’ εναντίας, μαζί με τη φιλοδοξία, είναι αναγκαία εφόδια για να διαβούν κάποιοι τον κακοτράχαλο δρόμο του πηγαιμού προς… τον επισκοπικό θρόνο.  

Ο Μητροπολίτης Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Ιερόθεος, όσο είναι βέβαιο ότι γνωρίζει τη δογματική διδασκαλία της Εκκλησίας, γιαυτό και προσφωνείτε «Θεολογικός», τόσο είναι σίγουρο ότι κατέχει και κάτι από παρεκτροπές απ’ αυτή την υγειά διδασκαλία, όπως μαρτυρά ο πρωταγωνιστικός του ρόλος στην αναγνώριση ως εκκλησίας της φράξιας των σχισματικών, αιρετικών, πλανεμένων και οπαδών του π.Βαρθολομαίου στην Ουκρανία. 

Ο Αμερικανός Φρανκ Άτγουντ «γνήσιο τέκνο κατά κοινή πίστη» του επισκόπου Ναυπάκτου Ιερόθεου κατηγορήθηκε για την απαγωγή και το φόνο ενός οκτάχρονου κοριτσιού, καταδικάστηκε σε θάνατο και εκτελέστηκε στις 8 Ιουνίου στην Αριζόνα. Ο Φρανκ Άτγουντ, που βαπτίστηκε ορθόδοξα στη φυλακή, υπήρξε «ἕνα μεγάλο δῶρο τοῦ Θεοῦ» στον επίσκοπο Ναυπάκτου και,  κατά τον κ. Ιερόθεο «τον έστειλε ο Θεός για να τον διδάξει τι είναι μετάνοια»! 

Ο Φιλάνθρωπος Κύριος μας, στον καθένα μας στέλνει στον χρόνο που πρέπει, φώτιση. Ο επίσκοπος Ναυπάκτου Ιερόθεος, προφανώς, δε φωτίστηκε επαρκώς από το παράδειγμα μετάνοιας του αρχηγού των Αποστόλων Πέτρου, γιαυτό και χρειάστηκε στη ζωή του η παρουσία ενός προσήλυτου, για να διδαχθεί τον ακρογωνιαίο λίθο της πνευματικής ζωής του χριστιανού, τη μετάνοια!

Η μεταστροφή του Φρανκ Άτγουντ που, έως και την τελευταία ημέρα της ζωής του επέμενε στην αθωότητα του, είναι θαυμαστή. Ένας άνθρωπος που φορούσε κατάσαρκα το σκοτάδι, ανορθώθηκε από την πτώση, καθαρίστηκε από την αμαρτία, ενδύθηκε Χριστό, έγινε μέλος του οίκου Του και, ίσως γιαυτό ο επίσκοπος Ιερόθεος «προσωπικά πίστευε στην αθωότητα του», για την οποία ποτέ δεν πείστηκαν οι νομοθέτες στην πολιτεία της Αριζόνα, μα μήτε και η πολιτική ηγεσία των Η.Π.Α..  

Ο Φρανκ Άτγουντ, ως «νέος Ονήσιμος», δεν είναι γέννα «εν τοις δεσμοίς» του Μητροπολίτη Ιερόθεου, αλλά πνευματικό ανάστημα και «συναιχμάλωτός [του] εν Χριστώ Ιησού», χάρις στο πόνημα του επισκόπου Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου «Ορθόδοξη Ψυχοθεραπεία». Το πόνημα αυτό που, ο Φ.Άνγουντ μελέτησε στη φυλακή, μεταμόρφωσε τον «ποτέ άχρηστον εις εύχρηστον», καθώς, του έδωσε τη δυνατότητα να «μελετήσει τα ολισθήματά του που έγιναν εις την σύγχυση της ημέρας [και] στην ησυχία της [μακροχρόνιας] «νύκτας» [στη φυλακή] να δυνηθεί να πενθήσει για τα αμαρτήματά του». 

Έτσι αναπτύχθηκε μια ειλικρινής επικοινωνία ανάμεσα στον επίσκοπο Ιερόθεο που «ίσταται μέσος πράξεως και θεωρίας» και στον «νέο Ονήσιμο» με επιστολές και email, μέρος των οποίων ο Μητροπολίτης Ναυπάκτου δημοσίευσε με στόχο, όπως λέει, «όσοι τις διαβάσουν να  «προσευχηθοῦν γιά τόν φίλο [του] Ἀντώνιο» ενώ, σε ευθετότερο χρόνο, προτίθεται να κοινοποιήσει όλη την αλληλογραφία τους για να δει «κανείς τόν τρόπο πού σκεφτόταν αὐτός ὁ εὐλογημένος ἄνθρωπος καί πῶς δεχόταν τήν καθοδήγησή μου»!

