Ο
αββάς Πέτρος διηγήθηκε για τον άγιο Μακάριο ότι πήγε κάποτε σε κάποιον
αναχωρητή και τον βρήκε άρρωστο. Τον ρώτησε τι θα ήθελε να φάει, γιατί
στο κελλί του δεν υπήρχε τίποτε. Και όταν εκείνος του είπε «παστέλι»,
δεν δίστασε ο γενναίος να πάει στην Αλεξάνδρεια και να φέρει στον
άρρωστο. Και αυτό το θαυμαστό γεγονός δεν το πήρε είδηση κανείς.
Ο
αββάς Πέτρος είπε επίσης ότι, καθώς ο αββάς Μακάριος φερόταν με ακακία
σε όλους τους αδελφούς, κάποιοι τον ρώτησαν: «Γιατί κάνεις έτσι;»
Εκείνος αποκρίθηκε: «Δώδεκα χρόνια υπηρέτησα τον Κύριό μου, για να μου
δώσει το χάρισμα αυτό, και όλοι με συμβουλεύετε να το αποβάλω;»
Έλεγαν
για τον αββά Μακάριο ότι, αν ποτέ τύχαινε να βρεθεί μαζί με αδελφούς,
έβαζε όρο στον εαυτό του: «Αν υπάρχει κρασί, πιες για χάρη των αδελφών.
Και για κάθε ένα ποτήρι κρασί μία μέρα να μην πιεις νερό». Οι αδελφοί
λοιπόν του έδιναν, για να τον ευχαριστήσουν, και ο γέροντας το έπαιρνε
με χαρά, για να βασανίσει τον εαυτό του. Ο μαθητής του όμως, που ήξερε
τι συμβαίνει, έλεγε στους αδελφούς: «Για το όνομα του Κυρίου, μην του
δώσετε· διαφορετικά, στο κελλί θα βασανίζει τον εαυτό του». Όταν οι
αδελφοί το έμαθαν, έπαψαν να του δίνουν.
Ήταν κάποιος στην
Αίγυπτο που είχε γιο παράλυτο και τον έφερε στο κελλί του αββά Μακαρίου,
όπου τον άφησε μπροστά στην πόρτα να κλαίει και έφυγε μακριά. Σκύβοντας
λοιπόν ο γέροντας έξω, είδε το παιδί και το ρώτησε: «Ποιος σε έφερε
εδώ;» «Ο πατέρας μου με έριξε εδώ και έφυγε», απάντησε εκείνο, και ο
γέροντας του είπε: «Σήκω να τον προλάβεις». Και αμέσως έγινε καλά και
σηκώθηκε και έφτασε τον πατέρα του, και έτσι πήγαν στο σπίτι τους.
Κάποτε
ἐκεῖ ποὺ περπατοῦσε συνάντησε δύο νέους διαφορετικοῦ φύλου νὰ
περιπτύσσονται καὶ νὰ ἀσπάζονται περιπαθῶς ὁ ἕνας τὸν ἄλλον. Ὁ ὅσιος
ἀντὶ νὰ τοὺς κατακρίνη, ἐλεεινολόγησε τὸν ἑαυτὸ τοῦ λέγοντας: «Ἐσὺ ἄθλιε
ἔχεις τόση ἀγάπη πρὸς τὸν Χριστὸ ὅσην ἔχουν αὐτὰ τὰ παιδιὰ μεταξύ
τους;». Μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο ταπεινώθηκε, ἀλλὰ καὶ τὴν κατάκριση ἀπέφυγε.
Ὁ
Ὅσιος Παλλάδιος διηγεῖται γιὰ τὸν Ἅγιο Μακάριο, ὅτι τότε κάποιος
κολασμένος ζήτησε σὲ σατανικὸ ἔρωτα κάποια σώφρονα κοπέλα καὶ ἐπειδὴ
ἐκείνη δὲν δέχθηκε, τὴν ἔκαμε μὲ διαβολικὰ μάγια νὰ φαίνεται στοὺς
ἀνθρώπους σὰν φοράδα. Οἱ γονεῖς τοῦ κοριτσιοῦ αὐτοῦ ἦλθαν στὸν Ἅγιο
Μακάριο καὶ τοῦ εἶπαν.
