Η ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ

Όλοι όσοι ερωτευτήκαμε γνωρίζομε ότι η πιο όμορφη στιγμή σ' αυτή την σχέση είναι η στιγμή της συνάντησης των ερωτευμένων.  

Χτυπάει η καρδιά με αγωνία για το αν θα έρθει αυτός/ή που αγαπάμε, αν θα αργήσει ή μήπως έπαθε τίποτα και αργεί και όλα αυτά τα ωραία συναισθήματα. Και όταν έρχεται και γίνεται η συνάντηση η καρδιά πλημυρίζει με χιλιάδες αρώματα γαλήνης και εύχεσαι μέσα σου η στιγμή αυτή να κρατήσει αιώνες.

 Μια τέτοια ερωτική συνάντηση είναι και η συμμετοχή στο μυστήριο της θείας Ευχαριστίας. Αυτός που κινεί αυτή την συνάντηση είναι ο Χριστός. Όταν ο ιερέας ετοιμάσει το Σώμα και το Αίμα του Χριστού μέσα στο Ποτήριο, τότε βγαίνει από την ωραία Πύλη και καλεί όλους σ' αυτήν την ερωτική συνάντηση. Ο Χριστός δεν μένει ακίνητος μέσα στο Άγιο Βήμα, αλλά πρώτος αυτός εξέρχεται προς εμάς, και αγωνιά αν η ερωμένη Του, εμείς δηλαδή, θα πάμε για να μας συναντήσει. Γιατί ο Χριστός είναι ο μανικός εραστής κάθε ανθρώπου και επιθυμεί διακαώς να ενωθεί μαζί του. Ποιά καρδιά μπορεί να μην φλέγεται από έρωτα για Αυτόν τον εραστή; ¨΄Εθελξας πόθω με Χριστέ..." με τράβηξες με πόθω ερωτικό κοντά σου Χριστέ, ομολογεί ο άγιος Συμεών, νοιώθοντας τη καρδιά του να πάλεται από έρωτα για τον Χριστό. Και έτσι ανίκανη η καρδιά μου να αρνηθεί τέτοιον έρωτα, τρέχει και όχι μόνο συναντάται μαζί Του, αλλά και τον βάζει μέσα της, ενώνεται ερωτικά μαζί Του και τότε αναφωνεί: ¨και έσονται οι δύο εις σάρκα μίαν¨ (Γεν.2,24).
 Θεός και άνθρω πος γίνονται ενα, μία σάρκα. Και νοιώθω τον Χριστό να πλημυρίζει ¨την ψυχή και το σώμα, τον νουν και την καρδίαν, τους νεφρούς και τα σπλάχνα και όλον να με ανακαινίζει¨ (ευχή μεταλήψεως Ι. Χρυσοστόμου). 

Ο Χριστός ενώνεται με τα πάντα μέσα μου και έξω μου, ¨ίνα πάτες εν ώσι, καθώς σύ, πάτερ, εν εμοί καγώ εν σοί, ίνα και αυτοί εν ημίν έν ώσιν¨ (Ιω.17,21), και τότε ενώνονται αγαπητικά μέσα μου ο Θεός, οι άνθρωποι, τα ζώα , τα φυτά ο κόσμος όλος. Και γίνομαι ένα με τα πάντα και τότε νοιώθω ότι θάνατος δεν υπάρχει, γιατί η αγάπη (ο σταυρός) έχει νικήσει τον θάνατο. Χωρίς αυτή την συνάντηση και ένωση Θεού και ανθρώπου, εραστή και ερωμένης, η πίστη τότε από ερωτικό γεγονός γίνεται ιδεολογία, ιδεοληψία και θρησκοληψία. Όπως ένας γάμος συμβατικός χωρίς έρωτα, αγάπη και ζωή.