Ο εκατόνταρχος του αποκρίθηκε: «Κύριε, δεν είμαι άξιος να σε δεχτώ στο σπίτι μου∙ πες όμως μόνο ένα λόγο, και θα γιατρευτεί ο δούλος μου.

 

ΣΠΙΤΙΑ ΑΔΕΙΑΝΑ_Κυριακή του εκατόνταρχου και  η μνήμη του Αγίου  Σισώη του Μεγάλου

Σπίτι (σκεύος) ερημικό αποκάλεσε ο Κύριος τον Σισώη την στιγμή του θανάτου του γεμίζοντας το άδειο σώμα του με τόσο φως που γέμισε με φόβο τους παρευρισκόμενους και το δωμάτιο με άρρητη ευωδία.
Σπίτι αδειανό ανάξιο να υποδεχτεί τον Κύριο ήταν και του εκατόνταρχου προκαλώντας έτσι την ευεργετική ίαση του δούλου του.
Όταν η αδυναμία μας για ζωή γεμάτη γίνεται πρόσκληση της δύναμης του Κυρίου τότε γίνεται ελπίδα μεγάλη ότι το σπίτι μας όσο φτωχό κι αν είναι μπορεί να γεμίσει μ’αυτήν την άρρητη ευωδία από την παρουσία του Χριστού.
Όταν η αδυναμία δεν γίνεται πρόσκληση τότε γίνεται λύπη αδιέξοδη.

Μελέτης Μελετόπουλος_Θα ΤΙΝΑΧΘΟΥΝ ΟΛΑ στον ΑΕΡΑ, μόλις οι Τούρκοι μάθουν τα ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ!

Ψυχογράφημα ενός σημειώματος

Η συγκίνηση του κενού: Μια ανάγνωση του Αγιορειτικού σημειώματος του Κυριάκου Μητσοτάκη στο  Βατοπέδι

 

Ο τρόπος με τον οποίο γράφει ο Κυριάκος Μητσοτάκης στο βιβλίο επισκεπτών της Ι.Μ.Μ. Βατοπεδίου του Αγίου Όρους δεν είναι απλώς ενδεικτικός ενός ύφους. Είναι ενδεικτικός ενός κόσμου. Ενός κόσμου όπου η συγκίνηση έχει αποσυνδεθεί από το τραύμα, η επίσκεψη από την αναχώρηση, η γραφή από τη μαρτυρία. Ενός κόσμου όπου το υποκείμενο δεν υποφέρει – φωτογραφίζεται. Δεν προσεύχεται – μνημονεύει. Δεν καταθέτει τον εαυτό του – αρχειοθετεί τον ρόλο του.

 

Ο Μητσοτάκης γράφει:

«Με μεγάλη συγκίνηση επιστρέφω σε ένα μοναστήρι ιστορικό […] Προστρέχω ως ταπεινός προσκυνητής».

Η λέξη «συγκίνηση» εδώ δεν παραπέμπει στο βίωμα αλλά στην κατασκευή. Δεν είναι έκφραση παλμού, είναι ρητορική χειρονομία. Η συγκίνηση δεν διαπερνά το σώμα — απλώς το ντύνει. Το βλέμμα του Χάν θα μας υπενθύμιζε πως η εποχή μας δεν είναι εποχή της ειλικρίνειας, αλλά της διαφάνειας — μια συγκίνηση που δεν συγκλονίζει, αλλά παρουσιάζεται. Ο Μητσοτάκης, ακόμη και όταν προσεύχεται, το κάνει για να φανεί. Είναι ο διαχειριστής ενός brand ευσέβειας, όχι ο εαυτός που τσακίζεται μπροστά στο ακατάληπτο.

Η φράση «το είχα επισκεφθεί πρώτη φορά πριν από 30 χρόνια με τον πατέρα μου» λειτουργεί ως μεταφορά ενός γενεαλογικού βάρους που δεν γίνεται ποτέ πνευματική κληρονομιά. Εδώ δεν υπάρχει Ισαάκ και Αβραάμ, μόνο πολιτική δυναστεία και τουριστική αναπαράσταση. Ο πατέρας δεν είναι πνευματικός οδηγός, αλλά φωτογραφικό ίχνος ενός παρελθόντος που προορίζεται να διατηρείται, όχι να σώζει.

Και έπειτα: «Προστρέχω ως ταπεινός προσκυνητής».

Η λέξη «ταπεινός» αποκτά εδώ μια σχεδόν σαρκαστική υφή, καθώς εγγράφεται με την ίδια γραφή που έχει ήδη καταγράψει την ιδιότητα του πρωθυπουργού. Η ταπεινότητα του προσκυνητή δεν μπορεί να συνυπάρχει με την υπενθύμιση της εξουσίας – εκτός κι αν πρόκειται για το perverse παίγνιο του σύγχρονου ανθρώπου εξουσίας, που εμφανίζεται πάντα διπλός: μια φορά ως persona και μια ως ειλικρινής persona.

Η προσευχή, ωστόσο, όπως την γνωρίζουν οι Πατέρες, δεν είναι δημόσιο γεγονός. Ο Μέγας Βασίλειος λέει: «Σιωπῶ μᾶλλον προσευχόμενος· ἡ γλῶσσα ἀτενίζει, ὁ νοῦς ἀναπνέει.» Ο νοῦς εδώ δεν αναπνέει. Καταγράφει. Ο Μητσοτάκης δεν σιωπά – ομιλεί εντός ενός προκαθορισμένου λόγου ευλάβειας, ενός template ταπεινότητας. Όμως η Χάρις δεν χαρίζεται σ’ αυτούς που γνωρίζουν τη γλώσσα της, αλλά σ’ αυτούς που σπάζουν κάτω απ’ αυτήν. Στην Ορθοδοξία, η λέξη γίνεται σάρκα μόνον όταν προηγηθεί η κατάλυση του εγώ. Εδώ, το εγώ είναι ακέραιο. Ανίκητο. Αλεξίσφαιρο.

Αυτό είναι το κεντρικό πρόβλημα του σημειώματος: δεν φέρει ρωγμή. Και άνευ ρωγμής, δεν μπορεί να υπάρξει Χριστός. Γιατί ο Χριστός εισέρχεται όχι από την πόρτα, αλλά από την πληγή. Ο Αναστάσιος Σιναΐτης έγραφε πως «ο Θεός ζητεί ἕνα πράγμα: συντριβήν καρδίας». Στο σημείωμα αυτό δεν υπάρχει συντριβή, ούτε αναφορά σε οποιαδήποτε θεολογική εμπειρία. Δεν υπάρχει καν η Λειτουργία. Το «ζωντανή στο ρόλο της» δεν αναφέρεται στο Μυστήριο – αναφέρεται στη θεσμική διατήρηση της Μονής. Είναι το αίτημα του τεχνοκράτη: διατηρήστε την ταυτότητα του χώρου, ώστε να εξακολουθήσει να λειτουργεί ως κειμήλιο. Όχι ως κοινόβιο, όχι ως εκκλησία, όχι ως πνευματικό άσυλο. Ως μνημείο.

Ο John Behr σημειώνει πως «η μνήμη του Χριστού δεν είναι ανάμνηση, αλλά συμμετοχή στο γεγονός της Ανάστασης». Ο Μητσοτάκης δεν μετέχει, θυμάται. Θυμάται εαυτόν. Θυμάται τον νεκρό του πατέρα. Θυμάται την επίσκεψη. Θυμάται τον ρόλο. Είναι η νεωτερική τραγωδία: ο άνθρωπος που θυμάται όλα εκτός απ’ το τι σημαίνει να είσαι σώμα Εκκλησίας.

Και σε αυτή τη θεατρική σκηνή ενός επιμελούς σημειώματος, η υπογραφή λειτουργεί ως η τελική πράξη απομάκρυνσης από το Ιερό. Δεν είναι ο σταυρός του υποτακτικού. Είναι το μονογράφημα του ηγέτη που κατοχυρώνει την παρουσία του στον τόπο χωρίς να αποθέτει τίποτα από το βάρος της ύπαρξής του.

 

Αυτό το κείμενο, τελικά, δεν είναι θεολογικό. 

Είναι απομίμηση θεολογίας. Δεν είναι ψυχαναλυτική εξομολόγηση – είναι επιτέλεση ρόλου. 

Δεν είναι τραύμα – είναι διαχείριση μνήμης.

Και το Άγιον Όρος δεν είναι τόπος για να θυμάσαι τον εαυτό σου. Είναι τόπος να τον ξεχάσεις.

Αλλά ίσως αυτό είναι που δεν μπορεί να κάνει ο Πρωθυπουργός της Ελλάδας: να ξεχάσει τον εαυτό του. Διότι τότε – θα χρειαζόταν να σωθεί...

Μ.Λ. 

ΓΕΝΙΑ ΤΟΥ ‘80

Βρεθήκαμε ανάμεσα,
λίγο μετά την επανάσταση των ψυχών,
λίγο πριν τη κυριαρχία των υπολογιστών,
ακούσιοι γευσιγνώστες της δράσης.
Αμήχανοι, ακούγαμε ροκ
ακολουθούσαμε τη δίνη των αλλαγών,
μέσα στο στρόβιλο ,
αλλά ποτέ στο κινητήριο πνεύμα.
Κάτω από σημαίες άλλων
βολευτήκαμε,
χαθήκαμε με ξένο όνομα
στο «περνάω καλά»
μιας δανεικής ευημερίας,
κανένα τίτλο δεν αναρτήσαμε στην ιστορία.
Απαίδευτοι στη μοιρασιά,
χέρια δεν απλώσαμε να ενώσουμε κόσμους,
επαναστάτες μαϊμού
καταδυθήκαμε εντός
σε αμφισβήτηση του ίδιου μας του προσώπου,
μεσήλικες πια
κατεβαίνουμε ακόμα,
πάτο δε πιάσαμε
ακόμα ρωτάμε;

Μαρία Ψωμά

Μητροπολίτης Πάφου Τυχικός. Κήρυγμα στο μνημόσυνο της μακαριστής μητέρας του.

Το Άγιον Όρος δεν έχει ανάγκη από τα εκατό εκατομμύρια ευρώ.

 

Όχι επειδή το απειλεί η φτώχεια – δεν τη γνωρίζει. Οι μονές του διαθέτουν σημαντική περιουσία, επενδυτικά ακίνητα, διεθνείς δωρητές, κρατική μέριμνα ήδη από τον 19ο αιώνα, και πρόσβαση σε κύκλους εξουσίας που επεκτείνονται από τη ρωσική γεωπολιτική ευλάβεια μέχρι τις φιλοτεχνημένες φιλίες με τη βασιλική οικογένεια της Αγγλίας. Το Άγιον Όρος, λοιπόν, δεν ζητά βοήθεια για να επιβιώσει – ζητείται για να προσφέρει κύρος σε αυτούς που το επικαλούνται. Το χρήμα που προσφέρεται δεν είναι δωρεά, αλλά επικοινωνιακή επένδυση· δεν εκφράζει στήριξη, αλλά χρήση του ιερού ως συμβόλου επιρροής.

Σε μια εποχή όπου όλα μετατρέπονται σε εικόνα, ακόμα και το Άγιον Όρος κινδυνεύει να μεταμορφωθεί σε θέαμα της μεταφυσικής. Η φωτογραφία του πολιτικού με το βλέμμα στραμμένο στις εικόνες, με ένα κερί αναμμένο, και με μια λεζάντα γεμάτη ευλάβεια, δεν είναι προσευχή – είναι κατασκευή πνευματικής υπεραξίας, η οποία δεν ανήκει στον ίδιο, αλλά επιχειρείται να απορροφηθεί από την εξουσία. Το Όρος γίνεται τοπίο ηθικής επιβεβαίωσης για ηγεσίες που δεν πείθουν αλλού. Το ιερό μετατρέπεται σε σκηνή δημόσιας νομιμοποίησης.

«Ὁ ἀναπαυόμενος ἐν ἡσυχίᾳ ἀναπαύει καὶ τὸν Θεόν· ὁ θόρυβος τοῦ κόσμου παύει τὴν ἐπίσκεψιν τοῦ Πνεύματος.»

– Ἀββᾶς Ἰσαάκ ὁ Σύρος

Το Άγιον Όρος δεν έχει ανάγκη από προσφορές – έχει ανάγκη από ησυχία. Όχι μόνο εξωτερική, αλλά οντολογική: να αποσυρθεί από την αγορά του νοήματος, από τον κύκλο της πληροφορίας, από το χρηματιστήριο της ιερότητας. Η μοναστική πολιτεία δεν είναι τόπος χρηματοδότησης, αλλά πεδίο προσευχής. Αν κάτι χρειάζεται σήμερα, δεν είναι η «ανάδειξη» της πολιτιστικής του κληρονομιάς, είναι η σιωπηρή αναχώρηση προς το βάθος της άσκησης, μακριά από προσκυνηματικούς θορύβους και κρατικές φροντίδες.

