«ΤΟΥ ΝΤΟΥΛΑ» (Εράτυρα Κοζάνης) - Μακεδονικά τραγούδια

 Παλιό, κλέφτικο, επιτραπέζιο Μακεδονικό τραγούδι, με εξαιρετική μελωδία από εκείνα που δεν λείπουν από κανένα ντόπιο γλέντι από άκρου εις άκρον της Μακεδονίας. Ο μελισματικός του τόνος, η θρηνητική του μελωδία, τα συγκινητικά του λόγια, καθιστούν το τραγούδι του Ντούλα, ένα από τα πιο γνωστά τραγούδια της Μακεδονίας, καθώς έχει καταγραφεί από την Καστοριά και τις πλαγιές του Βοΐου Κοζάνης προς δυσμάς, έως το Παγγαίο, τα Δαρνακοχώρια Σερρών και τη Δράμα προς ανατολάς.

 

 Ένα από τα πλέον βασικά χαρακτηριστικά της μακεδονικής μουσικής παράδοσης δεν είναι άλλο από τα μεγαλόπνοα, επύλλια, καθιστικά τραγούδια, που τραγουδιούνται συνήθως χωρίς τη συνοδεία μουσικών οργάνων από ντόπιους κατοίκους σε γλέντια και άλλες περιστάσεις του καθημερινού βίου. Παρουσιάζουν τόσο μεγάλη ποικιλομορφία, ώστε δείχνουν να υπερβαίνουν σε αριθμό τα αντίστοιχα χορευτικά. Πρόκειται για τραγούδια που μουσικολογικά προσιδιάζουν - σχεδόν απόλυτα - στη Βυζαντινή μουσική τεχνοτροπία, σημάδι της παλαιότητάς τους αλλά και της από αιώνων αλληλεπίδρασης μεταξύ εκκλησιαστικής και κοσμικής λαϊκής μουσικής. Το βυζαντινό άρωμα της μουσικής τους χροιάς, σε συνδυασμό με τους υπέροχους, αριστουργηματικούς στίχους των περισσοτέρων τραγουδιών καθιστούν τα εν λόγω τραγούδια "απαραίτητα" σε κάθε Μακεδονικό γλέντι - στην αρχή, στο τέλος, ακόμη και στα ενδιάμεσα χορευτικά διαλείμματα. Ανέκαθεν οι πλέον περιζήτητοι "τραγουδιστάδες" στα αυτοσχέδια, τοπικά γλέντια, δεν ήταν άλλοι από τους ψάλτες, αν και σπανιότερα τραγουδούσαν και οι γυναίκες.