Όχι! Ο επίσκοπος Ιερόθεος, με αυτό το «να δει κανείς [το] πῶς δεχόταν [ο Φρανκ Άτγουντ] τήν καθοδήγησή μου (μου : πόσο μεγάλη πνευματική ζημιά, κάνει αυτή η κτητική αντωνυμία!)  δε ζητά τον έπαινό μας, διότι θυμάται, αφού το μνημονεύει σε επιστολή του, αυτό που «Κάποτε τοῦ εἶπε ὁ ἅγιος Σωφρόνιος ὅτι εἶναι μεγάλο πρόβλημα τό νά σέ ἐπαινοῦν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι…», οπότε, οι προσφωνήσεις τού τύπου: «Θεολογικέ Δέσποτα»,  «Πολύτιμος», «Είστε ένα πνευματικό φως» δεν τρέφουν κάποια διογκωμένη υπερηφάνεια ματαιόδοξου επισκόπου, αφού, πρέπει να νοηθούν ως εκφράσεις ευγένειας ενός ευεργετημένου ανθρώπου, προς τον ορθόδοξο θεραπευτή του.

Έτσι, ο λόγος του Μητροπολίτη Ιερόθεου προς τον θανατοποινίτη Φρανκ Άτγουντ : «Σέ εὐχαριστῶ πού θυμήθηκες καί ἐμένα καί μέ εὐχαρίστησες δημόσια»! δεν πρέπει να εκληφθεί ως κορύφωση επισκοπικής ματαιοδοξίας, αλλά, μάλλον, ως έκφραση αρχοντικής ευγένειας. 

Η πνευματική, όμως, έγνοια του επισκόπου Ιερόθεου προς τον «Πολυαγαπητό του φίλο Αντώνιο» τον οδήγησε σε υπερβολές, όπως π.χ. το να βλέπει σε ένα άρθρο εφημερίδας στην Αριζόνα που περιγράφει την εκτέλεση του Φρανκ Άτγουντ «τό μεγαλεῖο τῆς ἀντιμετώπισης [του θανάτου] ἀπό τόν Ἀντώνιο-π. Ἐφραίμ [το χριστιανικό όνομα του Φ.Άντγουντ] παρόμοιο μέ τούς μάρτυρες τῆς Ἐκκλησίας»! και, βέβαια, ο Ἀντώνιος-π. Ἐφραίμ ήταν «ήρεμος και  ασφαλώς προσευχόμενος, [διότι, έτσι του είχε υποδείξει ο επίσκοπος Ναυπάκτου Ιερόθεος] στό τελευταῖο γράμμα πού τοῦ ἔστειλε»! 

Οι δημοσιευόμενες επιστολές, έχουν σαφέστατα εξομολογητικό πνεύμα, όπως μαρτυρούν οι παροτρύνσεις του επισκόπου Ιερόθεου προς τον Φρανκ Άτγουντ : «τόν συμβούλευσα, τήν δύσκολη δίοδο ἀπό τήν βιολογική ζωή, διά τοῦ θανάτου, στό αἰώνιο Φῶς, νά περάση μέ θάρρος καί μέ τήν «εὐχή τοῦ Ἰησοῦ» ή, «αὐτές τίς ἡμέρες, ὅσο εἶναι δυνατόν, νά ζῆς τήν προσευχή τοῦ Χριστοῦ στήν Γεθσημανῆ», αλλά και οι ομολογίες του «νέου Ονήσιμου» προς τον επίσκοπο Ναυπάκτου. 

Οπότε, αν πρέπει να αποκλειστεί η επισκοπική ματαιοδοξία που σκανδαλίζει, είναι εύλογο το ερώτημα: οι επιστολές δημοσιοποιήθηκαν «γιά νά φανῆ ἔντονα ἡ ἀτμόσφαιρα μέσα στήν ὁποία ἔζησε ὁ ἀγαπητός [του] Ἀντώνιος στήν φυλακή ὑψίστης ἀσφαλείας» παραβιάζοντας έτσι το επιβληθέν από τον 6^ο αιώνα απόρρητο της εξομολογήσεως ή ο επίσκοπος Ιερόθεος όντας «θεολογικός πατέρας», ζητά την επιστροφή στα δρώμενα της αρχαίας Εκκλησίας που η εξομολόγηση γινόταν δημόσια, πιστεύοντας ότι : «ἡ ἁμαρτία τοῦ ἀνθρώπου δέν εἶναι ἕνα ἀτομικό γεγονός. Εἶναι κάτι πού πραγματικά πληγώνει τό σῶμα τοῦ Χριστοῦ. Καί μέσα ἀπό τό μυστήριο τῆς ἐξομολογήσεως, ἡ προσπάθεια εἶναι νά ἐπιτευχθεῖ ἡ ἀποκατάσταση τῶν ἀδελφῶν μου στό σῶμα τοῦ Χριστοῦ, στό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, στήν μεταξύ ἀδελφῶν κοινωνία», όπως σοφά και εύστοχα έθεσε το θέμα ο μακαριστός Μητροπολίτης Σισανίου καί Σιατίστης  Παύλος; Ο Θεός στον κ. Ιερόθεο ως επίσκοπο δεν «έδωκεν πνεύμα δειλίας, αλλά δυνάμεως και αγάπης και σωφρονισμού», γι’ αυτό και κατά τον Ιερό Χρυσόστομο «δανείζει γλώτταν και την εαυτού παρέχει χείρα» στον εξομολογούμενο, οπότε (πάρεξ της επισκοπικής κενοδοξίας) δεν υφίσταται κανένας λόγος ούτε ποιμαντικός μα ούτε και φιλάνθρωπος,  για να κοινοποιούνται οι έγραφες συνομιλίες του με τον «νέο Ονήσιμο».

πηγή