ὁρίζοντες πού ἒσμιγαν, πελάγη καί Οὐράνια
κι ὃλα αὐτά τά ὂμορφα, ὃλα φαινόταν λάθος,
ἀφοῦ ἐσύ βρισκόσουνα, σέ ξένης γῆς λιμάνια
καί στόλιζαν τό βλέμμα μου, σταγόνες μπλέ δακρύων,
γεμάτα ἀπό θάλασσες καί κλάμα πικροδάφνης
κι ἐγώ γινόμουν ἒναστρος, γιά χάρη σου Ὠρίων,
τά μάτια μας νά σμίγουνε, τίς νύχτες σάν μέ ψάχνεις.
Ι.Μ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου