ΟΛΑ ΠΡΟΣΕΥΧΟΝΤΑΙ

         

 ( Ἀχιλλέας Παράσχος 1838-1895) 

                       Ὅλα προσεύχονται, καὶ γῆ καὶ οὐρανός κι ἀστέρια

                      Καὶ τὰ πουλιά ποὺ ἔχουνε στὰ σύννεφα λημέρια,

         Καὶ ὅσα ἔχουνε ζωὴ κι ὅσα ζωὴ δὲν ἔχουν,

                       Κι ἐκεῖνα ὅπου ἕρπουνε, κι ἐκεῖνα ὅπου τρέχουν !

                   Ὅλα προσεύχονται ! τῆς γῆς τὸ ταπεινὸ χορτάρι

          Ὁ  ἥλιος ὁ περήφανος, τὸ ἀργυρὸ φεγγάρι

                Ἡ θάλασσα, οἱ ῥύακες, τὸ δάσος καὶ ἡ βρύση,

            Δὲν ἀπομένει τίποτε χωρὶς νὰ προσκυνήσει

                             Καὶ δίχως νὰ προσευχηθῇ στοῦ κόσμου τὸν Πατέρα !

                       Προσεύχεται καὶ ἡ νυχτιά, προσεύχεται κ’ ἡ 'μέρα,

                  Κι ἡ φλόγα ποὺ σηκώνεται ἀπάνω κι ἀναβαίνει,

                  Ὅταν στὰ ἔρημα βουνά, φτωχὸ βοσκὸ ζεσταίνει.

               Προσεύχεται κι ὁ οὐρανός σὰν ἔχει καλοσύνη,

                 Κι ὁ ἥλιος ὅταν σ’ ἄρρωστο ζωὴ καὶ ζέστη δίνει

                    Τοῦ πόλου τ’ ἄστρο π’ ὁδηγεῖ τοῦ ναύτη τὸ τιμόνι,

          Τὴν ὥρα ἐκείνη δέεται γιατὶ ψυχὲς γλιτώνει.

                Προσεύχεται καὶ τ’ ἄγριο θηρίο στὴ σπηλιά του

               Ὅταν γερμένο κ’ ἤσυχο χαϊδεύει τὰ μικρά του.

                Τὸ σκουληκάκι τὸ κορμὶ στὸν ἥλιο σὰ ζεσταίνει,

     Τὸ χέρι ὅταν ἐλεεῖ, ἡ γῆ ὅταν βλασταίνει,

                             Καὶ τ’ ἄνθος ποὺ τριγύρω του σκορπίζει τὴν πνοή του,

              Εἶναι ἡ μυρισμένη του πνοὴ ἡ προσευχή του !

       Ὅλα καὶ ὅλοι δέονται καὶ νύχτα καὶ ἡμέρα

                    Στὸν παντοδύναμο Θεό, στὸν σπλαχνικὸ Πατέρα.

                Προσεύχεται ὅταν κανεὶς τὸ ἔργο του πιστεύει

                Κάνει μεγάλη προσευχὴ τὸ χέρι ποὺ δουλεύει.

                     Τὸ χέρι τοῦ μικροῦ παιδιοῦ προσεύχεται καὶ κεῖνο

                   Ὅταν ανοίγει τὸ κλουβὶ στὸν σκλαβωμένο σπίνο.

           Προσεύχεσαι ὅταν ζητᾶς ψωμὶ γιὰ ξένο στόμα,

                            Καὶ ὅταν θυμᾶσαι τοὺς νεκροὺς ποὺ κείτονται στὸ χῶμα

    Εἶναι ἅγια προσευχὴ τὸ γέρο νὰ ζεσταίνεις,

                       Καὶ τοῦ ἐχθροῦ σου τὴν πληγὴ μὲ δάκρυα νὰ πλένεις.

( Ὅταν ὅλη ἡ πλάσις ἐναρμονίζετο μὲ τὸν Πλάστη του... 

Καὶ ὁ ποιητής, τὸ «ἔβλεπε» ἐκστασιασμένος....Καὶ τὰ παιδιὰ 

μὰ καὶ οἱ μεγάλοι,λαμβάναν τὸ μήνυμα ἀπὸ τὸν ποιητῆ, αὐτόν,

τὸν οὐρανοπαρμένο πρίγκιπα...Καὶ ὅταν τὸ Ὑπουργεῖον Παιδείας, 

δὲν ἐμπόδιζε αὐτὴν τὴν εὐ-αγγελία, νὰ διαδοθῇ,μέσα ἀπὸ τὰ σχολικὰ βιβλία... 

Ὅπως κάνει τώρα... Ἐδῶ καὶ 30 χρόνια...Ποὺ ἀφαιρεῖ τὸ γνήσιο καὶ παρεμβάλει

στίχους ἀνούσιους καὶ ἀνόσιους καὶ άνιαρὰ φτιαχτὰ ἀφηγήματα,πληρωμένων ἐκπαιδευτικῶν ὁμάδων...Καὶ κινδυνεύουν τὰ παιδιά νὰ χάσουν τὴν ψυχικὴ καὶ

πνευματική τους ίσορροπία, ὅσο οἱ τρελαμένοι γονεῖς δὲν λαμβάνουν τὰ μέτρα τους...) 

Ταχτσόγλου Καλλιόπη,ἠθοποιός