— Αὐτὴ ἡ φοράδα ποῦ φέραμε ἐδῶ καὶ Βλέπεις
ἦταν κόρη μας, ἀλλὰ ἀπὸ τὰ μάγια κάποιου ἀνθρώπου, μεταμορφώθηκε σ’
αὐτὴ τὴ μορφή. Σὲ παρακαλοῦμε λοιπὸν νὰ παρακαλέσεις
τὸν Κύριο καὶ νὰ τὴν μετατρέψεις στὴν προηγούμενη μορφή.
Ὁ δὲ Ὅσιος ἀπάντησε:
—
Ὅσο γιὰ μένα, ἐγὼ τὴν βλέπω γυναίκα καὶ ὅτι φοράδα, ὅπως μου λέτε. Αὐτὴ
δὲ ἡ μορφὴ ποὺ βλέπετε δὲν εἶναι στὸ σῶμα της, ἀλλὰ μόνον στοὺς
ὀφθαλμούς σας ἀπὸ τὴ συνεργεία τοῦ δαίμονα.
Ἀφοῦ τοὺς εἶπε αὐτά,
πῆρε τὴν κόρη τους στὸ κελί του καὶ ἀφοῦ προσευχήθηκε, τὴν ἔχρισε μὲ
ἅγιο ἔλαιον, καὶ ἀπὸ ἐκείνην τὴν στιγμὴ ἐφαίνετο πάλι σ’ ὅσους τὴν
ἔβλεπαν σαν
γυναίκα, ἐπειδὴ μὲ τὴν προσευχὴ τοῦ Ἁγίου Μακαρίου
ἐξηφανίσθη ἡ μαγεία. Μετὰ ἀφοῦ ἔγινε καλὰ ἡ κοπέλα ὁ Ἅγιος της ἔδωσε τὴν
ἕξης συμβουλή:
— Παιδί μου, μὴ λείπεις ἀπὸ τὴν Κοινωνία τῶν
Μυστηρίων τοῦ Χριστοῦ, ἀλλὰ νὰ κοινωνεῖς συνετῶς, διότι αὐτὴ ἡ διαβολικὴ
ἐνέργειά σου συνέβη, ἐπειδὴ δὲν μετέλαβες γιὰ πέντε
συνεχεῖς ἑβδομάδες καὶ ὡς ἐκ τούτου βρῆκε εὐκαιρία ὁ διάβολος καὶ σὲ πείραξε.
Κάποιοι
ρώτησαν τον αββά Μακάριο: «Πώς πρέπει να προσευχόμαστε;» Ο γέροντας
τούς αποκρίθηκε: «Δεν χρειάζεται να φλυαρούμε, αλλά να υψώνουμε τα χέρια
και να λέμε· “Κύριε, όπως θέλεις και όπως γνωρίζεις, ελέησέ με”. Αν
πάλι περιμένουμε πόλεμο –δηλαδή πειρασμό–, να λέμε· “Κύριε, βοήθησέ με”.
Και αυτός γνωρίζει αυτά που μας συμφέρουν και θα μας ελεήσει».
Έλεγαν
για τον αββά Μακάριο ότι, αν πήγαινε σε αυτόν κάποιος αδελφός με δέος,
σαν σε άγιο και μεγάλο γέροντα, δεν του έλεγε τίποτε. Αν όμως κανείς από
τους αδελφούς τού έλεγε, σαν να ήθελε να τον προσβάλει: «Αββά, τότε που
ήσουν καμηλιέρης και έκλεβες νίτρο και το πουλούσες, δεν σε έδερναν οι
φύλακες;», αν λοιπόν του έλεγε τέτοια, ο γέροντας τού μιλούσε με χαρά
επάνω σε ό,τι τον ρωτούσε.
