Τη σκότωσε στο ξύλο ο άντρας της και άγιασε!

3 του Γενάρη, και ανάμεσα σε άλλους αγίους, γιορτάζει η αγία Θωμαΐς της Λέσβου. Υπέφερε πολλά χρόνια κακοποίηση από τον άντρα της, πέθανε απ' αυτήν και η Εκκλησία την τιμά ως μάρτυρα.

Η ενδοοικογενειακή βία είναι μια μεγάλη μάστιγα σε όλες τις εποχές, και στη δική μας. Ευθυνόμαστε όλοι, γιατί όλοι ξέρουμε και δε μιλάμε... Αφήνουμε έτσι να δημιουργούνται θύματα, αλλά και μελλοντικοί τραυματισμένοι θύτες, που η κοινωνία θα τους κατακρίνει, ενώ εμείς θα κοιμόμαστε ήσυχα - αλλά στον άλλο κόσμο θα είμαστε ήσυχοι ή ο Χριστός θα μας ζητήσει τις ευθύνες που μας αναλογούν; Έτσι πρέπει - να μην επωμιστεί όλο το βάρος της βίας του ένας θύτης, που κι εμείς, με τη σιωπή μας, τον κάναμε όπως είναι.

Κατά κανόνα δε μπορούμε ν' αλλάξουμε ένα νοσηρό βίαιο χαρακτήρα. Μπορούμε όμως να καταγγείλουμε, και σίγουρα μπορούμε να προσευχόμαστε.

 

Της φιλολόγου Αμαλίας Ηλιάδη

Στο Βίο της Αγίας Θωμαΐδος της Λεσβίας, που διαδραματίζεται στην Μυτιλήνη και στην Κωνσταντινούπολη του 10ου αιώνα, θίγεται ο ξυλοδαρμός των γυναικών απ' τους συζύγους τους ως κοινωνική πληγή της εποχής.
Οι γονείς της αγίας Θωμαΐδος ευτύχησαν στο γάμο τους και ο βιογράφος της αγίας τους ονομάζει «ζεύγος χρυσούν, ζεύγος τρισευδαίμον και μακάριον», ενώ η Θωμαΐδα ατύχησε στο γάμο της, ο οποίος απέβη αγκάθινο στεφάνι γι' αυτή.
Οι γονείς της, όντας ευκατάστατοι και ευσεβείς, την πάντρεψαν σε ηλικία 24 ετών με ένα νέο ονόματι Στέφανο. Η Θωμαΐδα, παρότι διακρινόταν ως ενάρετη, καλή και υποδειγματική σύζυγος και νοικοκυρά και δίχως να δίνει καμιά αφορμή, αντιμετώπιζε χείριστο τρόπο συμπεριφοράς εκ μέρους του συζύγου της. Ο ατυχής της γάμος ανάγκασε τους θλιμμένους γονείς της να αναχωρήσουν απ' τη Μυτιλήνη για τα μέρη της Κωνσταντινούπολης. Ο πατέρας της, μετά από λίγο καιρό, πέθανε και η μητέρα της έγινε μοναχή και αργότερα ηγουμένη.

Ο σύζυγος της Θωμαΐδας, απ' την φιλαργυρία και την πλεονεξία του, ειρωνευόταν και έβριζε την ευλάβεια και την φιλοστοργία της. Μάλιστα την χτυπούσε βάναυσα σ' όλο της το σώμα. Στο τέλος η αγία πεθαίνει απ' τα τραύματα που της προξένησε ο βάρβαρος σύζυγός της. Έζησε δεκατρία χρόνια μαρτυρικού συζυγικού βίου και πέθανε σε ηλικία 38 ετών. Τάφηκε στο μοναστήρι που ήταν ηγουμένη η μητέρα της.

Κοινωνικά σχόλια

Η αντίθεση του φρονήματος της αγίας με το φρόνημα του συζύγου της, αναδεικνύει την υπομονετική γυναίκα σύζυγο και τις αρετές της ευλάβειας, της φιλανθρωπίας, της ελεημοσύνης και της φιλοστοργίας. Παράλληλα συνδέει, η αντίθεση αυτή, τον άνδρα σύζυγο με την ασέβεια, την φιλαργυρία, την πλεονεξία και την σκληρότητα. Το γεγονός αυτό, απ' τη μια μεριά, ανυψώνει τη γυναικεία φύση και υπόσταση απέναντι στην ανδρική, αλλά απ' την άλλη ο βίος της Οσίας Θωμαΐδος ως υπόδειγμα για τις έγγαμες γυναίκες της εποχής της, ενισχύει μια τάση παθητικότητας και υποταγής της γυναίκας, ακόμη και στις άδικες ή παράλογες συμπεριφορές του συζύγου της. Η παραπάνω διαπίστωση επιβεβαιώνεται και από άλλες, πατερικές κυρίως πηγές, καθώς σύμφωνα μ' αυτές, η διατήρηση, η ενίσχυση και η επιβίωση του θεσμού του γάμου, ως συνεκτικού ιστού της κοινωνίας, απαιτούσε θυσίες, υπομονή και ανεκτικότητα άνευ ορίων, κυρίως εκ μέρους των γυναικών που εισέρχονταν σ' αυτόν. 

