Παράξενα τὰ βράδυα
τοῦ «Προφήτη Ηλία»
φώτα καὶ σκοτάδια.
Σὲ πρῶτο πλάνο ὁ Σταυρὸς
περίεργο τὸ Νόημα
βαθὺς ὁ στοχασμός.
Ὁ Ἄνθρωπος σταυρώνεται
μὰ ὁ νοῦς δὲν ἀντιλαμβάνεται
τὴν νίκη ἐπὶ τοῦ θανάτου ∙ ἀπομονώνεται.
Τί πάει νὰ πεῖ «θανάτω θάνατον…» ;
κι' ὁ λογισμὸς σταματᾶ ἐκεῖ,
κοιτάει ἔξω,
φεύγει ἀπ’ τὸ παράθυρο
ἑνα διαφορετικό, ἀπ’ τῆς καντήλας, φῶς
ροδαλό, ἡ μάλλον … φέρνει πρὸς τὸ ρὸζ
δὲν εἶναι τῆς αὐγῆς τῆς γλυκοχαραυγῆς.
Εἶναι διαφορετικό. Φῶς ∙
σκοτεινό.
Κι' ὁ Ἄνθρωπος κρεμάμενος, συνεχίζει
ἐπιμένει, ἐδῶ καὶ τόσους αἰῶνες νὰ σταυρώνεται.
τί πάει νὰ πεῖ «θανάτω θάνατον…»
κι' ὁ νοῦς ἀπομονώνεται.
Πῶς νὰ πιστέψεις τὸν Κρεμασμένο γιὰ Ἀθάνατο
(Κι' αὐτὸ τὸ ρὸζ σὲ δεύτερο πλάνο
δὲν βοηθάει τὴν σκηνικὴ παρουσία!)
κι' ὅμως οἱ τρεῖς σκηνὲς τοῦ ἔργου
στὴν τελευταία πράξη τοῦ θεατρικοῦ
ἀντιπαραβάλλονται,
Ἡ μοναξιά τοῦ νοῦ
τοῦ ράθυμου τοῦ στοχασμοῦ
τουτέστιν τοῦ ἐγωισμοῦ
Ἡ μοναξιὰ τοῦ ρὸζ
τῆς σχέσης ποὺ δὲν ἔχει φῶς
κι' ἡ καρδιὰ ποὺ δὲν μετέχει στὶς διαδικασίες τῆς σαρκός.
Ἡ μοναξιὰ τοῦ Ἀνθρώπου
ἐγκατελειμμένος ἀκόμα καὶ ἀπὸ τὸν Πατέρα
Ἡ Ἀγάπη Κρεμασμένη
στὸ ραντεβού της ἀκόμη περιμένει.
Μπλεχτήκαμε σὲ ἐπιστημονικὲς συναντήσεις
ἢ καὶ σὲ ραντεβοὺ τοῦ πεζοδρομίου
Ἐν ὀλίγοις κρεμάσαμε τὸν Ἄνθρωπο
στὸ ἀπ’ αἰώνων ραντεβού μας
ἀλλὰ αὐτὸς ἐκεῖ, συνεχίζει νὰ περιμένει
Ἐνῶ ἐμεῖς κοιτάμε τὶς βιτρίνες
στὰ πεζοδρόμια, καθὼς πηγαίνουμε
στὸ ἐπιστημονικό μας ραντεβού.
Κι' ὅλα αὐτὰ ἀναζητώντας νὰ βγοῦμε
ἀπὸ τὴ μοναξιά μας.
Προτιμήσαμε συναντήσεις μοναξιᾶς
ἀπὸ Κοινωνίες Ἀγάπης
ἡ ὀποία ἐπιμένει νὰ μᾶς περιμένει, κρεμασμένη.
Ἡ μοναξιὰ δηλαδὴ ὁ θάνατος,
ἡ ἀγάπη δηλαδὴ ἡ Ζωή. =>
Δηλαδὴ ἡ Ἀγάπη εἶτε κρεμασμένη, εἶτε σταυρωμένη, εἶτε θανατωμένη
παραμένει Ζωή._
Υ.Γ.₁ Πλήρως «μαθηματικὴ καὶ ἐπιστημονική» ἡ τελευταία ἐξίσωση
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου