Κατὰ τὸν 17ον αἰῶνα οἱ ἀριστοκράτες φεουδάρχες τῆς Εὐρώπης ἐπτώχευσαν, κυρίως ἀπὸ τὴν ἐπιταχυνομένη ἀνάπτυξη τοῦ λεγομένου ἐμπορευματικοῦ καπιταλισμοῦ. Εὑρέθησαν καταχρεωμένοι στοὺς ἀστοὺς νεο-καπιταλιστὲς τῆς ἐποχῆς, ᾠνομάσθηκαν δὲ «ἐκπεσόντες ἀριστοκράτες (ἰδὲ Κ. Βεργόπουλο). Τότε ἔγινε τὸ ἑξῆς παράδοξον: Οἱ ἐκπεσόντες ἀριστοκράτες κατηγοροῦσαν τὸν ἀναδυόμενο καπιταλισμὸ ὡς ἀπάνθρωπο καὶ ζητοῦσαν σεισάχθεια. Ἤσαν οἱ πρώιμοι σοσιαλιστὲς τῆς Εὐρώπης….. Γιὰ φαντάσου… Οἱ πρῴην ἀφέντες, μὲ δικαιώματα ζωῆς καὶ θανάτου καὶ τὴν πρώτη νύκτα τοῦ γάμου τῶν δουλοπαροίκων, νὰ μετατραποῦν σὲ ἀδικημένους σοσιαλιστές!
Κι ἐρχόμαστε στὴν σημερινὴ Ἑλλάδα. Τὶς τελευταῖες δεκαετίες ἀνεπτύχθη στὴν Ἑλλάδα μία μεγάλη μεσαία τάξις, ἀποτελουμένη ἀπὸ δικηγόρους, ἰατρούς, τεχνῆτες, ἐμπόρους κ.ἅ. οἱ ὁποῖοι μὲ φοροδιαφυγή, λαμογιὰ καὶ ἁρπακτὴ κατῴρθωσαν νὰ κερδίζουν ἀφάναστα ποσὰ χιλιάδων εὐρῶ μηνιαίως. Ἐδανείσθησαν ἐπίσης ὑπέρογκα ποσὰ γιὰ νὰ κτίσουν, ὄχι σπίτια, ἀλλὰ παλάτια μὲ χρυσᾶ χερούλια, νὰ ὁδηγοῦν ὑπερπολυτελῆ αὐτοκόνητα καὶ κότερα, νὰ ταξειδεύουν στὸν κόσμο καὶ νὰ φτιάσουν μίαν καβαλημένη συνείδηση, ποὺ ἔφυγε στοὺς οὐρανούς. Μὲ τὸ κτύπημα τῆς κρίσεως, γιὰ τὴν ὁποίαν καὶ οἱ ἴδιοι ἦσαν συνυπεύθυνοι, μετετράπησαν σὲ ἐκπεσόντες ἀριστοκράτες καὶ εὑρέθησαν νὰ σοσιαλίζουν καὶ νὰ ζητοῦν σεισάχθια.
Ἔτσι ἀγκιστρώθησαν στὸν ΣΥΡΙΖΑ, ποὺ τοὺς ὑπεσχέθη διαγραφὴ χρεῶν. Κρυβόμενοι δὲ πίσω ἀπὸ ὄντως ἀνημπόρους καὶ ὄντως πένητες κατηγοροῦν τὸν καπιταλισμὸ ὡς ἀπάνθρωπο, ὅπως οἱ ἐκπεσόντες ἀριστοκράτες τῆς φεουδαρχίας.
Τρύφων