H αγία Θωμαΐς εκοιμήθη την 1η Ιανουαρίου και η μνήμη της μετετέθη στις 3 Ιανουαρίου, λόγω του εορτασμού της Περιτομής του Χριστού και του Μ. Βασιλείου την πρώτη του μηνός.

Θαύματα και αφθαρσία
 
Να προσθέσουμε ότι καταγράφονται 14 θαύματα που είχαν γίνει με τις προσευχές της αγίας ενώ ακόμη ζούσε, ενώ πλήθος είναι τα θαύματά της μετά την κοίμησή της. Το σώμα της, μετά από χρόνια, βρέθηκε άφθαρτο και μεταφέρθηκε στην Κωνσταντινούπολη, όπου φυλασσόταν μέχρι την εισβολή των σταυροφόρων το 1204. Από τότε αγνοείται η τύχη του (από βιβλίο με το βίο της).

σχολιο: πολύ ενδιαφέρουσα ο λογος περί της Αγίας. Να τονίσουμε, ότι δυστυχώς το κείμενο της φιλολόγου πάσχει λιγάκι σε ενιά σημεία. Π.χ. εδώ: "ενισχύει μια τάση παθητικότητας και υποταγής της γυναίκας, ακόμη και στις άδικες ή παράλογες συμπεριφορές του συζύγου της".

Όποιος έχει μελετήση το αριστουργηματικό βιβλίο της Βαρβάρας Μεταλληνού-Καλογεροπούλου (ομοζύγου του μακαριστού π. Μεταλληνού), γνωρίζει, ότι ενδημεί παρεισφρύσασα στους κόλπους της Εκκλησίας μία ηθικιστική και ......"φαλλοκρατική" θεολογία, η οποία μιλεί για πράγματα παρόμοια με αυτά που υπονοεί η καλή φιλόλογος.

Δηλαδή, αυτό που πρέπει να τονιστή ΜΑΖΎ με το μεγαλείο της αυτοθυσίας και της κένωσης είναι ότι πρόκειται περί ΕΚΟΥΣΊΟΥ πάθους, ακριβώς όπως του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Δηλαδή είναι ακριβώς η εσωτερική, υπαρξιακή ελευθερία του ήθους που καθιστά την Αγία κακοπαθούσα.

Βεβαίως, ΠΑΝΤΟΤΕ η υπακοή της γυναίκας στον άνδρα είναι ΕΞ ΕΛΕΥΘΕΡΊΑΣ, όπως περίπου και η σχέση πνευματικού-υποτακτικού, θα λέγαμε. Αλλά όχι μόνο τούτο. Όταν η γυναίκα είναι ανώτερη στην αρετή από τον άνδρα ή όταν είναι πιστή ενώ ο άνδρας δεν είναι, τότε, επειδή είναι ο ΑΝΔΡΑΣ που έχει πλανηθή και όχι η γυναίκα (η φύση, το φύλο δεν μετράει ουδόλως, προφανώς), πρέπει και αυτή να "προΐσταται", κατά κάποιον τρόπο, κατά τους Πατέρες.

Όλα αυτά είναι ελάχιστα γνωστά, για αυτό και τα επισημαίνω. Ο Χριστός ο ίδιος εξύψωσε την γυναίκα σε επίπεδο δικαιωμάτων ίσα με τον άνδρα. Αν, τώρα, παραιτήται κάποιος των δικαιωμάτων του, είναι αξιέπαινο, αλλά άλλο ζήτημα και πάντως δεν είναι παθητικότητα αλλά ενεργητικότητα.

Απολυτίκιο. Ήχος δ'. Ταχύ προκατάλαβε

Τας θλίψεις του βίου σου, ως προσφοράν λογικήν, Χριστώ προσενένκασα, την των θαυμάτων ισχύν, Οσία, αντείληφας. Όθεν ως συζυγίας, υποτύπωσιν θείαν, μέλπομεν Θωμαΐς σε, και πιστώς σοι βοώμεν Χαίρε της νήσου Λέσβου, σεμνόν εγκαλλώπισμα.

 

 

 

Υπάρχουν κι άλλοι άγιοι θύματα οικογενειακής κακοποίησης:

Η αγία Ματρώνα του Ανεμνιάσεβο, που την άφησαν ανάπηροι οι γονείς της! Ο αγιασμένος -και μυροβλήτης- παπά Ηλίας Διαμαντίδης, που τον βασάνιζε η μητριά του! Η σύγχρονη Ρουμάνα αγία Ντανιέλα, που τη σκότωσε ο πατέρας της, σαν την αγία Βαρβάρα και την αγία Φιλοθέη του Άρτζες... Η αγία Ντύμφα, που την καταδίωκε ο πατέρας της με ερωτικές διαθέσεις...

πηγή