Έλεγαν για τον αββά Μακάριο τον
Αιγύπτιο ότι κάποτε ανέβαινε από τη Σκήτη στο όρος της Νιτρίας, και όταν
πλησίασε στον τόπο, είπε στον μαθητή του: «Προχώρησε λίγο». Καθώς ο
αδελφός προχώρησε, συνάντησε κάποιον ιερέα των ειδωλολατρών και άρχισε
να του φωνάζει: «Ε, ε, δαίμονα, πού τρέχεις;» Εκείνος γύρισε, του έδωσε
δυνατά χτυπήματα και, αφήνοντάς τον μισοπεθαμένο, πήρε το ραβδί και
έφυγε τρέχοντας.
Λίγο παρακάτω τον συνάντησε ο αββάς Μακάριος να
τρέχει και του είπε: «Είθε να σωθείς· είθε να σωθείς, ταλαίπωρε!»
Έκπληκτος εκείνος, τον πλησίασε και είπε: «Τι καλό είδες σ’ εμένα και με
χαιρέτησες;» Ο γέροντας του αποκρίθηκε: «Σε είδα που κουράζεσαι, και
δεν ξέρεις ότι στα χαμένα κοπιάζεις». Εκείνος συνέχισε: «Εγώ συγκινήθηκα
που με χαιρέτησες και κατάλαβα ότι είσαι άνθρωπος του Θεού. Ένας άλλος
όμως κακός μοναχός που με συνάντησε, με έβρισε, και εγώ τον χτύπησα
μέχρι θανάτου». Ο γέροντας κατάλαβε ότι εννοεί τον μαθητή του. Στη
συνέχεια ο ιερέας έπεσε στα πόδια του γέροντα και είπε: «Δεν θα σε
αφήσω, αν δεν με κάνεις μοναχό». Πήγαν έπειτα στο σημείο όπου ήταν
πεσμένος ο μοναχός, τον σήκωσαν και τον έφεραν στην εκκλησία του όρους.
Όταν οι αδελφοί είδαν τον ιερέα μαζί του, έμειναν κατάπληκτοι· στη
συνέχεια τον έκαναν μοναχό, και πολλοί ειδωλολάτρες έγιναν εξαιτίας του
χριστιανοί.
Έλεγε λοιπόν ο αββάς Μακάριος ότι ο λόγος ο κακός και
τους καλούς τους κάνει κακούς, ενώ ο καλός λόγος και τους κακούς τους
κάνει καλούς.
Έλεγαν για τον αββά Μακάριο ότι κατά την απουσία
του μπήκε ληστής στο κελλί του. Επιστρέφοντας αυτός στο κελλί, βρήκε τον
ληστή να φορτώνει στην καμήλα τα πράγματά του. Μπήκε λοιπόν και αυτός
στο κελλί και άρχισε να παίρνει πράγματα και να τα φορτώνει στην καμήλα
μαζί μ’ εκείνον. Όταν πια τη φόρτωσαν, άρχισε ο ληστής να χτυπά την
καμήλα για να σηκωθεί, αυτή όμως δεν σηκωνόταν. Βλέποντας ο αββάς
Μακάριος ότι η καμήλα δεν σηκώνεται, μπήκε στο κελλί, βρήκε ένα μικρό
σκαλιστήρι, το πήρε και το έβαλε και αυτό επάνω της λέγοντας: «Αδελφέ,
αυτό γυρεύει η καμήλα». Και χτυπώντας την με το πόδι ο γέροντας είπε:
«Σήκω!» Η καμήλα αμέσως σηκώθηκε, περπάτησε λίγο, για τον λόγο του
γέροντα, και κάθισε πάλι. Και δεν ξανασηκώθηκε, μέχρι που ξεφόρτωσαν όλα
τα πράγματα, και τότε έφυγε.