«Ἡσυχία ἐστὶν ἡ ἀπραγμοσύνη τοῦ νοὸς, ἡ ἀταραξία τῆς ψυχῆς καὶ ἡ ἀναφερόμενη εἰς Θεὸν ἔκστασις τοῦ λογισμοῦ.»

– Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Σιναΐτης

 

Στην εποχή της διοικητικής κανονικότητας, όπου ακόμη και η αγιότητα κινδυνεύει να ενταχθεί σε πρόγραμμα αξιοποίησης, το Άγιον Όρος μπορεί να αντισταθεί μονάχα με σιωπή. Η σιωπή αυτή δεν είναι αδράνεια – είναι μυστική πολιτική. Η άρνηση της χρηστικότητας, η απόρριψη της δημοσιότητας, η στροφή από το φανερό στο άδηλο. Εκεί βρίσκεται η αληθινή του αξία. Όχι στην ακίνητη περιουσία, αλλά στην ερημία που θεοφορεί. Όχι στην προβολή, αλλά στην απόκρυψη.

«Κεῖται μυστικῶς ἡ δύναμις ἐν τῇ ταπεινώσει· κρυπτῶς ἐνεργεῖ ἡ Χάρις, ὥσπερ τὸ σπέρμα ἐν γῇ βαθείᾳ.»

– Ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής

Αν υπάρχει αληθινή ενίσχυση για το Άγιον Όρος, είναι μία: να μην του μιλάμε άλλο. Να μην το επικαλούμαστε για τις ελλείψεις του πολιτικού μας λόγου. Να μην το επιδεικνύουμε ως τρόπαιο ηθικής. Να μην του ζητούμε να εξαγνίσει τη δημόσια εικόνα μας. Το Άγιον Όρος, όσο παραμένει κρυφό, σώζει. Όσο καλύπτεται, ακτινοβολεί. Όσο δεν ζητά, χαρίζει. Το μόνο που έχει ανάγκη είναι να ξαναγίνει απρόσιτο – όχι γεωγραφικά, αλλά οντολογικά. Να ξαναβρεί τον χρόνο του ησυχασμού, της νύχτας, της προσευχής που κανείς δεν βλέπει και κανείς δεν εξηγεί. Αυτό και μόνο. Όχι τα εκατό εκατομμύρια ευρώ. Μα την ελευθερία από την εξάρτησή τους.

Μ.Λ. 

"Οι μεγάλοι πόνοι είναι βουβοί"

Ένας απλός άνθρωπος

 

Να’ μουν ένας απλός άνθρωπος ήθελα από παιδί.

Να χαίρομαι με το ξημέρωμα και να κοιμάμαι με την μία όταν η νύχτα πέσει.

Να βλέπω την αισιόδοξη πλευρά των πραγμάτων.

Σαν απλός άνθρωπος να ζήσω. Πώς περιπλέχθηκε τόσο η ζωή και πόσο φόρτωσε το κεφάλι μου με ερωτήματα που ακόμα δεν βρήκα απαντήσεις, ούτε που κατάλαβα.

Μία πρόσθεση και μία αφαίρεση ήθελα να ξέρω για να μπορώ να βάζω και να βγάζω από την σκέψη μου ό,τι εγώ θεωρούσα ότι πρέπει να μείνει ή να φύγει.

Κι όμως ήρθε η διαίρεση και ο πολλαπλασιασμός με τα χρόνια ,που κάνουν τα πράγματα δύσκολα όταν πρέπει ως απλός άνθρωπος να αποφασίσω.

Εκεί λοιπόν που θέλω με την μία να διαγράψω την πολιτική ως έννοια και ως πράξη έρχονται στο μυαλό μου πολιτικά πρόσωπα που έβαλαν τον άνθρωπο πάνω από την πολιτική άσχετα αν στο τέλος το πλήρωσαν ακριβά.

Εκεί που λέω όχι όπλα, όχι στρατός, έρχονται στα μάτια μου σαν ταινία, φωτογραφίες ασπρόμαυρες παλικαριών που ώρες-ώρες ήθελα να τους μοιάσω.

Θέλω κάποιες στιγμές να κάνω την οριστική αφαίρεση από την ψυχή μου μιας χώρας που τίποτα δεν είναι από αυτό που θεωρώ ουσιαστικά καταφύγιο και βλέπω την γριά με το ζαλίκι στην πλάτη και το αμούστακο να πηγαίνει νυχτερινό μετά το συνεργείο και ξαφνικά η αφαίρεση γίνεται πολλαπλασιασμός.

Ένας απλός άνθρωπος μιας ασήμαντης χώρας ήθελα να ήμουν για να γίνει η διαβίωσή μου πιο εύκολη, πιο απλή.

Να μην έχει νέους που όλο ρωτάνε «Γιατί» και να μην έχει μεροκαματιάρηδες που να λένε «Δόξα τω Θεώ».

Να ζουν όλοι σε ένα «Ωχ αδελφέ» για να γίνουν και οι δικές μου αριθμητικές πράξεις πιο απλές και πιο σίγουρες για το αποτέλεσμα.

Κάνω την σούμα κάθε βραδάκι για να ετοιμαστώ για τον ύπνο του Δικαίου και εκεί που η αφαίρεση έχει τον πρώτο λόγο και επιτέλους φθάνω μηδέν, το χαρτί γίνεται πυκνογραμμένο κείμενο πράξεων ανθρώπων που μηδενίζουν το δικό μου μηδέν.

Ένας απλός άνθρωπος ήθελα να είμαι. Να βλέπω τα πράγματα απλά με ένα συν και ένα πλην. Πώς με μπέρδεψαν οι άνθρωποι αυτής της χώρας. Τους προσθέτω τη μία μέρα και τους αφαιρώ την επόμενη. Μα αυτοί όλο διαιρούνται στα εύκολα και συνάμα γίνονται ένα σώμα και πολλαπλασιάζονται στα δύσκολα.

Λες και οι αριθμητικές πράξεις γίνανε μόνο από αυτή την χώρα για αυτήν την χώρα.

Αυτή η χώρα, που σαν απλό άνθρωπο σε αφαιρεί και ως απλός άνθρωπος εσύ της προσθέτεις.

Πολιτισμός & Κοινωνία σε συνθήκες Υπαρξιακής αναζήτησης για τον Ελληνισμό "Λουδοβίκος των Ανωγείων"

Στις "Αντιθέσεις" μια συζήτηση "έξω από το κουτί" και μια πρόταση για "οξυγόνο Πολιτισμού" με αφορμή τα 27 χρόνια από τα "Υακίνθεια" στον Ψηλορείτη και τις μεγάλες περιπλανήσεις , με οδηγό τον "Λουδοβίκο των Ανωγείων " , τον Γιώργο Δραμουντάνη …  

Ο "Λουδοβίκος των Ανωγείων" εν μέσω της θύελλας του σκανδάλου και των αποκαλύψεων για τον ΟΠΕΚΕΠΕ, της ανοιχτής πληγής της εγκληματικής διάστασης της τραγωδίας των Τεμπών, της εικόνας πολιτικής και κοινωνικής παρακμής και της υπαρξιακής αναζήτησης για την Ελλάδα και τον Ελληνισμό, σε μια συζήτηση - πρόκληση με πολλές εκπλήξεις

• Γιατί υποστηρίζει πως "ο άνθρωπος που είναι εντάξει στα ναι και στα όχι , είναι σε όλα εντάξει ;

• Γιατί λέει πως "όταν πάψει να σε συγκινεί η ομορφιά και όταν πάψει να σε διδάσκει η ασχήμια , έχει πεθάνει και το …ξέρεις

• Πως εξηγεί, την σκέψη του "πως ο δρόμος ανοίγεται με μικρά βήματα και μεγάλες ανάσες";

Γιατί τα "Υακίνθεια" φέτος είναι αφιερωμένα στον Μάνο Χατζηδάκη και η τρυφερή ιστορία του " Ξεχασμένου" πιάνου του

Καλοκαίρι στήν Ἑλλάδα. Βαθειά βουτιά στήν αὐτοσυνειδησία μας. Ἄς γυρίσουμε πρός τά μέσα τήν φροντίδα μας γιά νά καταλάβουμε...

 

χωρίς λόγια

Άγιος Αθανάσιος ο Αθωνίτης: Ο θεμελιωτής του αγιορείτικου κοινοβιακού μοναχισμού

 

 

ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου - Καθηγητού

     Το Άγιο Όρος αποτελεί την κιβωτό του ορθόδοξου μοναχισμού εδώ και χίλια χρόνια. Αποτελεί δε δημιούργημα ενός μεγάλου άνδρα της Εκκλησίας μας, του αγίου Αθανασίου του Αθωνίτου. Αυτός υπήρξε ο πρώτος κτήτορας κοινοβιακής μονής στον Άθωνα, της σεβάσμιας Μονής της Μεγίστης Λαύρας. 

      Γεννήθηκε το 930 μ. Χ. στην Τραπεζούντα του Πόντου από γονείς που είχαν έρθει από τη μακρινή Αντιόχεια. Δυστυχώς πέθαναν νωρίς. Ο πατέρας του πριν γεννηθεί ο Αθανάσιος και λίγο καιρό αργότερα η μητέρα του. Πριν πεθάνει η μητέρα του βάπτισε το νεογέννητο αγόρι και του έδωσε το όνομα Αβράμιος. Μια ευσεβής φίλη της και μοναχή, ανάλαβε να μεγαλώσει το ορφανό. Το φρόντιζε σαν δικό της παιδί και του ενέπνευσε την πίστη στο Θεό, την ευσέβεια και την αγάπη για το μοναχικό ιδεώδες. Όμως και αυτή, όταν ήταν επτά χρονών το παιδί, αρρώστησε και πέθανε. Κάποιοι άλλοι συγγενείς το περιμάζεψαν και το φρόντισαν ώσπου να ενηλικιωθεί. Τον έστειλαν μάλιστα να σπουδάσει στα ονομαστά σχολεία της περιοχής.

      Περί το 950 ήρθε στην Κωνσταντινούπολη για να συμπληρώσει τις σπουδές του, τον οποίο φιλοξένησε και φρόντισε μια πλούσια εξαδέλφη του, σύζυγος ανωτέρου αξιωματικού του βυζαντινού στρατού, Ζεφινεζέρ. Σπούδασε στη σχολή του ονομαστού φιλοσόφου και δασκάλου Αθανασίου. Μάλιστα ήταν τέτοια η επίδοσή του, ώστε μετά την αποφοίτησή , ανάλαβε καθήκοντα διδάσκοντος στη σχολή. 

Εκεί είχε την ευκαιρία να γνωρισθεί με έναν άγιο άνθρωπο, τον όσιο Μιχαήλ Μαλεΐνο,  ηγούμενο της μονής Κυμινά της Βιθυνίας στη Μικρά Ασία. Ο Μιχαήλ διέκρινε ότι στην ψυχή του νεαρού Αβράμιου ήταν κρυμμένος ο πόθος της μοναχικής ζωής και ασκήσεως. Γι’ αυτό και του δίδαξε τους κανόνες της μοναχικής ζωής. Αλλά την ίδια περίοδο είχε και μια άλλη γνωριμία, η οποία θα έπαιζε σημαντικό ρόλο στην κατοπινή του πορεία, τον ανεψιό του μοναχού Μιχαήλ, Νικηφόρο Φωκά, τον μετέπειτα αυτοκράτορα του Βυζαντίου.

       Ο Αβράμιος ακολούθησε τον Μιχαήλ στη Μονή του, όπου εκάρη μοναχός και έλαβε το μοναχικό όνομα Αθανάσιος. Έδειξε δε μεγάλο ζήλο για τη μοναχική ζωή και απέκτησε πλούσια πνευματική καρποφορία. Μετά από τέσσερα χρόνια αποσύρθηκε στην έρημο, για μεγαλύτερη άσκηση, κάθαρση και πνευματικό αγώνα. Μόνο που ο ηγούμενος Μιχαήλ τον όρισε ως πνευματικό πατέρα και καθοδηγητή του Νικηφόρου Φωκά. Ύστερα από λίγο καιρό, πλήθος ανθρώπων από τη γύρω περιοχή έτρεχε στο ερημητήριό του για να εξομολογηθεί και να ζητήσει τις πνευματικές του συμβουλές και να πάρει την ευλογία του.

      Αυτό όμως δεν άρεσε στον ασκητή Αθανάσιο, διότι, λόγω της ταπεινότητάς του, δεν πίστευε ότι ήταν ικανός για μια τέτοια πνευματική ακτινοβολία. Η κοσμική φήμη τον αρρώσταινε. Γι’ αυτό πήρε τη μεγάλη απόφαση να καταφύγει στον απομονωμένο τότε Άθωνα, σε κάποιο μοναστήρι, του Ζυγού, όπου συστήθηκε ως μοναχός Βαρνάβας. Αλλά ύστερα από λίγο καιρό έγινε γνωστή η ταυτότητά του. Μάλιστα μαθεύτηκε η νέα του διαμονή και ως την Κωνσταντινούπολη, στον Νικηφόρο Φωκά, ο οποίος έχασε τον πολύτιμο πνευματικό του πατέρα. Μετέβηκε μάλιστα στον Άθωνα για να τον συναντήσει και να του εκμυστηρευτεί την επιθυμία του να γίνει και εκείνος μοναχός κοντά του. Δεν είχε γίνει ακόμη αυτοκράτορας, ήταν ανώτερος αξιωματικός (δομέστικος) του στρατού. Το 960 του ανατέθηκε να εκστρατεύσει εναντίον των Αράβων, οι οποίοι είχαν καταλάβει την Κρήτη και έσφαζαν τον εκεί πληθυσμό. Ένα χρόνο αργότερα, αφού νίκησε τους εισβολείς και απελευθέρωσε το νησί, γύρισε με πλούσια λάφυρα, μέρος των οποίων έδωσε στον Αθανάσιο για να κτίσει μοναστήρι στον Άθωνα.  

      Το 963, τη χρονιά που ο Νικηφόρος έγινε αυτοκράτορας, αρχίζει η ανοικοδόμηση του τεραστίου συγκροτήματος της Μονής Μεγίστης Λαύρας, της οποίας έγινε ηγούμενος ο Αθανάσιος. Στον άλλοτε έρημο εκείνο τόπο κτίσθηκε τώρα μια μικρή πολιτεία. Γύρο από το καθολικό της Μονής κτίσθηκαν κελιά, μαγειρείο, τράπεζα, νοσοκομείο, ξενώνες, εργαστήρια, αποθήκες, νερόμυλος, υδραγωγείο, κλπ. Πολλοί μοναχοί και ερημίτες της περιοχής ήρθαν να επανδρώσουν το λαμπρό μοναστήρι. Ο άγιος Αθανάσιος, με βάση τους μοναχικούς κανόνες της αρχαίας Εκκλησίας, σύνταξε νέους κανονισμούς κοινοβιακού μοναχισμού, οι οποίοι θα αποτελέσουν κατόπιν τη βάση του αγιορείτικου μοναχισμού. Έτσι ο άγιος Αθανάσιος θεωρείται ο θεμελιωτής του.

      Ποίμανε τη Μονή για σαράντα περίπου χρόνια και ευτύχησε να φτάσει ακόμα και τους χίλιους μοναχούς. Ο Νικηφόρος Φωκάς είχε εκδηλώσει την  επιθυμία να αφήσει το θρόνο και να ντυθεί το μοναχικό σχήμα στη Μονή του Αθανασίου, όμως τον πρόλαβε η φρικτή δολοφονία του το 969 από τον ανεψιό του Ιωάννη Τσιμισκή.

      Περί το 1004, κατά διάρκεια οικοδόμησης κάποιου παρεκκλησίου της Μονής, κατέρρευσε ένα μέρος του τρούλου και καταπλάκωσε τον Αθανάσιο, ο οποίος λίγες μέρες μετά, κοιμήθηκε εν ειρήνη. Η μνήμη του εορτάζεται στις 5 Ιουλίου.

      Είναι πολύ σημαντικό να προβάλλονται στις μέρες μας μορφές της Εκκλησίας μας, σαν τον άγιο Αθανάσιο τον Αθωνίτη, διότι αποτελούν πρότυπα ζωής για τον σύγχρονο αποπροσανατολισμένο πνευματικά άνθρωπο.  Άγιοι, σαν τον άγιο Αθανάσιο, βίωσαν με συνέπεια την ασκητική του ορθοδόξου μοναχικού ιδεώδους, η οποία είναι το μοναδικό αντίδοτο στον δικό μας καταναλωτικό βαρβαρισμό, ο οποίος ευθύνεται πρωτίστως για την σύγχρονη παγκόσμια οικονομική (και όχι μόνο) κρίση. Ειδικά ο αγιορείτικος κοινοβιακός μοναχισμός, τον οποίο θεμελίωσε ο άγιος Αθανάσιος, αποτελεί το νοητό πνευματικό φάρο και την ελπίδα για μια καλλίτερη και ανθρωπινότερη κοινωνία, στα πρότυπα του ορθοδόξου τρόπου ζωής και  πολιτείας.

ΙΕΡΑ ΑΓΡΥΠΝΙΑ ΑΓΙΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΑΘΩΝΙΤΟΥ

Ο υπερμεγέθης Σταυρός , που αντί για αλυσίδα έχει μια κυκλοτερή λάμα σιδήρου και τον φορούσε κατάσαρκα ο άγιος Αθανάσιος ο Αθωνίτης, φυλάσσεται στην Ιερά Μονή Μεγίστης Λαύρας του Αγίου Όρους.

Πλυντήριο η Σίμωνος Πέτρα για την αμετανόητη φαμίλια..

Έγκυρες πληροφορίες μας λένε ότι κατ' ιδίαν τα άκουσε για τα καλά και από αυτούς που τον υποδέχτηκαν. Μακάρι να έλθει σε Συναίσθηση και Μετάνοια!

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν είναι «ξένος» στο Άγιο Όρος, αν και το επισκέπτεται για πρώτη φορά στην πρωθυπουργική του θητεία, έχοντας στο πλευρό του τον γιο του Κωνσταντίνο(το διαδοχο ντε ..) 

 

 

Ξεκινώντας από τις Καρυές και την Ιερά Επιστασία, ο Μητσοτάκης επισκέφθηκε χθες τη «δύσκολη» Μονή Βατοπεδίου, τη Μονή Ιβήρων και κατέληξε στην πιο «φιλική» Μονή Σίμωνος Πέτρας, όπου και διανυκτέρευσε, ενώ για σήμερα είναι προγραμματισμένη και επίσκεψη του στη Μονή Ξενοφώντος, πριν πάρει τον δρόμο της επιστροφής για την Αθήνα. 

 

Η λειτουργία στην Ιερά Μονή Σίμωνος Πέτρας Ο Κυριάκος  συνοδευόμενος από τον γιο του Κωνσταντίνο, παρακολούθησε τα ξημερώματα τη θεία λειτουργία στην Ιερά Μονή Σίμωνος Πέτρας. Στο τέλος της θείας λειτουργίας οι μοναχοί τέλεσαν τρισάγιο στη μνήμη των γονέων του Κωνσταντίνου και Μαρίκας Μητσοτάκη και του Παύλου Μπακογιάννη. Τα ονόματα των γονέων του Πρωθυπουργού είναι καταχωρημένα ως ευεργετών στα κτητορικά δίπτυχα της Ιεράς Μονής, για τη βοήθεια που προσέφερε ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης στο μοναστήρι μετά την καταστροφική πυρκαγιά του 1990. Αμέσως μετά πραγματοποιήθηκε η επίσημη υποδοχή του Πρωθυπουργό από τα μέλη της μοναστικής αδελφότητας, με προσφώνηση από τον Ηγούμενο Ελισαίο (εκθιάζοντας το "θεάρεστο" έργο του στην καταστροφή της Ελλάδας ..)και αντιφώνηση από τον  Μητσοτάκη. Κατά τη θεία λειτουργία ο πρωθυπουργός απήγγειλε το Σύμβολο της Πίστεως (που δεν πιστεύει ..) και είπε και την Κυριακή προσευχή.

 

Σχόλιο 

~Ρεσιτάλ υποκρισίας στο Περιβόλι της Παναγίας- Όταν η πλειοψηφία των Ηγούμενων υποκλίνονται στον Διώκτη της Πίστης και γίνονται συνένοχοι στο εγκλήμα~

"Οὐαὶ ὑμῖν, γραμματεῖς καὶ Φαρισαῖοι ὑποκριταί, ὅτι περιάγετε τὴν θάλασσαν καὶ τὴν ξηρὰν ποιῆσαι ἕνα προσήλυτον, καὶ ὅταν γένηται, ποιεῖτε αὐτὸν υἱὸν γεέννης διπλότερον ὑμῶν."

(Κατά Ματθαίον 23:15)

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης επισκέφθηκε το Άγιον Όρος και έγινε δεκτός από αρκετούς ηγουμένους σαν να ήταν ένας σύγχρονος "Μέγας Κωνσταντίνος" — την ώρα που στην πραγματικότητα έχει πολιτευτεί ως ένας από τους μεγαλύτερους διώκτες της Ορθόδοξης Παράδοσης στη σύγχρονη ελληνική ιστορία.

Αλήθεια, ποιον ακριβώς τιμούσαν με πολυχρονισμούς και θυμιατά;

Έναν πρωθυπουργό που έκλεισε εκκλησίες, απαγόρευσε θείες λειτουργίες, έστειλε αστυνομικούς στα προπύλαια των ναών και δαιμονοποίησε το Σώμα και Αίμα Χριστού με το πρόσχημα της «δημόσιας υγείας».

Έναν ηγέτη που εξαφάνισε την Ορθοδοξία από την εκπαίδευση, με θρησκευτικά-σούπα, αποχριστιανοποίηση των βιβλίων και αλλοίωση της εθνικής ταυτότητας.

Τον ίδιο που νομοθέτησε τον "γάμο" ομοφυλοφίλων, νομιμοποίησε την παρένθετη μητρότητα, και πέρασε μέτρα που ευτελίζουν την ανθρώπινη ύπαρξη και φύση.

Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, η κυβέρνηση του εισήγαγε και τον Προσωπικό Αριθμό (Π.Α.): έναν ενιαίο αριθμό ταυτοποίησης που συγκεντρώνει όλα τα δεδομένα του πολίτη, οδηγώντας σταδιακά σε ψηφιακή σκλαβιά και καθολικό έλεγχο.

Αντιδράσεις από απλούς ιερείς και πιστούς υπάρχουν – αλλά από τους μισούς και πλέον ηγουμένους του Αγίου Όρους; Σιγή. Όχι απλώς σιγή, αλλά λιβανίσματα, χαμόγελα και υποδοχές.

Κι όμως, υπάρχει ελπίδα. Υπάρχουν ακόμη φωνές που δεν σιώπησαν. Εννέα Ιερές Μονές αρνήθηκαν επίσημα (αλλά και πολλές Σκήτες και κελιά τάχθηκαν ενάντια)να συμμετάσχουν στο θέατρο των δήθεν τιμών και του ευσεβισμού:

Μονή Καρακάλλου

Μονή Ξηροποτάμου

Μονή Φιλοθέου

Μονή Δοχειαρίου

Μονή Αγίου Παύλου

Μονή Κωνσταμονίτου

Μόνη Γρηγορίου

Παντελεήμονος

Ζωγράφου

Μονές που δεν ξέχασαν ποιον υπηρετούν. Που δεν αντάλλαξαν την Ορθοδοξία με την πολιτική σκοπιμότητα, ούτε υπέκυψαν στον φόβο, την επιρροή ή το συμφέρον.

Αν ζούσε σήμερα ο Άγιος Παΐσιος, θα καυτηρίαζε χωρίς φόβο και με αγάπη την πλάνη, όπως έκανε πάντοτε. Ήδη από τη δεκαετία του ’80 είχε μιλήσει για τον κίνδυνο της ψηφιακής ταυτότητας, της υποχρεωτικής σφράγισης, και των συστημάτων παγκόσμιου ελέγχου που θα παρουσιαστούν ως "εξυπηρέτηση του πολίτη".

«Θα σας δώσουν κάρτα, μετά αριθμό, μετά θα σας πουν ότι δεν μπορείτε να πουλάτε ή να αγοράζετε χωρίς αυτόν», είχε προειδοποιήσει.

«Δεν θα έρθει ο Αντίχριστος με κέρατα, αλλά με λογική, ασφάλεια, πρόοδο και άψογη οργάνωση.»

Αν ζούσε σήμερα, δεν θα φωτογραφιζόταν με πρωθυπουργούς, αλλά θα έκλαιγε στα κρυφά, προσευχόμενος να ξυπνήσει το φιλότιμο των Ελλήνων και να σταθεί ο λαός πνευματικά όρθιος, όχι προσκυνημένος μπροστά στην κάλπικη πρόοδο.

