Πέμπτη 3 Αυγούστου 2017

Η ρομαντζάδα του σεληνόφωτος*


Να είναι καλά οι αρχαίοι που λάξευαν τα μάρμαρα  για να τα σκεπάζουμε  με ωραίες πολυκατοικίες
Ωραία θα είναι, αγάπη μου, να πάμε στη Βραυρώνα, στο Θησείον, στο Ιερό της Μητρός Αυτόχθονος στη Λευκόπετρα, στον Αρχαιολογικό Χώρο της Ρωμαϊκής Αγοράς στη Θεσσαλονίκη, σε όλα τα μουσεία και τους αρχαιολογικούς χώρους που θα ανοίξουν για το κοινό, άνευ εισιτηρίου, να περπατήσουμε κι εμείς αλά μπρατσέτα, να χαζέψουμε τα μάρμαρα και να γλαρώσουμε με τη θέα του ολόγιομου φεγγαριού - «το φεγγάρι πάνωθέ μου, ασημένιο τάλιρο».

Αυτή θα είναι και για φέτος η επαφή μας με τον αρχαίο κόσμο. Θα πάμε επειδή μας το λένε τα κανάλια να το κάνουμε. Αυτός είναι, άλλωστε, ο μπούσουλάς μας για να αντεπεξέλθουμε στη βία του βίου: τα κανάλια. Κάνουμε ό,τι προτείνουν να κάνουμε αυτοί που βρίζουμε αλλά τους παρακολουθούμε.
Θα πάμε, θα χαχανίσουμε ολίγον, θα ρομαντζάρουμε περισσότερον, θα καμαρώσουμε για το αρχαίον κάλλος δίχως να ξέρουμε γιατί στην ευχή καμαρώνουμε και τι ακριβώς βλέπουμε μπροστά μας κι έπειτα θα πάμε μπαρότσαρκα για να πούμε στους άλλους (μέσω των αναρίθμητων σέλφι που θα ποστάρουμε) πόσο ωραία περάσαμε. Μόνο να μην έρθει μαζί μας αυτός ο βαρεμένος που διαβάζει τους αρχαίους και μας πρήξει τα συκώτια με τις ατέλειωτες περιγραφές του. Εμείς το συναίσθημα ψάχνουμε, δεν είμαστε αρχαιολόγοι.

*Απαραίτητη διευκρίνιση: το σεληνόφως δεν είναι λάμψη του σέλινου. Η σύνθετη λέξη «σεληνόφως» σχηματίζεται από τη «σελήνη» (η οποία με τη σειρά της προέρχεται από το «σέλας») και το «φως». Γράφεται με «η» και το κηπευτικό φυτό που το λέμε «σέλινο» γράφεται με «ι». Το σέλινο δεν λάμπει, δεν αστράφτει, δεν φέγγει τη νύχτα - εκτός και εάν προέρχεται από το Τσερνόμπιλ ή τη Φουκουσίμα και είναι τίγκα στη ραδιενέργεια.

Ο υπογράφων το παρόν κατά τη διάρκεια διαδρομής σε μέσο μαζικής μεταφοράς έγινε, θέλοντας και μη, αυτήκοος μάρτυς περιστατικού βαναύσου επιθέσεως στην ετυμολογία της λέξεως «σεληνόφως» με αφορμή την πανσέληνη ρομαντσάδα σε αρχαιολογικούς χώρους που ευλογεί και ενθαρρύνει το πάντοτε ασόβαρο και συχνά αστείο κράτος μας.

Παναγιώτης Λιάκος

Δεν υπάρχουν σχόλια: