Είναι ένα θέμα που έθιξε ο Viennezos τρία ποστ πιο πίσω («πού πάμε;») παραθέτοντας και ένα άρθρο του Γερμανού διπλωμάτη, συγγραφέα και μεταφραστή από τα Ελληνικά Ulf-Dieter Klemm (έχει μεταφράσει Μυριβήλη – «Ζωή εν Τάφω») για την δυσκολία να εκδόσεις ελληνικό βιβλίο στην Γερμανία. Γράφτηκε με την ευκαιρία που – επιτέλους – κυκλοφόρησαν στα Γερμανικά οι «Ακυβέρνητες Πολιτείες» του Στρατή Τσίρκα, 51 χρόνια μετά την Ελληνική έκδοση, 45 μετά τη Γαλλική και 42 μετά την Αγγλική.
Η δυσκολία του να βρεις εκδότη εκτός
Ελλάδος οφείλεται στην δυσκολία να βρει αυτός αναγνώστες για ξένους και
άγνωστους συγγραφείς. Δεν αφορά μόνο την Γερμανία, αλλά τις περισσότερες
χώρες. Μάλιστα μερικές ξένες αγορές είναι τελείως κλειστές. Στην Αγγλία
και τις ΗΠΑ μόνο ένα 3% των λογοτεχνικών βιβλίων που κυκλοφορούν είναι
μεταφράσεις.
Ουσιαστικά, μετά τον Καζαντζάκη, δεν
υπήρξε κανένας Έλληνας παγκόσμιος συγγραφέας. Η σημερινή ελληνική
λογοτεχνία απουσιάζει ολοσχερώς από την ξένη σκηνή. Μεμονωμένες
παρουσίες όπως τα αστυνομικά του Πέτρου Μάρκαρη σε μερικές αγορές, ή η
δική μου παρουσία σε άλλες, είναι εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον
κανόνα.
Τα Νόμπελ της ποίησης δεν έσπασαν τον
κλοιό της αδιαφορίας. Κάπου κυκλοφορεί λίγος Σεφέρης (ο Ελύτης είναι
δυσμετάφραστος), ελάχιστη Δημουλά. Για την υφήλιο, ο τελευταίος
σημαντικός Έλληνας ποιητής μετά τους αρχαίους, είναι ο Κωνσταντίνος
Καβάφης. Υπάρχει παντού, σε όλα τα μεγάλα βιβλιοπωλεία, όλων των χωρών.
Αλλά έχουν ήδη περάσει 83 χρόνια από τον θάνατό του…
Για τη συνέχεια doncat
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου