Αὐτός ζοῦσε ἀμελέστατα χωρίς τό παραμικρό ἐνδιαφέρον γιά τήν ψυχή του. Κάποτε λοιπόν συνέβη νά ἀσθενήση βαρύτατα καί νά φθάση στό σημεῖο, ὥστε ἐπί μία ὥρα ἀκριβῶς νά φαίνεται ὅτι ἀπέθανε.
Συνῆλθε ὅμως πάλι, ὅποτέ μας ἱκετεύει ὅλους νά φύγωμε ἀμέσως. Καί ἀφοῦ ἔκτισε τήν πόρτα τοῦ κελιοῦ του, ἔμεινε κλεισμένος μέσα δώδεκα χρόνια, χωρίς νά ὁμιλήση καθόλου μέ κανένα. Ὅλο αὐτό τό διάστημα δέν γευόταν τίποτε ἄλλο, ἐκτός ἀπό ψωμί καί νερό. Καθόταν μόνο ἐκστατικός ἐμπρός σέ ἐκεῖνα πού εἶδε στήν ἔκστασί του.
Τόσο πολύ σκεπτικός, ὥστε ποτέ πλέον δέν ἄλλαξε ἡ ἔκφρασίς του. Καί πάντοτε σάν ἀφηρημένος, χύνοντας ἀθόρυβα καί συνεχῶς θερμά δάκρυα.
Μόνο ὅταν πλησίασε ἡ ὥρα τοῦ θανάτου του, ἀποφράξαμε τήν πόρτα καί εἰσήλθαμε μέσα. Καί ἀφοῦ πολύ τόν παρακαλέσαμε, τοῦτο μόνο εἶπε: «Συγχωρῆστε με, ἀδελφοί. Αὐτός πού ἐγνώρισε τί σημαίνει μνήμη θανάτου, δέν θά μπορέση ποτέ πλέον νά ἁμαρτήση».
Ἐμεῖς ἐθαυμάζαμε βλέποντας τόν ἄλλοτε ἀμελέστατο νά ἔχη μεταμορφωθῆ τόσο ἀπότομα μέ τήν μακαριστή αὐτή ἀλλαγή καί μεταμόρφωσι.
Καί ἀφοῦ τόν ἐθάψαμε μέ εὐλάβεια στό κοιμητήριο πού εὑρίσκεται κοντά στό κάστρο, ὕστερα ἀπό μερικές ἡμέρες ἀναζητήσαμε τό ἅγιό του λείψανο, ἀλλά δέν τόν εὐρήκαμε.
Μέ τό θαυμαστό αὐτό σημεῖο ὁ Κύριος ἐπληροφόρησε πόσο εὐάρεστα δέχθηκε τήν ἐπιμελημένη καί ἀξιέπαινη μετάνοιά του, ὅλους ἐκείνους πού θά ἀπεφάσιζαν νά διορθωθοῦν, ὕστερα καί ἀπό πολλή ἀκόμη ἀμέλεια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου