Αυτό που κάνεις και λες αδελφέ μου, ταλαίπωρε εαυτέ μου, τώρα, τούτη τη μοναδική και ανεπίστροφη στιγμή που σου δωρήθηκε, αντέχει στην αιωνιότητα;
Είναι στα αλήθεια ευλογία αλλά κάποιες φορές και βαρύ, αβάσταγο το φορτίο από ένα ομίλημα Αγίου-Ιεροκήρυκα του Παραδείσου. Έτσι συμβαίνει, σαν ακούς, ένα προ μισού αιώνα κήρυγμα του π.Αθανασίου Μυτιληναίου, ή του κυρ-Δημήτρη του Παναγόπουλου, ή του μακαριστού Επισκόπου Αυγουστίνου και τόσων άλλων, δόξα τω Θεώ…
Αμέσως, αυτομάτως(αν το ακούς βέβαια με τα ώτα της ψυχής) συγκαταριθμείσαι με τους γνόντας…οι οποίοι αν δεν ποιήσουν…
Το φίλτρο της αιωνιότητας λοιπόν, για το οποίο μιλούν συνεχώς όλοι οι Αγιοπνευματοφόροι Χριστοκήρυκες…
Το κουβαλάς μαζί σου εφαπτόμενο με τη συνείδησή σου(αν βέβαια δεν έχει απονεκρωθεί) και όλα τα περνάς από την κρησάρα της…
Δύσκολο και αγωνιώδες και δυσκατόρθωτο θα μου πεις, για λίγους, οις δέδοται…για μοναχούς και αφιερωμένους, θα δικαιολογηθείς, απομακρυνόμενος ταχέως σαν τον πλούσιο νεανίσκο της γνωστής παραβολής…
Μα όταν ο Κύριος μας προτρέπει να τον ακολουθήσουμε και να τον αγαπήσουμε δίνοντάς τα όλα, δεν κάνει τέτοιες διακρίσεις. Όταν το στόμα Του ο Θείος Παύλος λυτρωτικά μας συμβουλεύει να φρονούμε μόνο τα άνω, δεν διαχωρίζει τα πλάσματα του Θεού σε βαθμίδες, τάξεις, μορφώσεις και κυρίως εποχές…
Εγώ και εσύ είμαστε σήμερα, τώρα, Κολοσσαείς, και Τιμόθεοι και Τίτοι και τόσοι άλλοι αγνοημένοι και...σκονισμένοι μαζί με τους ιερούς άμβωνες της νεοπατερικής εκφιλοσόφησης και αμνήστευσης. Τα άνω να φρονούμε λοιπόν, σε μια διαρκή και αδιάλειπτη πρωτόνοια της διανυκτερεύουσας και ακοίμητης ψυχής μας. Τα άνω να ζητάμε συνεχώς και τα ουράνια καθάρια! Όχι τα χαμαίζηλα και επιφανειακά λερά! Να ζητάμε από τον Θεό Πατέρα δύσκολα και μεγάλα που μόνο όποιος τα άνω φρονεί μπορεί να σκεφτεί για να αιτηθεί.
Όπως ο Άγιος Γέροντας Εφραίμ έγκλειστος στο εξαγιασμένο κελάκι του, στις νυχτερινές του πλεύσεις στο ασύνορο πέλαγος της Θείας Ευσπλαχνίας, στις μεσονυκτικές της ψυχής του αναβιβάσεις και αναγεννήσεις, στην κατά μόνας μέθεξή του με τον Θείο του Έρωτα. Με σχεδία φτιαγμένη από αναρίθμητα αποσωμένα απόκερα θερμής ικεσίας και με φτερά την αρετή της αληθέστατης και ανόθευτης ταπεινώσεώς του, ζητά από τον γλυκύτατο Θεάνθρωπο κάτω από τον Σταυρό Του, τα υψηλά και τα δυσθέωρητα. Το πρόσωπό Του να του αποκαλύψει λαχταρά και απόψε…Την ίδια στιγμή, μια προσευχή συγκλονιστική ξεβγαίνει από τα χείλη του…Χριστέ μου, σε ικετεύω, ασφάλισέ με, με την σωτήρια αυτογνωσία του απείρου μηδενικού μου…
Νώντας Σκοπετέας
