“Γύριζε, μή σταθής ποτέ, ρίξε μας πέτρα μαύρη,
ο ψεύτης είδωλο είναι εδώ, το προσκυνά η πλεμπάγια,
η Αλήθεια τόπο να σταθή μια σπιθαμή δέ θάβρη.
Αλάργα. Νέκρα της ψυχής της χώρας τα μουράγια.
Η Πολιτεία λωλάθηκε, κι απόπαιδα τα κάνει
το Νου, το Λόγο, την Καρδιά, τον Ψάλτη, τον Προφήτη·
κάθε σπαθί, κάθε φτερό, κάθε χλωρό στεφάνι,
στη λάσπη. Σταύλος ο ναός, μπουντρούμι και το σπίτι.
Από θαμπούς ντερβίσηδες και στέρφους μανταρίνους
κι από τους χαλκοπράσινους η Πολιτεία πατιέται.
Χαρά στους χασομέρηδες! Χαρά στους αρλεκίνους!
Σκλάβος ξανάσκυψε ο ρωμιός και δασκαλοκρατιέται.
Δεν έχεις, Όλυμπε, θεούς, μηδέ λεβέντες η Όσσα,
ραγιάδες έχεις, μάννα γή, σκυφτούς για το χαράτσι,
κούφιοι και οκνοί καταφρονούν τη θεία τραχιά σου γλώσσα,
των Ευρωπαίων περίγελα και των αρχαίων παλιάτσοι.
των Ευρωπαίων περίγελα και των αρχαίων παλιάτσοι.
Και δημοκόποι Κλέωνες και λογοκόποι Ζωίλοι,
Και Μαμμωνάδες βάρβαροι, και χαύνοι λεβαντίνοι·
Λύκοι, κοπάδια, οι πιστικοί και ψωριασμένοι οι σκύλοι
Κι οι χαροκόποι αδιάντροποι, και πόρνη η Ρωμιοσύνη!”
(1912)
... και ούτως μας πήρε και μας σήκωσε από την ακατάσχετη φιλολογία.
1 σχόλιο:
...1909...
ἡ μικρή ἑλλάδα μας,
ἡ ἤδη πατημένη καταῇ ἀπό τὰ εὐρωσυμμαχόπουλα,
βαδίζοντας ἀϕιονισμένη
ἡ τσακισμένη Ἀθῆνα μας,
-πρωτεύουσα καὶ κεϕαλή μας-
τὴν ψωραλέα, μὰ καὶ... λάμπουσα πεπατημένη,
που ἤδη ἐβάδιζε, μαϊμουδίζοντας,
(καὶ καλπάζοντας)
ἡ άδερϕή ρωσσία
ἡ μέγιστη στὴν ὄψη, μὰ... ἐλατούμενη ἐς'στά πνευματικά , (γινόμενη καὶ ἕνα πρότυπο κακό γιὰ μᾶς ἡ δόλια),
ποὺ ἀλοιθώριζε "πνευματικά" σὲ ἄπαντα τὰ Δυτικά
μὰ... τυλιγμένη γιά ξεκάρϕωμα
ἕναν μανδύα ἀλλόκοτο "πανσλαυισμοῦ"
ποὺ θὰ γινόταν τὸ... καινούριο παλτουδάκι της...
ἔτσι καὶ ἡ Ρωμηοσύνη μας,
ριχνόταν στὴν πυρά...
(χάριν τῆς... "πρόοδος")
τὰ ἤ θ η ... μεταλλάσσονταν
τὰ ἔ θ ι μ α ... ξεχνιοῦνταν
κι ἄλλες συνήθειες, ἀταίριαστες,
ξένες, καὶ ἄξενες
καὶ μία νέα... ἀϕανής... ὑπό τὸ κάλυμμα τοῦ ὕπουλου ρομαντισμοῦ
εἰδωλολατρεία...
ποὺ μᾶς γινόνταν, ὁ καινούριος μας...
καὶ τάχα (δόλιος) ἐαυτός...
μαϊμουδαρχαῖος...
μαϊμωνόπληκτος...
ψευδο'ουρωπαῖος...
μὰ... θὰ μπορούσαμε κι ἐμεῖς νὰ μεγαλώσουμε, ὅσο ἦταν ἀνεκτό,
κι ἐπιτρεπό
χύνοντας αἶμα
καὶ ψωνίζοντας ἀπ' τὰ καλύτερα μαγαζιά τοῦ πολέμου ποὺ θὰ μετέτρεπαν τὸ αἶμα
σὲ χρῆμα/δύναμη
κι ἕνα... καλύτερο
πιό στέρεο ἀκόμη γράπωμα
στὸν σβέρκο μας
μὲ δ ά ν ε ι α
τοῦ κάθε...
ἀ γ ῶ να
καὶ... μ π ί ζ ν α ἐκλεκτή γιὰ ἐκείνους...
ἐχέγκυο... δέσμευση...
καὶ ὑπόσχεση
ὑ π ο τ α γ ῆ ς μας
ὡς ἕνα ἀκίνδυνο μικρό προτεκτορᾶτο
ὡσάν αὐτά ποὺ εἶχε πλημμυρίσει πλέον ἡ ἐουρώπα μας... !
(καὶ... τὶ χαρά γιὰ ὅλους ἐμᾶς, τὰ... πληροϕορημένα πλήθη... )
Δημοσίευση σχολίου