Δεν πήγα ποτέ μου στην Πόλη, δεν προσκύνησα ποτέ μου στην Αγια-Σοφιά, δεν περπάτησα ποτέ στους δρόμους της Βασιλεύουσας της υπερχιλιόχρονης Ρωμανίας. Όχι πως δεν είχα φυσικά τις ευκαιρίες. Όμως ήταν συνειδητή μου απόφαση αυτό το επώδυνα πικρό ποτήρι της σκλαβωμένης μου πρωτεύουσας να μην το πιω. Ήταν ένας κανόνας που επέβαλα παιδιόθεν στον εαυτό μου. «Θα σε δω λεύτερη, ειδάλλως καλύτερα να μη σε δω ποτέ» της είχα πει κάποτε, νοερά, πριν από πάρα πολλά χρόνια. Και το κράτησα. Και τώρα πλέον φτάνουμε στο τέλος. Δεν είναι πια μακριά η ώρα που, αν μας αξιώσει Θεός να επιζήσουμε απ’ όσα έρχονται, θα τη δούμε και λεύτερη. Λυτρωμένη κι από τη δαιμονική μάστιγα της Ασίας, αλλά κι από τα παρασιτικά μιάσματα του άθλιου ψευτορωμαίικου. Άνω σχώμεν τας καρδίας.
Γρηγορείτε…
Νεκτάριος Δαπέργολας
3 σχόλια:
ίδιες ακριβώςς σκέψεις
Εκτός από τους μιναρέδες,
καί όλα τα άλλα
επίσης, περιφερειακά
προσκτίσματα
είναι ...τουρκικής
εμπνεύσεως και δείγματα της..."απαράμιλλης"
(έως... παραμιλητού...)
αισθητικής τους...
που αλλοιώνει τον
αρχικό σχεδιασμό.
Η αγάπη κάνει παιχνίδια ! Θύματα της αγάπης !
Δημοσίευση σχολίου