Ο αββάς Μακάριος διηγήθηκε: «Μια
φορά, όταν ήμουν νέος, ένιωσα ακηδία στο κελλί μου και βγήκα στην
έρημο, λέγοντας στον λογισμό μου· “Όποιον συναντήσεις, ρώτησέ τον, για
να ωφεληθείς”. Βρήκα ένα παιδί που έβοσκε βόδια και το ρώτησα· “Τι να
κάνω, παιδάκι μου, που πεινώ;” Εκείνο μου αποκρίθηκε· “Να φας”. “Έφαγα
και πάλι πεινώ”, είπα. Το παιδί μού απάντησε· “Πάλι να φας”. Εγώ
συνέχισα· “Πολλές φορές έφαγα, και πάλι πεινώ”. Τότε μου είπε· “Μήπως
είσαι γάιδαρος, αββά, και όλο θέλεις να τρως;” Ωφελήθηκα από την
απάντηση και έφυγα».
Ὁ ἅγιος Μακάριος, βαδίζοντας στὴν ἔρημο,
ξέθαψε κατὰ λάθος μὲ τὸ ραβδὶ τοῦ ἕνα κρανίο. Ἔσκυψε λοιπόν, τὸ ἔθαψε μὲ
σεβασμὸ καὶ προσευχήθηκε γιὰ τὸν ἄνθρωπο, στὸν ὁποῖο ἀνῆκε. Τότε τοῦ
ἐμφανίστηκε ἡ ψυχὴ καὶ τὸν πληροφόρησε ὅτι, ὅταν ζοῦσε, ἦταν λάτρης τῶν
δαιμόνων (ἱερέας τῆς Ἴσιδος) καὶ τώρα βρισκόταν στὴν κόλαση. «Καὶ πῶς
εἶναι ἐκεῖ;» ρώτησε ὁ ἅγιος. «Τὰ πάντα βρίσκονται μέσα στὴ φωτιὰ»
ἀπάντησε ἡ ψυχή. «Κι ἐμεῖς εἴμαστε δεμένοι πλάτη μὲ πλάτη. Ὅμως, ὅταν
ἐσὺ προσεύχεσαι γιὰ μᾶς, βλέπουμε λίγο ὁ ἕνας τὸν ἄλλο, ὅση ὥρα διαρκεῖ ἡ
προσευχή».
Ξέρουμε ἀπὸ τοὺς ἁγίους χριστιανοὺς διδασκάλους ὅτι ἡ
φωτιά, ποὺ ἀνέφερε ἡ ψυχή, εἶναι τὸ Φῶς τοῦ Θεοῦ, στὸ ὁποῖο λούζονται
τὰ πάντα στὸν ἄλλο κόσμο. Ἡ αἴσθηση ποὺ βιώνουν ἀπὸ Αὐτὸ τὸ Φῶς ἐκεῖνοι
ποὺ τὸ βλέπουν μέσα ἀπὸ τὴν παραμόρφωση τοῦ ἐγωισμοῦ εἶναι αὐτὸ ποὺ
περιγράφεται ὡς «πῦρ τῆς κολάσεως».
Ὁ ἅγιος Μακάριος ὁ Αἰγύπτιος
ἦταν τόσο καλός, ὥστε, ὅταν μιὰ νέα γυναίκα ποὺ εἶχε μείνει ἔγκυος ἀπὸ
κάποιον κρυφὸ ἐραστή, τὸν συκοφάντησε ὅτι τὸ παιδὶ ἦταν δικό του,
ἐκεῖνος τὸ δέχτηκε, ὑπέμεινε κάθε εἴδους προσβολὲς ἀπὸ τὸν πληθυσμὸ
ἐκείνου τοῦ τόπου καὶ ἄρχισε νὰ δουλεύει διπλάσια, γιὰ νὰ συντηρήσει καὶ
τὴ γυναίκα μὲ τὸ παιδί της. Καί, ὅταν ἀργότερα ἀποκαλύφθηκε ἡ
συκοφαντία, ἔφυγε κρυφὰ καὶ δὲ ζήτησε ποτὲ τὸ δίκιο του.
Όσιος Μακάριος ο Αιγύπτιος - 34 Μελετήματα
Μ' ἕνα στόμα καὶ μιὰ καρδιὰ ὅλοι οἱ Μοναχοὶ τοῦ Ἁγίου Ὄρους μαρτυροῦν
ὅτι ἕνα ἀπὸ τὰ ἐντρυφήματα ὑψηλῆς στάθμης καὶ μορφώσεως μοναχικοῦ ἤθους
εἶναι οἱ «50 ὁμιλίες τοῦ Ἀββᾶ Μακαρίου τοῦ Αἰγυπτίου» (ἐδῶ στὰ Ἀρχαῖα Ἑλληνικά).
Τὸ ἔργο αὐτὸ εἶναι γεμάτο ἀπὸ πνευματικὴ χάρη καὶ γλυκύτητα. Μέσα σ'
αὐτὸ μὲ πολλὴ χάρη ἀναπτύσσει ὁ Ἀββᾶς Μακάριος τὶς ψυχικὲς δυνάμεις, τὶς
άρετές, τὰ πάθη καὶ τοὺς ἀσκητικοὺς άγῶνες πρὸς ἀπόκτηση τῶν ἀρετῶν καὶ
καταστολὴ τῶν παθῶν.
Τί μποροῦμε νὰ ποῦμε γιὰ τὶς «ὑπὲρ μέλι καὶ κηρίον» γλυκύτατες αὐτὲς
ὁμιλίες, τὶς Θεοφόρες, Χριστοφόρες, Πνευματοφόρες τῆς ἁγιασμένης ὄντως
ψυχῆς τοῦ Θεοφόρου τούτου πατρός ἀπὸ τό Πανάγιο Πνεῦμα, ποὺ μαζὶ μὲ τὸν
Πατέρα καὶ τὸν Υἱὸ εἶχαν σκηνώσει στὸν Ὅσιο Μακάριο, κατὰ τὸν λόγο τοῦ
Κυρίου Ἰησοῦ «... πρὸς αὐτὸν ἐλευσόμεθα καὶ μονὴν παρ' αὐτῷ ποιήσωμεν».
Θὰ τολμοῦσε νὰ πεῖ κανείς ὅτι ἔφθαναν καὶ μόνες αὐτὲς οἱ ὁμιλίες τοῦ
ἀββᾶ Μακαρίου καὶ θὰ ἦσαν ἀρκετὲς νὰ στηρίξουν τὶς ψυχές, νὰ τὶς
παιδεύσουν καὶ νὰ τὶς ἀνυψώσουν μέχρι τοῦ θρόνου τοῦ Θεοῦ, έφ' ὅσον θὰ
τὶς άκολουθήσουν πιστά.
Τοὺς λόγους τούτους ὁ Συμεὼν ὁ Μεταφραστής, θαυμάζοντας τὴν κοινωφελὴ
διδασκαλία καὶ τὴν πνευματικὴ σοφία ποὺ περιέχουν τοὺς μετέφρασε καὶ
τοὺς χώρισε σέ 150 κεφάλαια, ἀφοῦ τοὺς ἐστόλισε μὲ ὡραία γλώσσα καὶ τοὺς
ἔκανε γλυκύτερους κι ἀπὸ τὴ μελοκηρήθρα.
Γι' αὐτὸ καὶ καταγοητεύουν τὶς καρδιές τῶν μελετητῶν καὶ διαβάζονται μὲ πολλὴ εὐχαρίστηση.
Παραδίδουμε λοιπὸν καὶ τὴν ἔκδοση τούτου στὰ χέρια καὶ στὴν ἐπιείκεια
τῶν ἀδελφῶν μας καὶ τοὺς παρακαλοῦμε νὰ εὔχονται ὅλοι μας νὰ ἔχουμε
καλὴ ἀπολογία ἐνώπιον τοῦ φοβεροῦ βήματος τοῦ Δεσπότου Χριστοῦ μας τοῦ
Σωτῆρος καὶ Θεοῦ μας, ᾧ πρέπει πᾶσα δόξα τιμὴ καὶ προσκύνησις εἰς τοὺς
αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου