«Δεν ελπίζω τίποτα.
Δεν φοβάμαι τίποτα.
Είμαι ελεύθερος.»
Αναρωτιέμαι σε ποιες στοιβάξεις της λήθης έχει καταβυθιστεί σήμερα η, διάσημη εχθές, τούτη έκφραση του Ν. Καζαντζάκη – η οποία αναπαραγόταν κατά κόρον, όχι βέβαια μόνο ως ατομική δήλωση: Συνόψιζε το “ανθρωπολογικό πρότυπο” σύσσωμων των Νέων Καιρών μας.
Τώρα, που ο άνθρωπος ο οποίος διαπλάστηκε από τούτην ακριβώς την παιδεία βρίσκεται, πραγματικά, “ενώπιος ενωπίω” με τα ζητούμενά της…
Στην παρούσα λέω συνθήκη, όταν έχει σε πάνδημη κλίμακα βεβαιωθεί ότι μόνο ένα πρόσωπο το οποίο στ’ αλήθεια ελπίζει (με ελπίδα εννοώ αναστάσεως) μόνο λοιπόν εκείνο είναι σε θέση και να μη φοβάται!
Απομένει μήπως προσδοκία να εννοήσουμε κάποτε ότι έχουμε διαπλαστεί από μία φιλοσόφηση της ζωής η οποία ουδέποτε κατανοούσε ό,τι έλεγε;
Γιῶργος Καστρινάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου