Ο Νεόφυτος Μόρφου είναι ένα ενοχλητικό αγκάθι που ελέγχει, είναι η τύπτουσα φωνή της κοιμισμένης ή αμβλυμένης συνείδησης

 

 

Γράφει ο Νεκτάριος Δαπέργολας
Διδάκτορορ Ιστορίας

Έχοντας διαβάσει και τη νέα λαμπρή ανακοίνωση του μητροπολίτη Μόρφου, που συνεχίζει ακόμη πιο συγκινητικά την έως τώρα ορθόδοξη και λεβέντικη στάση του απέναντι στη λεγόμενη πανδημία και τους καθεστωτικούς μεγαλεμπόρους της, έπεσε μετά το μάτι μου και σε σχόλιο διαδικτυακού φίλου που αναρωτιόταν γιατί κανένας άλλος μητροπολίτης σε Ελλάδα και Κύπρο δεν τον ακολουθεί. Και το ίδιο είμαι σίγουρος ότι αναρωτιούνται πολλοί ακόμη. Δεν είναι όμως δύσκολη η απάντηση. Όχι μόνο δείχνει απίθανο το να βρεθούν κάποιοι να τον ακολουθήσουν, αλλά είναι προφανές ότι οι πλείστοι τουλάχιστον εξ αυτών είναι και εκνευρισμένοι μαζί του. Πιθανότατα και έξαλλοι. Πιθανότατα τον αντιπαθούν, ίσως κάποιοι και να τον…μισούν θανάσιμα. Γιατί; Γιατί πολύ απλά ο επίσκοπος Νεόφυτος - και ας μου επιτραπεί η λαϊκή έκφραση - τούς «χαλάει την πιάτσα». Είμαι σίγουρος ότι πολλοί θα εύχονταν να μην υπήρχε ποτέ, αλλά και τώρα που υπάρχει, ότι εύχονται να εξαφανιστεί από το προσκήνιο, να φύγει από τη μέση, να παταχθεί, να εξαναγκαστεί σε σιωπή. Ο Νεόφυτος Μόρφου είναι ένα ενοχλητικό αγκάθι που τους ελέγχει, είναι η τύπτουσα φωνή της δικής τους κοιμισμένης ή αμβλυμένης συνείδησης. Η φωνή που τους ελέγχει, έμμεσα αλλά τόσο σκληρά και επίμονα, για όσα οι ίδιοι έκαναν ή μάλλον δεν έκαναν εδώ και τόσους μήνες. Για όσα αμέλησαν, για όσα αδράνησαν, για όσα πρόδωσαν. 

Και αυτό δεν ισχύει μόνο για τους πλέον πωρωμένους (εκεί δεν το συζητούμε καν), που στο κάτω-κάτω δεν ξέρουμε και ποια ακριβώς συνείδηση - έστω και αμβλυμένη - τους έχει απομείνει, ώστε να ελεγχθεί κιόλας. Όχι, δεν το λέω ούτε για τους Ιερώνυμους, ούτε και για τα άλλα πρωτοπαλίκαρα των κλειδωμένων εκκλησιών, τους γνωστούς πλέον εμμανείς ψευτοθεολογούντες της μάσκας και διαπρύσιους συνοδοιπόρους του καθεστώτος. Δεν το λέω ούτε για τους άθεους ή για τους μασόνους ιεράρχες (γιατί μην αμφιβάλλετε ότι υπάρχουν και αρκετοί τέτοιοι). Το λέω πιο πολύ για εκείνους που ακροβατούν ακόμη ανάμεσα στην αίσθηση του χρέους και τον φόβο της καθεστωτικής δίωξης. Το λέω και για εκείνους που απέμειναν να ψελλίζουν κάποια λόγια αντίδρασης αλλά στα ψιθυριστά, ενώ οι συνθήκες - συνθήκες πασιφανούς διωγμού και βεβήλωσης - απαιτούν άλλη στάση πλέον, πιο παλικαρίσια και ξεκάθαρη. Το λέω φυσικά και για τους άλλους, τους θεωρούμενους ως παραδοσιακούς, αυτούς που δεν είχαν ποτέ συνδέσει το όνομά τους με οικουμενιστικά λύματα και μεταπατερικές πλάνες (αλλά το αντίθετο), τώρα όμως μάς έχουν γυρίσει την πλάτη κι αυτοί και πλέουν μαζί με το ρεύμα του αιώνος τούτου.

Για όλους αυτούς το λέω. Και επειδή ξέρω ότι υπάρχουν κάποιοι - λίγοι έστω - ανάμεσά τους που έχουν ακόμη συνείδηση, ας ευχηθούμε (και βασικά ας προσευχηθούμε) ο έλεγχος αυτής της συνείδησης από το παράδειγμα του μητροπολίτη Μόρφου να λειτουργήσει, με τη χάρη του Θεού, ως καμπανάκι αφύπνισης. Να μην τους φέρει εγωϊστικό εκνευρισμό (επειδή δηλαδή κάποιος τολμά και κάνει αυτό που δεν τολμούν οι ίδιοι, ενώ θα έπρεπε). Αλλά να τους φέρει ανάνηψη και αγωνιστικό φρόνημα, ώστε αυτό το παράδειγμα να το ακολουθήσουν και εκείνοι.

Πολύ δύσκολα πράγματα βέβαια αυτά, ουδείς αντιλέγει. Γιατί ακριβώς η οδός που έχει επιλέξει ο Μόρφου Νεόφυτος είναι στενή και τεθλιμμένη και ανηφορική. Ποιος τους είπε όμως, όταν ανέλαβαν έναντι του Θεού την ιερή αποστολή και τη δέσμευση να οδηγήσουν ως ποιμένες το λογικό ποίμνιό Του μέσα από τις θύελλες και τις στενωπούς του κόσμου τούτου, ότι θα ήταν εύκολο; Έχουν καθήκον και ευθύνη απέναντι στον λαό. Ελπίζουμε κάποιοι να το θυμηθούν έστω και τώρα…