Συνεργώντας στὴ μωρία τοῦ Σταυροῦ

 

 

Ὁ ἄλλος εἶναι αὐτὸς ποὺ φταίει,

δὲν μπορεῖ νὰ φταίω ἐγώ,

κι ἂν φταίω ἐγώ,

φταίω ἐπειδὴ φταίει στὸ βάθος ὁ ἄλλος,

καί, τέλος πάντων,

ὁ ἄλλος φταίει πιὸ πολὺ ἀπὸ μένα.

Γι’ αὐτὸ ἐμεῖς γεμίζουμε

τὸν κόσμο σταυρούς,

σταυρώνοντας τὸν ἄλλο πάντα.

Κι ἔρχεται λοιπὸν ἡ λογικὴ τοῦ Θεοῦ,

ἡ μωρὴ αὐτὴ λογική, καὶ λέει:

«Λοιπόν, ὁ πιὸ ἀθῶος

καὶ ὁ μόνος ἀληθινὸς

εἶναι αὐτὸς ὁ ὁποῖος μπαίνει

στὴν θέση αὐτῶν ποὺ φταῖνε.

Μπαίνει στὸ λάθος τους

καὶ τὸ σηκώνει αὐτός».

Αὐτὸ τὸ πράγμα, τὸ νὰ μπαίνουμε

στὴ θέση τοῦ ἀλλοῦ, πραγματικὰ ἀποτελεῖ

κάτι τὸ ὁποῖο δὲν μποροῦμε

μὲ ἀνθρώπινο νοῦ νὰ συλλάβουμε.

Ὅλες οἱ ἐπαναστάσεις

εἶναι ἁπλὰ καὶ φυσικὰ

ἐνάντια στὸν ἄλλο,

στοὺς ἄλλους ποὺ φταῖνε.

Καμιὰ ἐπανάσταση σήμερα

δὲν ξέρουμε ποὺ νὰ εἶναι ἐπανάσταση

γιὰ νὰ δικαιώσει τὸν ἄλλο.

Ὁ σταυρὸς εἶναι ἡ ἐπανάσταση

τοῦ νὰ δικαιώνω ἐγὼ τοὺς ἄλλους.

Εἶναι ἡ ἐπανάσταση αὐτοῦ

ποὺ κάνει ὁ Θεὸς στὴν πραγματικότητα,

γιατὶ αὐτὸ ποὺ κάνει ὁ Θεὸς

εἶναι νὰ δικαιώνει,

παντελῶς ἀπρόσμενα, τὸν ἄνθρωπο.

Πρωτοπρεσβυτέρου Νικολάου Λουδοβίκου