Η Ορθοδοξία δεν σώζεται με φιέστες και πολιτικές επισκέψεις, αλλά με αλήθεια, μαρτυρία και διάκριση. Όσοι ηγούμενοι έκαναν τον Άθωνα σαλόνι υποδοχής εξουσίας, ξεχνούν ότι στο Όρος δεν βασιλεύει ο άνθρωπος, αλλά η Παναγία.

Όμως όσο υπάρχουν ακόμη εκείνοι που δεν ξεπουλούν την πίστη με αντάλλαγμα δημόσιες σχέσεις, υπάρχει ελπίδα.

Η Ορθοδοξία δεν θα χαθεί. Θα ξαναλάμψει από τους λίγους, όχι από τους πολλούς.

Σ.Κ. 

Ἀπὸ τὸ ὕψος τῶν Μετεώρων στὸ ὕψος τοῦ οὐρανοῦ.

 

Η γαλήνη του μεσημεριού της Τετάρτης σκίστηκε από τη θλιβερή είδηση που ανακοίνωσε η Μητρόπολη Σταγών και Μετεώρων: ο εμβληματικός Γέροντας των Μετεώρων, Αρχιμανδρίτης Γεροντας Ισίδωρος (Τσιατάς) πρώην Ηγούμενος της Ιεράς Μονής Βαρλαάμ, αναπαύθηκε εν Κυρίω. 

 

Έφυγε ένας ταπεινός εργάτης του Θεού. Άφησε πίσω του, όμως, έναν ολόκληρο κόσμο φως, πίστης, έργων, προσφοράς. 

Ο νέος κτήτορας της Μονής Βαρλαάμ 

 

Ο Γέροντας Ισίδωρος δεν ήταν απλά ένας μοναχός. Ήταν ο άνθρωπος που αναγέννησε τη Μονή Βαρλαάμ, την στόλισε, την ανέδειξε, την παρέδωσε ξανά ζωντανή στον σύγχρονο προσκυνητή. Επί των ημερών του ανακαινίστηκε εκ βάθρων το ιστορικό μοναστήρι, εξωραΐστηκε με σεβασμό στην παράδοση και μεράκι για το μέλλον, και δικαίως αποκαλούνταν ως ο νέος κτήτορας της Μονής. Σημαντικό σταθμό στο έργο του αποτελεί η ανέγερση της Βαρλαμείου Εστίας, που φιλοξενεί τις διοικητικές υπηρεσίες και το γραφείο του εκάστοτε Μητροπολίτη Σταγών και Μετεώρων. Το 1992, με πατρική φροντίδα και βαθύ σεβασμό στην τοπική πνευματική κληρονομιά, προχώρησε στην οικοδόμηση ενός περικαλλούς ενοριακού ναού προς τιμήν των Οσίων και Αγίων Μετεωριτών Πατέρων. Λίγα χρόνια αργότερα συνέβαλε καθοριστικά στην ανέγερση του ενοριακού ναού Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης στην Καλαμπάκα. Φύλακας της Ιστορίας, οδηγός του μέλλοντος Χάρη στις πρωτοβουλίες του, σήμερα ο επισκέπτης της Μονής Βαρλαάμ έχει την ευκαιρία να θαυμάσει ένα σπάνιο πολιτιστικό και πνευματικό θησαυρό: ένα νέο, πρότυπο σκευοφυλάκιο που φιλοξενεί ξυλόγλυπτους σταυρούς, μοναδικές φορητές εικόνες από τη βυζαντινή και μεταβυζαντινή περίοδο, χειρόγραφα (297 κώδικες), παλαίτυπα (132 τόμοι από τον 15ο ως τον 19ο αιώνα) και άλλα πολύτιμα κειμήλια της μοναστικής ζωής των Μετεώρων. Δεν κράτησε μόνο ζωντανή την πίστη, κράτησε ζωντανή και τη μνήμη.

 

Ο Γέροντας της Αγάπης και της Σιωπής 

Ο Γέροντας Ισίδωρος υπήρξε ταπεινός μέχρι το τέλος. Σπάνια μιλούσε για όσα έκανε – όχι γιατί δεν ήταν σημαντικά, αλλά γιατί τα θεωρούσε απλό καθήκον. Όμως, το έργο του μιλούσε και θα συνεχίσει να μιλάει για εκείνον. Στήριξε δεκάδες οικογένειες με ανάγκες, φοιτητές με όνειρα, δημόσιες υπηρεσίες με λειτουργικά έξοδα, προσέφερε ασθενοφόρο στο Κέντρο Υγείας Καλαμπάκας, στήριξε έργα κοινής ωφέλειας στο Καστράκι, ανέδειξε τη Μονή σε σπουδαστήριο νέων ιερέων και προστάτη της πνευματικής ζωής της περιοχής μας. Ένας άνθρωπος που αγαπούσε τους ανθρώπους 

 

Ο πατέρας Ισίδωρος δεν είχε ανάγκη από τίτλους. 

Είχε χαμόγελο, συγχώρεση, αυτιά ανοιχτά και καρδιά πλατιά. Δεν έκανε διακρίσεις. Έβλεπε στον καθένα το καλό, το ανθρώπινο, το θεϊκό. Συγχωρούσε, άκουγε, καθοδηγούσε. Ήταν πατέρας – με όλη τη βαρύτητα της λέξης. “Έφυγε όπως έζησε” Ήσυχα, ταπεινά, γεμάτος προσευχή και φως, όπως έζησε, έτσι και έφυγε. Δεν άφησε πίσω του απλά ένα μοναστήρι. Άφησε ένα ίχνος ζωής που δεν θα σβήσει ποτέ. Οι προσευχές του, οι σιωπές του, οι πράξεις του, τα λόγια του – όλα θα ηχούν για πάντα μέσα μας. Αιωνία σου η μνήμη, πατέρα μας 

 Ο εμβληματικός μας Γέροντας μπορεί να αναπαύεται πλέον εν Κυρίω, αλλά το έργο του θα συνεχίζει να εμπνέει και θα συνεχίζεται μέσα από τα ‘παιδιά του’, τους μοναχούς της Μονής. Η παρουσία του, ακόμα κι απούσα, θα είναι φως στον δρόμο μας. Αιωνία σου η μνήμη, Γέροντα Ισίδωρε. Καλό Παράδεισο, πατέρα μας. 

 

μας τοστειλε το mail 

"Μη φοβάσαι: πέσε στο κενό για να υπάρχει λόγος να σε κρατήσει στην αγκαλιά του ο Θεός".

