"2042"

«2042» Νοέμβρης 2042 και στο ξέχειλο ημερολόγιο μου δε χωράει ούτε μια αράδα, ούτε καν μια λέξη ταξιθέτρια. 

Μπροστά σ’ όσα αντικρύσαμε, εγώ κι ο πόνος ο επιχώριος μου ο Αρμαγεδώνας μοιάζει τώρα πια με εξωτική χορεύτρια. Τώρα βρισκόμαστε καταμεσής στο μονοπάτι του φωτός κι η ελευθερία είναι εδώ και καιρό η κυρά των σκέψεων μας. 

Τα τραγούδια μας δε γίνανε πόρνες κανενός και μας αρκούν μόνο τα βάσανα ετούτα των καιρών μας. Οι αθάνατοι δεν κατάφεραν ν’ απομαγεύσουν την περατότητα, η διάθεση μας άλλαξε, δε θρηνούμε πια τους επιζώντες. Το μυστικό αποκαλύφθηκε μοναχό του, τι αξιότητα! Επιβίωσε ο δυνητικός άνθρωπος απέναντι στους τυχόντες. Σταμάτησε η πλάνη και η μετάσταση των ομοιομάτων κι ο διάβολος απέτυχε να μας κάνει χειρότερους. Δεν απολογούμαστε πια για το καλό των θεριεμάτων κι η γλώσσα ξαναπερνά μέσα από το νόημα για τους νεότερους. Η ταχύτητα δε παράγει πια ηδονή κι έπαψε να ‘ναι ο χρόνος βαρετός. Αλαφρώσαμε από τους φόβους κι είδαμε τα σπουδαία κατάματα. Ευτυχώς ο άνθρωπος πια, απ’ την ιστορία, βαδίζει εκτός. Δε μας κινεί πια η αποστροφή και τα σιχάματα. Οι μνήμες δε χωρούν πια όσα ποτέ δε συνέβησαν κι είμαι σίγουρος, ότι όσα ξέχασα, ήταν άνευ σημασίας. Δεν είμαστε πια φιγούρες χωρίς σκιά κι όσα μας στέρησαν Θεραπεύσαν πλήρως τη λοιμώδη αποφυγή της ουσίας. Η ρητορική του μίσους ξέμεινε από αρχές κι αφηγήσεις κι ο σκοπός δεν αγιάζει πια τον ορισμό μας. Πάψαμε να ‘μαστε καταθληπτικά ενήμεροι χωρίς αισθήσεις κι η νοσταλγία έχει πάψει να συσσωρεύεται εντός μας. 

Τώρα φανταζόμαστε ξανά το μέλλον των στοχασμών μας κι ευτυχώς γεννιούνται ακόμα του αύριο ταξιδιώτες. 

Η νύχτα ήταν πιο σκοτεινή πριν να χαράξει μπρος μας. 

 Γλυτώσαμε από την ομοιομορφία της απόγνωσης και τους δεσπότες. 

Τραβήξαμε επιτέλους τις κουρτίνες για να μπει το φως κι αχρηστεύτηκε η απτική πορνογραφία των εικόνων.

 Έκανε ως εδώ το χρέος του ο Ιερώνυμος Μπος, τώρα μπορούμε και ζούμε χωρίς προτάγματα δαιμόνων. 

Ο κόσμος έπαψε να οχυρώνεται στην πραγματικότητα. 

 Στο οπλοστάσιο των συμβάντων, ξέμειναν κάτι σουβενίρ. 

Οι τέχνες είναι ξανά σε ρήξη με τη ρηχότητα κι ο θάνατος πρόλαβε τον Άμλετ πριν να γίνει βασιλιάς Ληρ. Έχω χρόνο τώρα, θα κάτσω να με διαβάσω, για να με μάθω. Έλπίζω ότι έπαψα να ‘μαι δύσχρηστος εντός ορμητηρίου. Τώρα θρηνώ όταν γράφω κι όταν είμαι, γλεντώ και πλάθω. Δεν είμαι πια συννένοχος ενός μοιραίου σεναρίου. Ο γέρο Πλάτωνας , θ’ ανακουφίζεται που τώρα η σκέψη μας μετέχει στις αλήθειες που εμπιστευόμαστε. Ανώφελη είναι κάθε δύναμη που επιδιώκει τη στρέψη μας. 

Τώρα ζούμε κι είμαστε κι όχι απλά περνιόμαστε. 

Δε με τυρρανούν πια τα ζοφερά σμήνη των λογισμών μου, είμαι ένας αλίβας που αποζητεί να ζήσει στο φως. 

Ο θάνατος δεν είναι πια μέρος των ισχυρισμών μου κι ούτε με σκιάζει κάποιος τελειομανής θεός. Ήθελα απλά, τώρα που η ενέργεια μου ρέει φυσιολογικά, να θυμήσω ότι στη φύση, κατοχή δεν υφίσταται. Όλα συμβαίνουν αρμονικά κι αποβαίνουν διδακτικά. 

 Γι αυτό άδικα, άχρονα κι άσκοπα όσα κυρήττατε. Ο κόσμος βρήκε την ουσία κι αφηγείται τη σπάνη του κι ο άνθρωπος έπαψε να ‘χει την απόριψη άμυνα του. 

Ο κυνηγός χρόνος, λουφάζει στο ορμάνι του παρέα με τους προφήτες που περιγράψαν τα δεινά του. Είναι 14 Νοεμβρίου 2042 και στο ημερολόγιο μου δε χωράει πια ούτε μια αράδα, ούτε καν μια λέξη ταξιθέτρια. Μπροστά σ’ όσα αντικρύσαμε, εγώ κι ο πόνος ο επιχωριος μου, ο Αρμαγεδώνας μοιάζει τώρα πια με εξωτική χορεύτρια.