Τι είδους άνθρωποι θα έχουμε γίνει, μετά το τέλος της καραντίνας;

Όταν η απειλή του covid – 19 παρέλθει, μήπως θα έχουμε γίνει ελεύθεροι αλλά εκπαιδευμένοι; Ή ακόμα χειρότερα: εκπαιδευμένοι στο να συμπεριφερόμαστε σαν ελεύθεροι..;
Παρακολουθώντας εδώ και αρκετές ημέρες το εύρος των συνεπειών της εξάπλωσης της πανδημίας στην Ελλάδα αλλά και σε όλον τον κόσμο, άρχισε να γίνεται προφανές πως, η διάρκεια της καραντίνας θα κρατήσει αρκετά περισσότερο από όσο μπορεί να υπολογίζαμε στις αρχές αυτής της κρίσης.
Και στην Ελλάδα, είναι πλέον σίγουρο πως η μερική απαγόρευση κυκλοφορίας  θα επεκταθεί πολύ πιο πέρα από τις 6 Απριλίου, οπότε και το σλόγκαν των ημερών: «μένουμε σπίτι», θα μας συντροφεύσει για αρκετό καιρό ακόμη.
Κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει για πόσο καιρό ακριβώς, θα διαρκέσει αυτή η καραντίνα, όμως είναι πολύ πιθανό πως πρόκειται για ένα σεβαστό χρονικό διάστημα, ικανό να προκαλέσει σημαντικές αλλαγές στον ψυχισμό και τον τρόπο σκέψης, των «εγκλωβισμένων» Ελλήνων πολιτών.
Όμως, όσο βρισκόμαστε στην αρχή αυτής της προσπάθειας και υποτίθεται πως διαθέτουμε ακόμη ισχυρά ψυχικά αποθέματα, θα είναι χρήσιμο να αναρωτηθούμε:
Τι είδους άνθρωποι θα έχουμε γίνει, όταν κυκλοφορήσουμε ξανά ελεύθεροι, χωρίς αυτούς τους περιορισμούς;
Άραγε η πλύση εγκεφάλου που θα έχουμε υποστεί και η τρομοκρατία που θα εκπέμπεται από τις τηλεοράσεις τόσες εβδομάδες, θα μας μετατρέψει σε φοβισμένους, παθητικούς ανθρώπους που θα είναι έτοιμοι να αποδεχτούν χωρίς κανέναν σκεπτικισμό, κάθε νέο μέτρο που θα μας σερβίρουν οι κυβερνώντες;
Μέσα σε αυτό το κλίμα φόβου, ποια θα είναι η αντίδραση μας, σε ένα ενδεχόμενο απόφασης για υποχρεωτικό εμβολιασμό, με βαριές ποινικές κυρώσεις και πρόστιμα για όποιον δεν συμμορφωθεί; Ποια εχέγγυα πρέπει να απαιτήσουμε από το κράτος, έτσι ώστε να δεχτούμε αδιαμαρτύρητα ένα τέτοιο μέτρο;
Πόσο καιρό θα μας πάρει να ξαναγκαλιάσουμε και να φιλήσουμε τα αγαπημένα μας πρόσωπα, χωρίς επιφυλακτικότητα και δεύτερες σκέψεις; Μήπως κινδυνεύουμε να μετατραπούμε σε μια κοινωνία του «ενάμισου» μέτρου απόστασης; Μήπως αυτή η ενδεχόμενη κοινωνική αποξένωση, σταθεί εμπόδιο εις βάρος της αλληλεγγύης που θα πρέπει να έχουμε ως κοινωνία, για τις δύσκολες μέρες που έρχονται;
Οι ώρες και οι μέρες που θα έχουμε περάσει μέσα στο σπίτι, θα μας έχουν βοηθήσει έτσι ώστε να επανεκτιμήσουμε τις σχέσεις μας με τα προσφιλή μας πρόσωπα; Θα έχουμε εκτιμήσει περισσότερο τις ξεχασμένες αξίες της ανθρώπινης επαφής και επικοινωνίας; Θα αγαπήσουμε περισσότερο τις μικρές όμορφες καθημερινές στιγμές που εώς τώρα τις θεωρούσαμε ως δεδομένες και ξεγλιστρούσαν μέσα από χέρια μας;
Όσο εμείς βρισκόμαστε κλεισμένοι στα σπίτια μας, το περιβάλλον φαίνεται να παίρνει μια τεράστια ανάσα ανακούφισης από τη φοβερή επιβάρυνση που του προκαλούσαμε. Άραγε, θα είμαστε περισσότερο ευαισθητοποιημένοι και σε αυτόν τον τομέα από εδώ και πέρα ή θα συνεχίσουμε απρόσκοπτα το καταστροφικό μας έργο;
Θα συνεχίσουμε να θεωρούμε ως δεδομένα και αυτονόητα, τα ατομικά δικαιώματα μας και τις ατομικές ελευθερίες μας ή θα αρχίσουμε να πιστεύουμε πως κάποιοι μας «κάνουν χάρη», όποτε μας παραχωρούν από ένα «ψίχουλο» ελευθερίας;
Το σύνδρομο της Στοκχόλμης, είναι ένα περίεργο ψυχολογικό φαινόμενο κατά το οποίο όμηροι εκφράζουν συμπάθεια, συμπόνια και έχουν θετικά συναισθήματα προς τους απαγωγείς τους.
Στη δική μας περίπτωση, οι «όμηροι» είναι οι πολίτες. Και οι «απαγωγείς», περισσότερο και από τον ίδιο τον ιό, είναι το παγκόσμιο (πολλές φορές υποκινούμενο) κλίμα φόβου και οι ύπουλες βλέψεις των μεγαλοσυμφερόντων της  νέας τάξης πραγμάτων.
Μήπως πολλοί από εμάς, κινδυνεύουν να εμφανίσουν ένα τέτοιου τύπου σύνδρομο της Στοκχόλμης;
Μήπως θα αρχίσουν να μας γίνονται απαραίτητα τα… sms και οι υπεύθυνες δηλώσεις, για να δίνουμε αναφορά του που πάμε και τι κάνουμε;
Ποια θα είναι η στάση μας προς μια ενδεχόμενη κατάργηση των μετρητών και επιβολής καθολικής χρήσης του «ηλεκτρονικού» χρήματος; Πόσο περισσότερο θα έχουμε συνηθίσει, να αγοράζουμε τα πάντα με πλαστικό χρήμα, δηλαδή ψηφιακές μονάδες, πλήρως ελεγχόμενες από τις παγκόσμιες υπερτράπεζες;
Θα έχουμε προς την κυβέρνηση τις κατάλληλες απαιτήσεις, για να ανταποκριθεί επαρκώς στις κοινωνικές δυσκολίες που έρχονται ή θα είμαστε μονίμως φοβισμένοι και απασχολημένοι με την αναμονή ενός υποτιθέμενου δεύτερου ή τρίτου «κύματος» πανδημίας;
Θα απαιτήσουμε στροφή της κυβέρνησης προς την σημαντική ενίσχυση της εγχώριας παραγωγής, τώρα που φαίνεται πως είναι πιο αναγκαία από ποτέ;
Θα απαιτήσουμε μια γενναία αναβάθμιση των δημόσιων δομών υγείας και περαιτέρω ενίσχυση του ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού;
Θα απαιτήσουμε να δοθεί απόλυτη προτεραιότητα στις λειτουργίες του κράτους πρόνοιας, για να αντιμετωπιστεί με αποτελεσματικότητα η κρίση της φτώχειας και της ανεργίας;
Θα ζητήσουμε από όλες τις κυβερνήσεις των τελευταίων δέκα ετών, να αναλάβουν τις τεράστιες ευθύνες που τους αναλογούν; Θα τιμωρηθεί κανείς;
Θα αναγνωρίσουμε επιτέλους την πραγματική μορφή αυτού του αδηφάγου «τέρατος» που έχει καταντήσει να είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση; Θα παραδεχτούμε πως αν οι αξιωματούχοι της, δεν αποφασίσουν να προσφέρουν σημαντική βοήθεια στα κράτη μέλη, τότε δεν υπάρχει κανένας λόγος να υφίσταται αυτό το μόρφωμα;
Ή θα επιμείνουμε και πάλι στο «μένουμε Ευρώπη», με κάθε κόστος;
Και τέλος εμείς οι Χριστιανοί, κλήρος και λαός :
Θα επανεκτιμήσουμε τις αξίες και τις ευλογίες της πίστης μας; Θα συνειδητοποιήσουμε καλύτερα τι εστί Σώμα και Αίμα Χριστού και πόσο σημαντικά είναι για τη συνοχή μας; Θα ανακαλύψουμε εκ νέου τη δύναμη της προσευχής; Θα δούμε με φρέσκια ματιά, το Θείο δώρο του εκκλησιασμού; Θα δεχτούμε ποτέ ξανά να κλείσουν οι εκκλησιές; Θα παράσχουμε στους εαυτούς μας, το κατάλληλο «εμβόλιο» για τον «ιό» του φόβου, της παθητικότητας και της απραξίας;
Θα σταματήσουμε να είμαστε χριστιανοί – δημοσιοσχετίστες;
Θα απαιτήσουμε καλύτερη μεταχείριση από αυτήν την κυβέρνηση και όλες τις επόμενες;
Ή θα μείνουμε απαθείς σε μια νέα κατάσταση πραγμάτων, όπου ο εκκλησιασμός θεωρείται και επίσημα πλέον ως «άσκοπη μετακίνηση»;
πηγή