Μια βόλτα στην όμορφη Θεσσαλονίκη και θυμόμαστε το Νίκο Παπάζογλου το τραγουδοποιό και σύνθετη που έφυγε σαν σήμερα το 2011. Όπως έλεγε σε κάποιες συνεντεύξεις του για την Θεσσαλονίκη:
"Ξέρεις, όταν ήμουν μικρός, πήγαινα σε ένα
κομμάτι του τείχους. Το πρώτο μου πάλκο, ήταν εκείνη η άκρη του
χαλασμένου τείχους. Πήγαινα με τους φίλους μου και καθόμουν στην άκρη…
Το λέγαμε η άκρη του κόσμου. Καθόμουν, λοιπόν, εκεί στην «Άκρη του
κόσμου», από κάτω φωτισμένη η Θεσσαλονίκη, και της τραγουδούσα!" Εδώ πήρε και τη δύναμή του όπως λέει: "Μια φορά, που παιδιά σκαρφαλώναμε το νταμάρι της Ευαγγελίστριας για να βγούμε στο Σέϊχ-Σου, κόλλησα στη μέση, δεν υπήρχε ούτε μπρος ούτε πίσω. Άρχισε να μου φαίνεται λυτρωτικό το να αφήσω τα χέρια για να τελειώνει το μαρτύριο, αλλά υπερίσχυσαν άλλα μέσα μου και είπα «θα σε φάω, δε θα με φας» και τελείωσα την αναρρίχηση. Ήμουν 11 χρονών, νομίζω πως πήρα μισό μέτρο ύψος σε πέντε λεπτά από υπερηφάνεια.."
Για το τραγούδι έλεγε "Πιστεύω ότι το σημαντικότερο σε ένα τραγούδι είναι η ερμηνεία. Γιατί, με την ερμηνεία ή ακτινοβολεί κάτι ή δεν ακτινοβολεί. Δηλαδή, όλοι οι Έλληνες τραγουδάνε, και στις παρέες ακούς εξαιρετικές φωνές, αλλά υπάρχει κάτι, που κάνει το τραγούδισμα μερικών ανθρώπων να ακτινοβολεί...
Για την συνάντησή του με την μουσική έχει πει πολλά: "Οι δικές μου οι καταβολές, είναι από συγκροτήματα γυμνασιακά. Για πάρα πολλά χρόνια, ήμουν μέλος σε ηλεκτρικές μπάντες, έπαιζα σε νεανικά κλαμπ εδώ πέρα, της Κρήνης και της Αρετσούς και της Θεσσαλονίκης γενικά, λάτρευα τον Ντύλαν και πρέπει να είχα φέρει τα πρώτα του τραγούδια εδώ, από μια δυσάρεστη συγκυρία. Πέθανε ο πρώτος μου ξάδελφος και η αδελφή του η οποία ζούσε στην Αμερική, αναγκάστηκε να έρθει άρον-άρον και να φέρει κα την οικοσκευή της μέσα στην οποία υπήρχαν δίσκοι. Στο σπίτι τους όμως δεν ακούγανε μουσική και της λέω: “Δεν μου τους δίνει εμένα να τους ακούω;” Μιλάμε τώρα για το 1963.
Ε μέσα εκεί λοιπόν υπήρχαν οι δύο πρώτοι δίσκοι του Ντύλαν, μαζί με κάτι άλλες ηχογραφήσεις που ήτανε από πανεπιστήμια. Ε τρελάθηκα. Άρχισα να τα μαθαίνω και ξεκινήσαμε με ένα φίλο μου να παίζουμε μαζί. Και πού τα παίζαμε αυτά; Στο πάρκο. Και ερχότανε κόσμος να ακούσει και ερχότανε η ασφάλεια, γιατί δεν ξέρανε τι είναι αυτά που παίζουμε, τα χρόνια ήτανε ζόρικα και μας μαζεύανε. Τρέχαμε να γλιτώσουμε. Τραγουδούσαμε. Δεν ρίχναμε χειροβομβίδες.
Αλλά ξέρεις πως ήτανε εκείνα τα χρόνια τότε. Τέλος πάντων. Τώρα ο λυγμός και το τραγουδιστικό μου ιδίωμα, προέρχεται μόνον από το στενό μου οικογενειακό κύκλο, γιατί δεν είχα πρότυπα τραγουδίσματος, παρά τη μάνα μου, τον πατέρα μου, το νονό μου και στις οικογενειακές συνάξεις, ονομαστικές γιορτές κλπ. τους άκουγα να τραγουδούν, έβλεπα τι μαγικό συνέβαινε σε όσους τους άκουγαν και νομίζω πως υποσυνείδητα βάλθηκα να το διαιωνίσω κι’ εγώ αυτό και άρχισα να τραγουδάω με ότι φωνή διέθετα και με ότι εφόδια πήρα από αυτόν τον πολύ στενό οικογενειακό κύκλο.."
Μα έχει να μας πει και για την σιωπή: "Ανεκτίμητο αγαθό. Περίοδοι ησυχίας, σου δίνουν τη δυνατότητα να ακούσεις τους λεπτούς, αδύνατους, ανεπαίσθητους ήχους, που είναι πολύ σημαντικοί και καθοριστικοί, όπως, ας πούμε, το σύρσιμο των δακτύλων επάνω στη χορδή της κιθάρας, καθώς τα δάχτυλα αλλάζουν θέση, που είναι εξ ίσου σημαντικός ήχος με του φθόγγου που θα ηχήσει μετά, ή σου δίνουν τη δυνατότητα να ακούσεις τις σκέψεις σου, να μιλήσεις με τον εαυτό σου.."
Άνθρωποι που πήγαιναν στο στούντιο του, στο Αγροτικόν λένε ότι είχαν διαβάσει ένα σημείωμα που είχε γράψει και είχε κολλήσει πάνω στην οθόνη του υπολογιστή του. Έλεγε: «Να έχεις τα μάτια της ψυχής σου ανοιχτά, να επιμένεις να αγαπάς τη ζωή και να φροντίζεις να μη την μολύνεις με το πέρασμα σου»..
Ραγίζει απόψε η καρδιά
Με το μπαγλαμαδάκι
Πολλά κομμάτια έγινε
Σπασμένο ποτηράκι
Θυμήθηκα που πίναμε
Στο ίδιο το τραπέζι
Τώρα ποιός ξέρει που γυρνά
Ποιός ξέρει τι γυρεύει
Κανείς εδώ δεν τραγουδά
Κανένας δεν χορεύει
Ακούνε μόνο την πενιά
Κι ο νους τους ταξιδεύει
Τυχαία δήθεν αν την δεις
Φέρ' την στο ταβερνάκι
Κρυμμένος θα' μαι στη γωνιά
Για να την δω λιγάκι
Κανείς εδώ δεν τραγουδά
Κανένας δεν χορεύει
Ακούνε μόνο την πενιά
Κι ο νους τους ταξιδεύει
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου