Μην τον ρωτάς τον ουρανό

Λάρα Φαμπιάν Γαλλιδα  τραγουδίστρια  που έρχεται αυτό το Σαββατοκύριακο στην Αθήνα. Με πάνω από 32 εκατομμύρια πωλήσεις δίσκων, εκατοντάδες επιτυχημένες συναυλίες ανά τον κόσμο και μια απίστευτης έκτασης φωνή η Φαμπιάν γεννήθηκε στο Βέλγιο από Φλαμανδό πατέρα και Σισιλιάνα μητέρα, ενώ μιλά και τραγουδά σε 7 γλώσσες!! 

  Μας μιλάει, για τι άλλο, τον πολιτισμό, την τέχνη, το τραγούδι..
"Έχω την τύχη να ταξιδεύω διαρκώς και να συναντώ πολύ διαφορετικούς ανθρώπους. Διαφορετικούς όχι μόνο ως προς την καταγωγή, αλλά ανθρώπους που ακολουθούν πολύ ξεχωριστούς δρόμους στη ζωή τους. Αυτές οι ανταμώσεις μπορούν να γίνουν πηγές έμπνευσης και να σε οδηγήσουν στο να αποκτήσεις μια νέα ματιά στα πράγματα, αλλιώτικη από αυτή που είχες πριν. Για τον ίδιο λόγο αγαπώ πολύ το να μοιράζομαι τη μουσική μου με άλλους καλλιτέχνες και γι' αυτό μου αρέσουν τα ντουέτα.
Έχω Ιταλικές ρίζες μιας και η μητέρα μου είναι Σικελή και έχω περάσει μέρος της παιδικής μου ηλικίας κάτω από τη σκιά του βουνού της Αίτνας, στην Κατάνια. Η ιστορία και η κουλτούρα της Σικελίας είναι συγγενής με της Ελλάδας. Πάντα θεωρούσα τους Έλληνες κάτι σαν τα μακρινά μου ξαδέρφια. Η μουσική είναι ένα ουσιώδες κομμάτι της ταυτότητάς μου και ο δικός μου τρόπος για να επικοινωνώ με τους ανθρώπους. Είχα την ευκαιρία να ακούσω ένα μεγάλος εύρος της Ελληνικής μουσικής και αγάπησα όχι μόνο το ρεμπέτικο ή το λαϊκό, αλλά έχω ακούσει και αγαπήσει μέχρι και Βυζαντική μουσική. Η ποικιλία της ελληνικής μουσικής, η αφθονία της στην καθημερινή ζωή και οι αμοιβαίες επιρροές με την Ανατολή και δύση δημιουργούν αυτό το μοναδικό μουσικό κόσμο, που είναι απλά εκπληκτικός. Και αυτό είναι μια τρομερή πηγή έμπνευσης για έναν καλλιτέχνη σαν κι εμένα.
Μεγάλωσα μαγεμένη από τη φωνή της Μαρίας Κάλλας και μετά η Νάνα Μούσχουρη έγινε το είδωλό μου. Η πρώτη συναυλία που με πήγαν οι γονείς μου όταν ήμουν μικρή, ως δώρο γενεθλιών, ήταν της Νάνας Μούσχουρη.
Όταν ακούω τη λέξη Ελλάδα το πρώτο πράγμα που σκέφτομαι είναι ο πολιτισμός. Πέραν της φυσικής ομορφιάς της χώρας, η εικόνα που έχω για την Ελλάδα κυριαρχείται από την κουλτούρα και τον πολιτισμό που τη χαρακτηρίζουν. Και με αυτό δεν αναφέρομαι σε κάποια στερεοτυπική απεικόνιση με κίονες δωρικού ρυθμού και αρχαία θέατρα. Μιλάω για τη λογοτεχνία του Καζαντζάκη και του Ελύτη, τη μουσική του Θεοδωράκη και του Χατζιδάκι, το σινεμά του Κώστα Γαβρά και του Θόδωρου Αγγελόπουλου. Μιλάω για ένα περήφανο έθνος, πλούσιο με την πραγματική έννοια του όρου...
Έχω μάθει στη ζωή μου να ταξιδεύω σε όλο τον κόσμο και να συναντώ διαφορετικούς ανθρώπους. Ξεπερνώντας τις πολιτισμικές διαφορές, τα στοιχεία που μας ενώνουν είναι πολλά περισσότερα από αυτά που μας χωρίζουν. Αυτό γίνεται εμφανές, όταν, για παράδειγμα, παρουσιάζω ένα τραγούδι σε μια γλώσσα που είναι ξένη στο κοινό και παρά το γλωσσικό εμπόδιο καταφέρνουμε να συνδεθούμε συναισθηματικά. Είναι τα συναισθήματά μας, η επιθυμία μας για εσωτερική ηρεμία, αγάπη και ευτυχία που μας οδηγεί στην ένωση. Η μουσική, λοιπόν, είναι ένας τρόπος να εκφραστούν αυτές οι επιθυμίες και οι ιστορίες πίσω από τις πληγές που άνοιξαν στον καθένα μας, στην προσπάθεια εύρεσης της ειρήνης, της ηρεμίας και της χαράς μέσα μας. Αρκεί μόνο μια μελωδία, ένα τραγούδι και μπορείς να πραγματοποιήσεις αυτή την εσωτερική σύνδεση. Μιλάω εφτά γλώσσες και έχω ακούσει δεκάδες άλλες. Από όλες τις γλώσσες που γνωρίζω η πιο σπουδαία είναι η μουσική.
Δεν γνωρίζω αν ένα τραγούδι μπορεί να αλλάξει τον κόσμο, όμως εμείς, στις καθημερινές αποφάσεις που παίρνουμε, με κάθε βήμα και με κάθε μας λέξη δίνουμε μορφή στον κόσμο και αλλάζουμε την κοινωνία. Οι λύσεις δεν είναι ουρανοκατέβατες και εξωγενείς, θα τις βρούμε αν ψάξουμε μέσα μας. Και πραγματικά πιστεύω ότι μόλις το συνειδητοποιήσουμε αυτό όλα θα γίνουν καλύτερα.
Έχω πολλά ελαττώματα. Είναι τόσο πολλά, που δεν ξέρω από πού να αρχίσω! Αλλά αυτά τα ελαττώματα είναι που μας καθορίζουν. Αν ήμασταν μια αψεγάδιαστη εκδοχή του εαυτού μας, θα ήταν όλα τόσο βαρετά. Ας αγκαλιάσουμε λοιπόν τα κουσούρια μας και ας αγαπάμε ο ένας τον άλλον όχι παρά τις ατέλειές μας, αλλά ακριβώς λόγω αυτών.
Το καινούργιο μου άλμπουμ που έδωσε και τον τίτλο στην περιοδεία είναι το καμουφλάζ.. Μιλάει για την ανάγκη μας να κρυφτούμε για να προστατεύσουμε τον εαυτό μας. Μιλά για το φόβο που έχουμε μήπως και μας συμπεριφερθούν ως διαφορετικό άνθρωπο. Για την ανάγκη μας πολλές φορές να φορέσουμε «μάσκες» στους διάφορους ρόλους που υποδυόμαστε στην καθημερινή μας ζωή, προσωπική ή επαγγελματική. Θεωρώ πως με την εμπειρία, με το πέρασμα του χρόνου και με ορισμένα τραύματα γινόμαστε πιο σοφοί και καταλαβαίνουμε πως το να φοράμε μια μάσκα δεν μας προστατεύει πάντα. Αντιθέτως, μπορεί και να μας πληγώσει περισσότερο. Η επιθυμία μας να κρυφτούμε, να προσαρμοστούμε με κάθε τίμημα, μπορεί να δημιουργηθεί ως αποτέλεσμα των απειλών που δεχόμαστε, όμως τη στιγμή που χάνουμε τον εαυτό μας μέσα σε αυτό το καμουφλάζ παύουμε να υπάρχουμε ως προσωπικότητες. Πρόκειται για ένα περίπλοκο θέμα για το οποίο δεν υπάρχουν συνταγές που να ταιριάζουν σε όλους και σε κάθε περίπτωση. Πιστεύω πως αν έχουμε το κουράγιο να πετάξουμε τις «μάσκες», τότε θα μπορέσουμε να είμαστε ο πραγματικός μας εαυτός. Και πιθανότατα να μην είναι και τόσο δύσκολο τελικά..."


*Τέτοιες μέρες, Μάιο του 2008, ακριβώς πριν 10 χρόνια, η υπέροχη Λάρα Φαμπιάν βρέθηκε για πρώτη φορά στην Ελλάδα ως προσκεκλημένη του Μάριου Φραγκούλη και έδωσε δύο συναυλίες μαζί του. Μία από τις ωραιότερες στιγμές εκείνης της βραδιάς ήταν αναμφίβολα όταν η Λάρα τραγούδησε μαζί με το Μάριο το ''All alone am I / Μην τον ρωτάς τον ουρανό''..

Λόγο στο λόγο και ξεχαστήκαμε
μας πήρε ο πόνος και νυχτωθήκαμε
σβήσε το δάκρυ με το μαντίλι σου
να πιω τον ήλιο μέσα απ’ τα χείλη σου
Μην τον ρωτάς τον ουρανό
το σύννεφο και το φεγγάρι
το βλέμμα σου το σκοτεινό
κάτι απ’ τη νύχτα έχει πάρει
Ό,τι μας βρήκε κι ό,τι μας λύπησε
σαν το μαχαίρι κρυφά μας χτύπησε
σβήσε το δάκρυ με το μαντίλι σου
να πιω τον ήλιο μέσα απ’ τα χείλη σου
Μην τον ρωτάς τον ουρανό
το σύννεφο και το φεγγάρι
το βλέμμα σου το σκοτεινό
κάτι απ’ τη νύχτα έχει πάρει