Οι καλύτεροι Χαιρετισμοί

 Σπυρίδων Ζορμπαλάς

Παρασκευή 27 Μαρτίου 2020. Δ’ Χαιρετισμοί.

Πλησιάζω περπατώντας τον ναό του Αγ. Νικολάου στην Πάτρα. Στην τσέπη η ταυτότητα και η βεβαίωση για σωματική δραστηριότητα.

Έχει προηγηθεί (στις 25) η εισβολή γνωστού δημοσιογράφου στον ναό και η κατόπιν ενόχληση του Μητροπολίτη και της Αστυνομίας από τον ίδιο δημοσιογράφο, για μέτρα κατά του ιερέα του ναού*.

Φθάνω έξω από το ναό. Βλέπω παραταγμένους τουλάχιστον 5-6 αστυνομικούς. Πλησιάζω.

- Που πάτε κύριε; Δώστε μου την βεβαίωσή σας.

   Tη δίνω.

- Που μένετε;

- Σ……..

- Είσαστε λίγο μακριά από το σπίτι σας. Θα πρέπει να επιστρέψετε.

- Και πόσο επιτρέπεται να πηγαίνουμε;

- 1 με 1,5 χιλιόμετρο.

- Και είναι μακρύτερα από το σπίτι μου έως εδώ;

Ο αστυνομικός σκέπτεται και μάλλον δυσκολεύεται να απαντήσει. Λογικό γιατί στην πραγματικότητα η απόσταση είναι λίγο λιγότερο από 1 χιλιόμετρο.

- Καλά, περάστε.

- Μπορώ να ανάψω ένα κεράκι στο ναό;

- Μπορείτε.

Περνάω έτσι τον έλεγχο. Κάποιοι δεν τα κατάφεραν και χρεώθηκαν με πρόστιμο. Η γριούλα που δεν είχε φτιάξει βεβαίωση. Ο νέος που είχε μεν βεβαίωση αλλά είχε έρθει από προάστιο των Πατρών και δεν μπορούσε να δικαιολογήσει σωματική άθληση τόσο μακριά από το σπίτι του.

Είχε προηγηθεί νωρίτερα, η απόπειρα της αστυνομίας να κλείσει εντελώς ο ναός, όμως η σθεναρή στάση του π. Αναστασίου την απέτρεψε. Το γιατί επιχειρήθηκε κάτι τέτοιο, τη στιγμή που δεν υπάρχει κρατική ή εκκλησιαστική απόφαση κλεισίματος των ναών, παραμένει άγνωστο.

Μπαίνω στο ναό. Ο φωτισμός χαμηλός. Στο βάθος του ναού 2-3 μέτρα μπροστά από το ιερό στέκεται η εικόνα την Παναγίας. 2 λαμπάδες καίνε αριστερά και δεξιά της.

Ασπάζομαι (φιλώντας) τις άγιες εικόνες. Ίσως και με περισσότερη ζέση από ότι συνήθως. Πλησιάζω και ασπάζομαι και την Παναγία. Ο π. Αναστάσιος στέκεται 2-3 μέτρα  μακριά της προσευχόμενος σιωπηλά. Το βλέμμα του πέφτει επάνω μου και μία έκπληξη ζωγραφίζεται στο πρόσωπό του. Λίγα νέα παιδιά (αγόρια και κορίτσια) στέκονται προσευχόμενα, διασπαρμένα  μέσα στο ναό. Άτυποι εύζωνες, φρουροί του Μητέρας του Παντός. Από τα ηχεία του ναού ακούγεται η ψαλμωδία της ακολουθίας των Χαιρετισμών που τελείται σε κάποιον άλλο ναό εκείνη τη στιγμή και μεταδίδεται από το ραδιόφωνο της Εκκλησίας των Πατρών. Είναι γνώριμη η φωνή αυτή. Είναι του  επισκόπου μας. Τραγικοί άνθρωποι σε τραγικές στιγμές. Στιγμές που και σίδερα λυγίζουν. Στιγμές που θέλεις να μείνεις σιωπηλός, ανέκφραστος και όμως είναι τόσο  δύσκολο. Στιγμές που σε πολιορκεί η κατάνυξη. Και είναι τόσο απερίγραπτη. Μυστηριώδης. Εξωπραγματική. Το μυαλό ταξιδεύει ασυναίσθητα στα γεγονότα των τελευταίων ημερών. Στην μεγάλη προδοσία της θυσίας του Χριστού. Στην ακύρωση της εντολής Του για την απρόσκοπτη τέλεση του Μυστηρίου Του.

Αχ, αρχιερείς μου, τι θα απολογηθείτε που αντί να υπακούσετε τον Χριστό υπακούσατε τους κοσμικούς άρχοντας;

Αχ, ιερείς μου, τι θα απολογηθείτε που και εσείς προτιμήσατε αντί για τον Χριστό να υπακούσετε στους επισκόπους σας;

Και εσύ Λαέ του Θεού, τι θα απολογηθείς που άδειασες τους ναούς και κλείστηκες στο σπίτι σου χωρίς να υποστηρίξεις την Αλήθεια, ακόμα και από τότε που δεν είχε απαγορευθεί η Θεία Λατρεία;

Η ακολουθία φτάνει κάποτε στο τέλος της.

Ήταν πράγματι οι καλύτεροι Χαιρετισμοί.

Μέχρι τους επόμενους…

 (*) του π. Αναστασίου Γκοτσόπουλου