-Πέστε μου, αλήθεια, πατέρα Συμεών: κάποια νύχτα πού έπρεπε να ξυπνήσετε για τον όρθρο, κάποιο απόγευμα - όπως τώρα - μετά τον εσπερινό, κλείσατε την πόρτα του κελιού σας κουρασμένος, νιώθοντας πώς όλος αυτός ο αγώνας ίσως είναι και λίγο μάταιος;

- Πολλές φορές έχω κλείσει την πόρτα μου νιώθοντας εντελώς απογοητευμένος από όλα. Από όλα. Ακόμα κι απ’ τον αγώνα μου - αλλά την πίστη μου δεν την έχω χάσει. Απλούστατα έχω πέσει σε μια ραθυμία, μια - πώς να το πω; - μια μελαγχολία πολλές φορές μελαγχολώ και βαριέμαι που ζω. Ας μπορούσες να καταλάβεις: όλοι μας τρέχουμε να φύγουμε απ’ τον εαυτό μας· δεν θέλουμε να τον συναντήσουμε. Αν όμως τον δεχτούμε και υποφέρουμε το κενό που μας μεταγγίζει, θα δεχτούμε τα γόνιμα δώρα της υπομονής. Όμως πολλές φορές εγώ τα χάνω όταν διαπιστώνω αυτό το κενό μου και λιμνάζω οδυνηρά - κυρίως όταν δεν έχω να κοροϊδεύομαι με επισκέπτες ή κοσμική ζωή βλέποντας τον εαυτό μου γυμνό. Ζητάω τότε να δροσιστούνε λίγο τα χέρια μου και προσεύχομαι.

-Τι άλλο είναι αυτό που σας βγάζει από την αρπάγη της μελαγχολίας;

Δεν ξέρω. Δεν ξέρω να σας πω αν είναι η προσευχή. Μερικές φορές είναι - όχι πάντοτε όμως. Άλλες φορές είναι η ίδια η ροή των πραγμάτων που με τραβάει από αυτήν τη στενοχώρια της απραξίας... Γι’ αυτό, παλιά, τη μέρα της κούρας του καλόγερου ο ηγούμενος απηύθυνε μόνον δυο λέξεις: «Καλή υπομονή». Υπομονή μέσα στη μοναξιά. Με τη μοναξιά κανείς βυθίζεται μέσα στα ύδατα της ψυχής, στον υδατόστρωτο τάφο της κι όλες οι φωτεινές εμπειρίες, όλες οι αντανακλάσεις του νοητού ηλίου στη θάλασσα της ψυχής αστράφτουν πάνω σε Βρώσιμους Ιχθείς, πάνω στο σώμα του Χριστού. Το έχω γράψει και σ’ ένα κείμενο μου - το έχετε προσέξει; «Η αλήθεια εν τω βυθώ». Είναι η αλήθεια που βρίσκεις στα μάτια των αγίων και των απλών γυναικών, είναι η φλόγα που περνάει μέσα απ τα χρόνια, δίνοντας στα μάτια των ανθρώπων μιαν όψη αλλοτινή.

-Και μιαν όψη θλιμμένη.

-Μη λυπάστε γι’ αυτήν τη θλίψη είναι γιατί τα πάθη δεν χάνονται αλλά μόνον αλλάζουν με τη δύναμη της αγάπης, κρατώντας για πάντα τίς μνήμες της πτώσης των.

-Δεν λυπάμαι, πατέρα Συμεών - φοβάμαι όμως.

-Όπως φοβάται ο ακροβάτης που βγαίνει χωρίς πίστη στη σκηνή. Όπως φοβάται όποιος δεν δαπανιέται για τους άλλους. Όμως μη φοβάσαι: πέσε στο κενό για να υπάρχει λόγος να σε κρατήσει στην αγκαλιά του ο Θεός.

Από συνέντευξη στον π.Συμεών του Αγιορείτη

Ράγισαν καρδιές στα Μετέωρα – Ο Σταγών Θεοκλήτος αποχαιρετά τον Γέροντα Ισίδωρο

 Καθώς ο ήλιος έγερνε πίσω από τους ιερούς βράχους των Μετεώρων, πλήθος πιστών, μοναχών και κληρικών συνόδευσαν τον Γέροντα Ισίδωρο στο τελευταίο του ταξίδι. Η εξόδιος ακολουθία τελέστηκε στο καθολικό της Ιεράς Μονής Βαρλαάμ την Πέμπτη 3 Ιουλίου, μέσα σε ατμόσφαιρα συγκίνησης και πνευματικής κατάνυξης.

 

 Στο βίντεο, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Σταγών και Μετεώρων Θεόκλητος εκφωνεί έναν συγκλονιστικό επικήδειο λόγο, αποχαιρετώντας τον πνευματικό φάρο των Μετεώρων, τον αποκαλούμενο και “Άτλαντα των Μετεώρων”. Αιωνία η μνήμη του Γέροντος Ισιδώρου. Να έχουμε την ευχή του.

Σώπα ψυχή μου, κουράστηκες πια ν’ απολαμβάνεις Και να υποφέρεις (και στα δυό τραβάς υποταγμένη).

Όσο κι αν σ’ αφουγκράζομαι, δεν ακούω καμιά φωνή

Θρήνου, για την αξιολύπητη νιότη, καμιά

Φωνή οργής ή ελπίδας,Ούτε καν πλήξης.

ΚείτεσαιΣαν το κορμί, αποσβολωμένη, γεμάτη

Απελπισμένη συγκατάβαση.

Δεν θα σαστίσουμε,

Έτσι ψυχή μου, κι ας σταματήσει

Η καρδιά κι ας μας κοπεί

Η ανάσα…Κι όμως πηγαίνουμε Αντάμα εσύ κι εγώ σαν υπνοβάτες.

Τα δέντρα εξακολουθούν να είναι δέντρα,Τα σπίτια να είναι σπίτια, οι γυναίκες

Που μας προσπερνάν είναι γυναίκες.Όλα είναι εκείνο που είναι,

Μονάχα αυτό που είναι.
Η περιπέτεια της χαράς και του πόνου

Δεν μας αγγίζει. Έχασε τη φωνή της

Η σειρήνα του κόσμου κι ο κόσμος έγινε

Μια μεγάλη έρημος.

Στην έρημο

Κοιτάζω με μάτια στεγνά τον εαυτό μου.
Camillo Sbarbaro (1888-1967)